อ่านเรื่องที่โพสท์ไว้ในเว็ปบอร์ดฝ่ายวิชาการรู้สึกตื่นเต้นไปด้วย ก็เลยอยากกระจายความตื่นเต้นตื้นตันนี้ออกไปในวงกว้าง
หลายวันก่อนไถเหล่าซือโทรมาหาด้วยความตื่นเต้นว่าอยากขอพบ มีของจะให้ดู และโทรมาอีก 1-2 ครั้งด้วยความตื่นเต้นว่าอยากพบจริงๆ อยากเอาของมาให้ดู ชักจะสงสัยแล้วซิว่าของอะไร??? แต่เราก็ไม่ว่างพบเสียที
จนกระทั่งวันนี้มีธุระต้องคุยกับไถเหล่าซือ หลังจากคุยธุระเสร็จ ไถเหล่าซือหยิบของ 2 ชิ้นออกมาด้วยใบหน้าเปี่ยมสุข
ชิ้นแรกเป็นภาพถ่ายในกรอบไม้สีส้มขนาดเหมาะมือ ภาพหมู่ของนักศึกษาปริญญาโทถ่ายที่หน้าป้ายคณะพาณิชย์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ ภาพนศ.หญิงชายเบียดกันเพื่อถ่ายภาพ...แน่นอน...มีไถเหล่าซือยืนอยู่ในวงล้อมของนักศึกษาเหล่านั้น ใบหน้าทุกคนอาบด้วยรอยยิ้ม
ไถเหล่าซือเล่าว่า นักศึกษารุ่นนี้มีทั้งหมด 21 คน แต่วันนั้นมีเพียงคนเดียวที่ไม่ปรากฎในภาพเพราะไม่สบาย
เมื่อเราพลิกดูหลังกรอบรูปเรียบๆ นั้น ใจเริ่มเต้นรัว ด้วยความประทับและตื้นตันใจ
นักศึกษาทั้งหมด เขียนอวยพรและลงชื่อเป็นภาษาจีน
....ขอให้เหล่าซือสุขภาพแข็งแรง
....เหล่าซือเป็นเหล่าซือที่ดีที่สุดของหนู
....หนูจะไม่มีวันลืมเหล่าซือเลย
.... ....
ของชิ้นที่สอง เป็นของขวัญที่นักศึกษาทั้งกลุ่มรวมเงินกันซื้อให้ เพื่อเป็นของที่ระลึกแทนคำขอบคุณจากพวกเขา
สำหรับคนวัย 60 อย่างไถเหล่าซือ ไม่มีอะไรต้องกล่าว แต่เราก็สัมผัสได้ถึงความปีติในใจท่าน
อ่านแล้วประทับใจตามคะ...อยากเป็นลูกศิษย์ของไถเหล่าซือด้วยคน...ว่าท่านมีวิธีสอนอย่างไรให้ ลูกศิษย์รักเคารพ..และตั้งใจเรียนแบบนั้น
จะรับการบ้านของคุณ naree suwan ไปทำต่อครับ ตัวผมเองก็อยากรู้อยู่เหมือนกัน
ต้นเดือนตุลาที่โรงเรียนจะจัดตลาดนัดความรู้ ถอดบทเรียนการสอนของครูในเทอมเเรก ผลออกมาเป็นไงจะเขียนให้อ่านนะครับ
น่ารักดีค่ะ.. ไถเล่าซือ
อ่านแล้วยิ้มแก้มป่องเลย.. เอ๊ะ.. ป่องอยู่แว้วนิ!!
ประทับใจด้วยคนค่ะ....ซึ้ง
เคยทำแบบนี้ให้เจ้านายเก่า....
เห็นด้วยค่ะ ว่าคนรับจะซึ้งใจมาก ยิ่งกว่าได้ของขวัญราคาแพง...
แต่ตอนนี้ ใครเป็นเจ้านายเราก็หวังไปก่อนว่าจะทำให้ เพราะยังไม่อยากให้กลายเป็นเจ้านายเก่า อิอิ