คุยกับคนแปลกหน้า
วันนี้ต้า มีอบรมภาษาอังกฤษที่โรงเรียนในฝันแห่งหนึ่งใอเภอเมืองค่ะ ที่จริงมาช่วยงานเขานิดหน่อยอ่ะคะ...ตอนเช้าหลังจากส่งหลาน ๆแล้วก็แวะไปทานข้าวมันไก่ร้านดังมากๆ(ในอดีต) แห่งหนึ่ง ตอนนี้บรรยากาศมันเปลี่ยนไปบ้างแล้ว....รู้สึกจะเป็นคนแรกที่เข้ามาสั่งในช่วง 08.10 น.
พอสั่งเสร็จ นั่งรอไป 10 นาทีก็ไม่มีใครมาเสิร์ฟอะไรอีก เห็นพนักงาน 2 คนกำลังยุ่งๆอยู่หลังร้าน (ต่างจากเดิมที่มีพนักงานเยอะมาก)
ผ่านไปอีก10 นาที ท้องเริ่มบรรเลงแล้ว..." น้องคะ พี่หิวแล้ว เมื่อไรจะนำอาหารที่สั่งมาละคะ"....ไม่มีคำตอบ......คิดคนเดียวว่า งั้นก็ทนอีกสัก 5 นาทีแล้วค่อยเผ่นละกัน
5 นาทีผ่านมา...เตรียมตัวจะลุกแล้ว...เจ้าของร้านวัย 50 กว่า แต่งตัวดูดี หน้าตาเป็นพระเอกหนังได้ กุลีกุจอพร้อมผ้ากันเปื้อนลงมาจากชั้นบน...รอสักครู่ครับ...5 นาทีต่อมา จึงได้ลิ้มลองข้าวมันไก่ทอด...พร้อมชารัอน 1 ถ้วย ไม่ทันจะหมดครึ่งจาน เจ้าของร้านก็มายืนที่โต๊ะของต้า( รู้สึกจะมีลูกค้าคนเดียวนี่แหละ) แล้วพร่ำพรูออกมาว่า
"อีก 2 ปีผมจะเซ้งร้านนี้แล้ว เหนื่อยกับชีวิตเหลือเกิน" ต้าอ้าปากค้างไม่ทันได้ตอบอะไร พี่แกวิ่งเข้าหลังร้าน จับโน่น หยิบนั่น ดูยุ่งเหยิงไปหมด ขณะที่กินข้าวอีก 2 คำ พี่แกก็มาอีก
"ผมขอโทษ ที่บริการล่าช้า" "แล้วพี่ผู้หญิงละคะ" "อ๋อ ผมเพิ่งหย่าได้ 5 เดือนแล้วครับ" แล้วเดินไปรับลูกค้าที่เข้ามา อีก 2 คน มองมาที่ต้าแบบขอโทษอีก....บริการลูกค้าเสร็จก็มาหาต้าอีก
"ผมคงอยู่ที่นี่ต่อไม่ไหวแล้ว เหนื่อย....คิดดู..ผมตื่นขึ้นมาตี 4 แล้วไปตลาด กลับมาทำคนเดียว ลูกจ้างก็...ไม่ได้เรื่องสักคน...ไม่รู้จะเหนื่อยกับชีวิตไปถึงไหน..." "แต่ที่นรามีร้านแบบนี้น้อยมาก ไม่ค่อยมีใครทำสูตรแบบคุณเลยนะคะ น่าเสียดาย" "ผมจะกลับบ้านเกิด สงขลา"แล้วก็แว็บไปอีก
ต้าก็ได้แต่ยิ้มๆ ไม่รู้จะรู้สึกยังไงดี....ขณะที่ข้าวจะหมดจานแล้ว...พี่ท่านก็สวนมาด้านข้างต้า แล้วพูดเบา ๆว่า " แฟนผมหนีไปกับผู้ชาย...เอาเงินในแบ๊งค์ผมไป 3 ล้าน...เครื่องเพชรที่สะสมมา 20 ปี ไปหมดเกลี้ยง" พูดพลางเดินเข้าไปหาน้ำสต๊อกในร้านพลาง...ต้ามึนชั่วขณะ...
พอเขากลับมาจึงถามว่า "แล้วลูก ๆละค่ะ" พี่แกโบกมือพลางเดินไปบริการลูกค้าพลาง...มาอีก หยุดหายใจสักครู่"ทรัพย์สินที่ผมอุตส่าห์เก็บมาด้วยกัน เขาเอาไปหมดเกลี้ยง" "แต่คุณสามารถหามาได้ใหม่ในเร็ววันนี้ใช่ไหมค่ะ กับธุรกิจนี้" "ผมเหนื่อย ผมยอมแพ้แล้ว" เดินออกไปแบบเหนื่อยสุดๆ
สักพัก" น้องมีแฟนรึยัง เป็นคนที่ไหนละ" "เอ่อ.....คือ...เอ่อ.." " มีลูกรึยัง....แฟนมีสวนไหม คงรวยสินะ...แฟนผมเขาทำกับผมได้ยังไง....เฮ่ออย่าไปพูดถึงเขาเลยนะ" " มันอาจเป็นบางช่วงของชีวิตที่ต้องเจอบททดสอบมังคะ" "ครับ ผมหวังว่าอย่างนั้น ทุกกอย่าง พระเจ้ากำหนดมาหมดแล้ว"แล้วเดินขายต่อ...ต้าเรียกให้เด็กมาคิดตังค์ เด็กก็เรียกเขาต่อ..." รอสักครู่นะครับ"
ว้า...ต้องรออีก 10 นาทีค่ะท่านผู้อ่าน....ต้าจึงยืนขึ้นแล้วยื่นเงินให้เขา...ขณะที่รอตังค์ทอน...เขาก็ยิ้มมาแบบ...ขอบคุณที่รับฟังเขาทั้ง ๆ ที่ไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน(ปกติแฟนเขาจะอยู่หน้าร้านตลอด) ต้ารับตังค์ทอนแล้วบอกกับเขาด้วยความจริงใจว่า...
" ขอให้ พระเจ้าคุ้มครองนะคะ"....."ขอบคุณ ขอบคุณจริงๆครับ"...เฮ่อไม่น่าเชื่อว่าจากที่ใครๆก็รู้จักร้านที่ใหญ่โต มีลูกค้าสั่งออเดอร์ไม่ขาดสาย ดูหน้าร้านแล้วน่าจะมีความสุขกับชีวิตทางธุรกิจขนาดนี้...บทจะพ่ายแพ้ขึ้นมาก็เป็นแบบนี้...น่าเห็นใจจังค่ะ...........
ใครที่ทุกข์กับปัญหาก็จงมองคนอื่นที่ทรมานกว่าเราละกันนะคะ จะได้มีพลังสู้ต่อไป...รัก โกทูโนค่ะ
ความเห็น (4)
น่าเห็นใจครับ
คงว้าวุ่น ช่วงแบบนี้คงต้องการใครสักคนมารับรู้ชีวิตของเขา เพียงใครสักคน ที่เข้ามาและหยิบยื่นไมตรีฃที่ดีให้
เหมือนปลิดปลิวไปตามกระแสน้ำที่เชี่ยวกราก แทบจะคว้าที่ยึดไว้ไม่ทัน
ผมอยากจะบอกว่าผู้ชายก็มีวันอ่อนแอเหมือนกัน . . .
เป็นไปได้อยากให้คุณต้ามีโอกาสก็ไปเยี่ยมทานอาหารที่ร้านเขาบ้างหากมีโอกาส เพื่อได้พูดคุยให้กำลังใจกัน
- นานๆทีที่จะแวะไป เพราะไม่ใช่ขาประจำ บางครั้งเจ้าของร้าน(ผู้หญิง) จะหน้าบึ้ง พูดแบบห้วนๆ อย่างว่า ไม่ค่อยแวะร้านอาหารใหญ่ๆ
- คิดเหมือนกันค่ะว่า น่าจะแวะไปบ่อย ๆ แต่กลัวว่า จะเป็นเรื่องอื่นที่ไม่น่าอภิรมย์นะคะ
- ขอบคุณค่ะ คุณเอก(ถูกไหม)
สวัสดีครับ น้องต้า
- ชีวิตก็เป็นแบบนี้แหละ
- ความแน่นอนคื่อความไม่แน่นอน
- ไม่โดยกับตัวเองไม่มีวันรู้
- เป็นกำลังใจให้กันและกัน
- ขอบคุณมากที่นำมา ลปรร.
อรุณสวัสดิ์ค่ะ
- วันนี้ก่อนถึงบ้าน ต้าขับมอไซค์ผ่านหน้าร้านเขาอีดครั้ง ตอน 4 โมงเย็น
- ดูเหมือนว่ามีการโยกย้าย โตะ เก้าอี้ ชะล้างทำความสะอาดครั้งใหญ่
- เห็นแล้วใจหายค่ะ ร้านเขาดูเงียบเหงามาก
- ถูกแล้ว ความแน่นอนคือความไม่แน่นอน
- ขอบคุณค่ะพี่ ที่แวะมา