อดีตจากสิ่งที่เห็น สู่ลมที่พัดผ่าน

ความเรียง มุมมองจากความเปลี่ยนแปลง จากวันเวลา ในการสวมใส่อัตตลักษณ์ แม้กระทั่งการสะสมดาวแดง แห่งทหารประชาชน สปท. ผ่านคืนวันและวันคืน ในมุมมองของโลกที่เป็นอยู่ในปัจจุบัน

อดีตจากสิ่งที่เห็น

สู่ลมที่พัดผ่าน อดีตจากสิ่งที่เห็น สู่สายลมที่พัดผ่าน หน้าประวัติศาสตร์ ผมแทบจะปาหนังสือชื่อปก H2O ที่มีคำโปรยทิ้งทันที ที่อ่านจบบรรทัดอันเจ็บปวดของบทที่ 5 เรื่องสั้น ใน 8 เรื่อง หนังสือซึ่งโปรยไว้หน้าปก ถึง ปรากฏการณ์แตกตัวของน้ำบนแผ่นกระดาษ บทเรื่องสั้นของเรื่อง “ปืนน้ำ” ของ อนุสรณ์ ติปยานนท์ แสบสันต์จนน่าเจ็บใจ เมื่อเขาบรรยายว่า “คนที่ไม่ได้เข้าร่วมประวัติศาสตร์มักชอบขุดมันเล่นเสมอ ในขณะที่คนผู้คลุกคลีอยู่ในนั้นพยายามจะฝังลืมมัน” ให้ตายเถอะ ผมนึกอาการถูกตบหน้าอย่างแรง เมื่อคิดถึงเรื่องราวและความหมายที่กำลังสื่อสาร ผมจำอาการเหล่านั้นในปีที่แล้วได้ดี จนปีนี้ที่ได้กลับมาอ่านใหม่ ผมก็ยังพบกับอาการแสบสันต์เหล่านี้ จะบอกว่าเป็นบทสรุปที่น่าสนใจ ของผู้มาก่อนกาลเวลา และผู้มาหลังกาลเวลา ได้เจ็บแสบตรงประเด็นที่น่าสุด สำหรับความหมายซึ่งซ่อนอยู่ในสายลมแห่งกาลเวลา ครั้งหนึ่งในขณะชื่นชมต่อความงามของสงครามประชาชน ชนชั้นผู้คนนักปฏิวัติ นักรบ และสหายจากราวป่า ที่ต่างเดินออกมาป่าได้เกือบทศวรรษ กลายเป็นรุ่นพี่ซึ่งนำพาเรื่องราวสู่คำปรึกษา กลายเป็นตำนานมีชีวิต ตำรา และคัมภีร์มีตัวตนของการต่อสู้ ต่อทั้งความอยุติธรรม และอำนาจรัฐอันกดขี่ มีสิ่งหนึ่งซึ่งปรากฎในแววตาของหลายคน รุ่นพี่หลายคนมีแววตาซึ่งผมจดจำได้ หลายครั้งหลายครา และหลายคนไม่อยากบอกเล่าเรื่องราวบางประการ ในท่ามกลางเรื่องราวของวรรณกรรมที่ทยอยตีพิมพ์ ได้รับการพูดถึง ถกเถียง บอกกล่าว และยกย่อง ศัพท์เทคนิคของพรรค เรื่องราวของกรรมการบริหารพรรค วินัยเหล็กเพชร เข้มงวดตนเองผ่อนปรนผู้อื่น เข็มมุ่ง แสวงจุดร่วมสงวนจุดต่าง พิจารณาให้ชัดเจนถึงอัตวิสัยและภาวะวิสัย ศัพท์แห่งความยิ่งใหญ่ล้วนหลุดจากปากคำ เกลื่อนกลางตึกกิจกรรมในหลายมหาวิทยาลัย แต่ไม่ค่อยหลุดจากปากของอดีตผู้พัฒนาชาติไทย ภาพของความงดงามแห่งสงครามประชาชน กลายเป็นเรื่องราวบอกเล่าถึงการต่อสู้ที่ยิ่งใหญ่ ภาพของขบวนแถวนักศึกษาผู้ก้าวเข้าสู่ราวป่า เริ่มมาพร้อมงานวรรณกรรม ศิลปะ บทเพลง และการบอกเล่า อีกหนึ่งที่แฝงมาอยู่ในรอยยิ้มคือน้ำตาที่คลอแต่ยังไม่ไหล มีเรื่องราวของพี่น้องบางคน ซึ่งคนพี่ต้องพยายามหามศพน้องออกจากจุดปะทะ แต่ไปได้ไม่เท่าไหร่ก็ต้องทิ้งศพไว้ ทำได้แต่เพียงเศษชายเสื้อทหารปลดแอกที่ตัดออกมา บางคนเสียทั้งพี่ทั้งน้อง รอดตายเอาชีวิตกลับมาไว้กระดูกพ่อกระดูกแม่ ก็บุญหัว บ้างต้องฝังคนรักของตัวเองกับมือ และมีบ้างที่ทิ้งทุกอย่างไว้กับจัดตั้ง จนมีอดีตอะไรให้หลุดรอดจากฐานที่มั่น ในท่ามกลาง ทศวรรษ 2530 - 2540 สหายแห่งกองทัพปลดแอก สหายแห่ง สปท. ล้วนคืนเมืองคืนรังกันด้วยทุกย่างก้าวของชีวิต มีบ้างเริ่มต้นเรียนใหม่ จนฝ่าฟันกลับมาฐานที่มั่นเดิมในรั้วมหาวิทยาลัยเพื่อเป็นอาจารย์ มีบ้างเริ่มต้นธุรกิจได้ใหญ่โต มีบ้างกลับสู่รั้วรังองค์กรพัฒนาเอกชน หลายคนย่ำในพื้นที่ อยู่กับมวลชน อยู่กับชาวบ้าน หลายคนเริ่มต้นเคลื่อนไหวทางการเมือง และหลายคนยังหาชีวิตไม่เจอ ไม่ใช่เรื่องแปลก ที่ตำนานและความทุ่มเทควรได้รับการยกย่อง แต่เป็นเรื่องแปลก ที่ผู้คนต่างรุ่น อยากสวมใส่ประวัติศาสตร์เหล่านี้ เพราะในท่ามกลางความทรนงยิ่งใหญ่ องอาจแบบนักรบประชา ผู้ทำหน้าที่ขจัดเหล่าไพรี ล้วนอาบเลือดอาบน้ำตา คืนสู่นาครด้วยดวงใจอันแตกสลาย แล้วทำไม จึงมีผู้คนอยากสวมใส่เสื้อแห่งประวัติศาสตร์เหล่านี้เล่า เมื่อด้านหนึ่งของประวัติศาสตร์ของการต่อสู้มีภาพตราตรึง ด้านหนึ่งกลับมีความเจ็บปวดสูญเสีย และรอยน้ำตา แต่สิ่งปรากฎกลับมีความนิยม มีกระแส มีแฟชั่น มีเรื่องเล่า มีตำนาน และมีผู้คนใฝ่ฝันอยากเป็นดั่งวีรบุรุษในดวงใจ ด้านหนึ่งเมื่อเกิดความนิยม ความใฝ่ฝันเทียบเคียงจึงเกิดขึ้น หมวก สปท. ดาวแดง เสื้อเขียวตุ่น ความหมายของชีวิตในท่ามกลางราวป่า ถึงถูกหยิบจับและสวมใส่กันมา ต่อเนื่องและเชื่อมโยงอยู่หลายปี แม้ในปัจจุบัน คำถามหนึ่งของผู้คนยังดังก้อง ขณะที่เสียงร้องไห้ก็ยังไม่หมดไป แต่ในด้านหนึ่งมีคนเก็บหมวก เก็บดาวแดง เก็บความฝันไว้เบื้องหลัง ครั้งหนึ่งขณะเพลิดเพลิน นั่งคุยสถานการณ์การเมืองอย่างออกรสชาด เรื่องราวของชาติที่วางกองตรงหน้าเมามัว สำหรับการถกเถียงจนแทบจะกลั้นเถียงกันไม่ทัน คำตอบของพี่คนหนึ่ง ถามความเร้าร้อนในวงเด็กรุ่นใหม่ แบบกึ่งเล่นกึ่งจริง ทีเล่นทีจริงว่า หากวันนี้กลับไปสู่วันคืนของการปฏิวัติในสงครามประชาชนได้ จะอยากกันไหม น้ำเสียงหัวเราะสนุกสนาน กลายเป็นคำตอบท่ามกลางอารมณ์บันเทิงใจ หลังจากนั้น มีการเล่าเรื่องเหมือนนิทาน ถึงชีวิตจัดตั้งในพื้นที่นครนายก รอยต่อเมืองรอยต่อเขา ซึ่งวิ่งขึ้นลงระหว่างป่ากับเมือง บ่อยครั้งนานวันทิ้งลูกทิ้งเมีย เพราะไม่สามารถเข้าหมู่บ้านได้ นานวันเข้าลูกชายลูกสาวเริ่มไม่คุยหน้าพ่อ จนสงครามเริ่มสงบ พ่อที่เป็นจัดตั้ง กลับสู่บ้านอย่างหมดสิ้น หมดทุกอย่างทั้งความใฝ่ฝัน ทั้งการต่อสู้ และเกียรติยศในชีวิต ลูกชายรับรู้ถึงรอยน้ำตาเวลานอน และเสียงของพ่อที่กัดฟัน หลังจากนั้นอัตตลักษณ์และตัวตนของรุ่นพี่ เริ่มปรากฏชัดขึ้นในท่ามกลางเรื่องเล่าที่เหมือนนิทาน ตำนานความจริงและความเชื่อ กลายเป็นแรงผลักดันที่ทำให้เขาอยากเป็นเจ้าหน้าที่องค์กรพัฒนาเอกชน อยากทำกิจกรรมตั้งแต่เรียนมัธยม เท่ากับเป็นบาดแผลบางอย่างในชีวิต ความพ่ายแพ้ของพ่อ ไม่ได้จบที่พ่อคนเดียว ชีวิตจัดตั้งยังไม่ใช่ปัญหา และหลังจากนั้น และคนรอบข้างเท่านั้น ที่จะรับรู้ว่าปัญหาคืออะไร เรื่องราวเรื่องเล่าของหนึ่งรุ่นพี่คนหนึ่ง ในช่วงอารมณ์สนุกสนาน เมื่อผ่านบรรยากาศของชนบทเมืองจันท์ ป่าเขาและการขับรถยามค่ำคืน ที่มีเพียงแสงไฟ ทำให้กล้าถามว่าทำไมพอเรียนปีหนึ่งที่ธรรมศาสตร์ ถึงขึ้นตึกกิจ และทำไมพอขึ้นตึกกิจ ต้องมาอยู่โดมทักษิณ เป็นเพราะความเป็นคนใต้หรืออย่างไร ความที่ทนายความหนุ่มอารมณ์ดี พร้อมรอยยิ้มเศร้าๆเป็นห้วงๆ ในยามเมาเล็กน้อยได้เริ่มต้นพูดขึ้น ไม่ใช่เพียงความหมายของเด็กเมืองใต้จากนคร ไม่ใช่แค่ความพยายามหนีความยากจนเท่านั้น แต่ยังเป็นความพยายามของความหวังสุดท้าย ในงานสุดท้ายของจัดตั้ง พี่เป็นยุวชนพรรค พี่โตกับจัดตั้ง เรียนรู้เรื่องราวและใช้ชีวิตท่ามกลางพี่น้องที่เป็นจัดตั้ง วันหนึ่งเมื่อทุกอย่างไม่เป็นไปในสิ่งที่เราคาด เราจึงต้องมีทางออกใหม่ให้กับชีวิต ไม่มีอะไรมากมายไปกว่าการเริ่มต้น จะนั่ง จะนอน จะวิ่ง จะสวมใส่อาภรณ์แห่งตำนานแบบใด จึงจะทำให้ความจริงของสิ่งที่เราสวมใส่ไม่ตามหลอกหลอนเรา จะบอกเล่าความจริงของชีวิตเช่นไร จึงจะเล่าเรื่องราวของตำนานได้ครบถ้วน บอกให้รู้ว่าความจริงจากเรื่องจริง ความเจ็บปวดจากสายน้ำตาที่แทบเป็นสายเลือด ความปวดร้าวจากการอยู่ในขบวนแถวประวัติศาสตร์ มีความชอกช้ำใดให้ต้องก้าวผ่านบ้าง หรือกระทั่งเรื่องใดอยากเล่าไม่อยากเล่า เรื่องใดอยากลืมเลือน และเรื่องราวใดที่หัวใจยังคงร้องไห้อยู่ หลังจากอ่านบรรทัดของเรื่องราวนั้นจบ หลังจากที่พยายามจะปาหนังสือทิ้ง ผมได้สติ เท่ากับโอกาสของลมหายใจ ได้ระบายออกอย่างแรง ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะหยิบหนังสือกางอ่านอีกครั้ง ย้ำประโยคเดิมเมื่อหลายปีก่อน เริ่มต้นเปิดอ่านหนังสือเล่มนั้นในวันนี้ ประโยคที่เขียนว่า คนที่ไม่ได้เข้าร่วมประวัติศาสตร์มักชอบขุดมันเล่นเสมอ ในขณะที่คนผู้คลุกคลีอยู่ในนั้นพยายามจะฝังลืมมัน

เขียนใน GotoKnow โดย Kati
ใน สู่ฝันอันยิ่งใหญ่

คำสำคัญ (Tags): #อดีตจากสิ่งที่เห็น สู่ลมที่พัดผ่าน#ความเรียง#มุมมองต่อการแลกเปลี่ยนเรียนรู้#ความเปลี่ยนแปลง#อัตตลักษณ์

หมายเลขบันทึก: 123578เขียนเมื่อ 30 สิงหาคม 2007 21:36 น. ()แก้ไขเมื่อ 6 กันยายน 2013 18:17 น. ()สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่าน

ความเห็น (0)

ไม่มีความเห็น