ครูกับศิษย์อีกหนึ่งมุมมอง

ครูที่นักเรียนรักและคิดถึงเป็นคนสวยเป็นคนเก่งเป็นคนพูดหวานๆใช่หรือไม่

             มีโครงการประกวดครูดีครูเด่นมากมายในปัจจุบัน  บางคนก็ได้เป็นครูดีในดวงใจ  บางคนก็ได้เป็นครูต้นแบบ  ครูดีเด่นต่างๆ  แต่พอย้อนกลับมาดูผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนและพฤติกรรมนักเรียน  ทำไมผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนยังต่ำพฤติกรรมของนักเรียนก็ยังไม่ค่อยดีเลย

             ผู้เขียนเองก็เคยได้รับรางวัลมากมายในการแข่งขันเคยรู้สึกภูมิใจ  ดีใจ แต่ความรู้สึกเหล่านั้นก็เพียงชั่วแล่นประเดี๋ยวประด๋าว  ก็เลือนไป   เวลามีปัญหา  เหนื่อยล้าในการทำงาน  รางวัลเหล่านั้นไม่สามารถเสริมกำลังใจให้ตนเองอยากต่อสู้ต่อไปเลย

           แต่สิ่งที่ผู้เขียนภูมิใจ  ดีใจ  พอคิดถึงทีไรก็รู้สึกมีกำลังใจที่จะทำงานและต่อสู้กับปัญหาและอุปสรรคนานาประการ  ก็คือ  คำพูด  และพฤติกรรมของผู้ได้ชื่อว่า  เป็นลูกศิษย์  ที่พูดอย่างนี้ก็เนื่องจากว่าตัวผู้เขียนเองนับได้ว่าเป็นครูที่ดุและเข้มงวดชั้นแนวหน้าในโรงเรียนที่เดียว  ไม่ว่าจะอยู่โรงเรียนไหนก็ตาม  ย้ายมาแล้วถึง  3  จังหวัด  4  โรงเรียน  ตอนสอนก็มักจะเอาจริงเอาจังกับนักเรียนยิ่งดื้อยิ่งซนยิ่งเกเรก็มักจะถูกผู้เขียนดุและลงโทษมากเท่านั้น  ช่วงที่สอนพวกเขาเราก็คิดว่าครูที่นักเรียนเกลียดและกลัวมากที่สุดคงเป็นเราแน่ๆ  เราเห็นนักเรียนโกรธและเกลียดก็รู้สึกเป็นทุกข์อย่างมาก  แต่ก็แกล้งเฉยเสีย  คิดเพียงว่าสักวันเขาโตขึ้นเขาจะเข้าใจ

           แต่ท่านเชื่อไหมว่า  วันนั้นมาถึงจริงๆ  สมัยก่อนการสื่อสารยังไม่เจริญลูกศิษย์ที่จบไป  เขาไปทำงานบ้างไปเรียนต่อบ้างก็จะเขียนจดหมายมาคุยด้วยบ่อยๆ  บางคนเรียกอาจารย์แม่  บางคนเรียกคุณแม่  บางคนเรียกอาจารย์  ซึ่งอยู่ด้วยไม่ค่อยได้ยินเขาเรียก  ปัจจุบัน        การสื่อสารเจริญขึ้นก็จะได้รับโทรศัพท์บ้าง  อีเมลบ้าง   บางคนก็ส่งข่าวมาบอกว่าเขาได้ทำงานตำแหน่งโก้หรู  เขาบอกว่าคิดถึงอาจารย์  คิดถึงโรงเรียน  บางคนเขาโทรมาผู้เขียนก็จำเสียงพูดเขาไม่ได้  พูดกับเขา "คะ"  "ขา"  อย่างดี  เขาก็บอกว่าไม่ต้องพูดหวานๆหรอกอาจารย์ฟังดูห่างไกลกันเหลือเกินนี่ผมเองนะ  ลูกศิษย์หญิงบางคนเวลาส่งข้อความมาก็มักจะบอกรุ่นบอกชื่อเล่นบอกเลขที่บ้าง  แล้วก็ถามให้ผู้เขียนตอบให้ได้ว่าเป็นใคร  ลูกศิษย์บางรุ่นพบเขาเขาจำเราได้  เขาเข้ามาทักแสดงความดีอกดีใจ  เขาพยายามให้ผู้เขียนทบทวนความจำว่าเขาได้ฉายานั้นฉายานี้ บางทีก็บอกรุ่น  ว่า  รุ่นอาจารย์จะเอาไปโบกตึกไงจำไม่ได้เหรอ  ผู้เขียนเองก็ขำ    .........

            ส่งเหล่านี้แหละที่ผู้เขียนภูมิใจ  มีความสุข  และอยากทำงานในอาชีพครูต่อไป

 

             

[นางสาวนิตยา พึ่งภพ(จิ๋มศรีค่ะ)]

สวัสดีค่ะอาจารย์แม่หนูคิดถึงอาจารย์มากเลยตอนนี้หนูเรียนหนักมากเลย อาจารย์ที่มหาวิทยาลัยได้แต่สั่งงาน ไม่มีใครจ้ำจี้จ้ำชัยเหมือนอยู่โรงเรียน หนูรู้แล้วที่ครูบอกครูสอนนั้นเพื่ออะไร รักและคิดถึงครูค่ะ(จิ๋มศรี)