เมื่อวานตอนเย็นผมและทีมเฝ้าระวังสถานการณ์ทางการเงินฯ ระดับจังหวัด 5 คน โดยมีประธานคือ นพ.บรรเจิด สุขพิพัฒปานนท์ ผชช.ว. ได้ร่วมหารือกันเรื่องแนวทางการพิจารณาจัดสรรงบประมาณเพื่อส่งเสริมสภาพคล่องแก่หน่วยบริการ เลิกประชุมก็ประมาณ 17.15 น. แล้ว กว่าจะได้กลับถึงบ้านก็ค่ำพอดี
สิ่งที่ได้เห็นเมื่อถึงบ้าน คือประดิษฐกรรมของน้องเดมกับพ่อแก่ ที่ได้ช่วยกันทำ (ดังรูป) น่าชื่นใจมากในเรื่องที่น้องเดมบอกว่าไม่กล้าคอยพ่อ เลยไปขอช่วยพ่อแก่ช่วยทำสิ่งประดิษฐ์ ที่คุณครูสั่งเป็นการบ้าน (ป.2) ชื่นใจเพราะการตัดสินใจแก้ปัญหาของเขา โดยไม่รอที่จะมางอแงเอากับผม และรู้ว่าเรื่องนี้ไม่ควรคอยพ่อ เพราะพ่อกลับบ้านไม่เคยตรงเวลา (มีบ้างที่ตรงเวลา แต่ก็น้อยครั้ง) ผมว่าน้องเดมได้เรียนรู้ และได้จัดการความรู้ไปในตัว ทำให้ผมมองแบบเปิดประเด็นเพิ่มว่าการจัดการความรู้น่าจะสามารถทำได้ในทุกวัยไม่จำกัดแม้แต่เด็ก ป.2 แต่ก็ต้องใช้รูปแบบสำหรับเด็ก ๆ ในแต่ละวัย
ได้สอบถามน้องเดมว่าได้ไม้มาจากไหน
ก็ได้ความว่าเดมนึกจะทำอย่างที่เห็น
และบอกให้พ่อแก่ไปตัดเอามาจากไม้ที่ล้มแช่น้ำในคลองหลังบ้าน
ตัดอีกท่อนทำฐานเพื่อให้วางได้ ส่วนนก ผีเสื้อ (ที่เป็นโมบาย)
ก็ไปขอแรงระดมจากน้อง ๆ (ลูกพี่ลูกน้อง) มาช่วยกันทำ
อันนี้เป็นการขอแรงทีมงานเขา จะเกิดขึ้นบ่อย ไม่ว่าจะเป็นงานฝีมือ
กระทง หรือประดิษฐกรรมของใครก็แล้วแต่ ทีมงาน 8
คนที่เป็นลูกพี่ลูกน้องกัน จะมาช่วยกันเสมอ
ไม่งั้นจะไปเล่นพร้อมกันไม่ได้ ขาดขา
เรื่องเชิงสังคมอย่างนี้จะหาได้น้อยในสังคมเมือง แต่ที่นี่ “ชายชอบ”
ยังมีให้เห็นเป็นปกติ ซึ่งผมคิดจะส่งเสริมรักษาลักษณะเช่นนี้ไว้
และให้ลูกได้เรียนรู้อย่างมีคุณค่า
