มนุษย์มีจิตใจที่แปรเปลี่ยนไปตามพันธุกรรมหรือสิ่งแวดล้อม มีทรัพยากรอยู่ในตัว: อวัยวะ สมองและใจ ( อย่าใช้เพียงอย่างเดียว )
มนุษย์มีค่านิยม มองตนเอง เป็นแรงงาน ในระบบการผลิต ( พึ่งตนเอง , ขยันและร่วมมือกัน )
การเลือกค่านิยม : ระบบกลุ่มจิตสาธารณะ ( ชนะทุกข์อย่างสุข )
การบริหารน่ะไม่ยาก แต่การบริหารความรู้สึกยากมาก วิธีทำงาน ต้องสร้างศรัทธาก่อน การไม่สร้างภาระให้คนอื่น จะเป็นการดีที่สุด
ไม่มีงานใดที่พัฒนาแล้วต้องหยุด ไม่มีงานใดเลยเกินกว่าที่จะพัฒนา
ข้าราชการเลือกนายไม่ได้ เลือกลูกน้องไม่ได้ จำเป็นต้องพัฒนา แต่อย่า...... ไปนิเทศนายก็แล้วกัน
ใครได้ ใครเสีย ได้กับเสียเท่ากัน เป็นกับตายเท่ากัน “ เสียผม แต่ได้หน้าผากเพิ่มขึ้น ” เราได้ คนอื่นเสีย ฉะนั้นเมื่อได้แล้วต้องนึกถึงผู้อื่นที่เสียบ้าง
ครู ได้ช่วยชาติบ้านเมือง ช่วยสร้างรากฐานของสังคมมาเป็นเวลาช้านาน การที่สังคมยังพออยู่ได้ขนาดนี้ ไม่แตกสลาย เลวร้ายกว่านี้ เพราะความดีของครู ( ประเวศ วะสี ) แต่โรงเรียนไม่ใช่แหล่งผูกขาดความรู้และข้อมูลอีกต่อไป ( Dr.Sheldon Shaeffer )
ความรู้แต่เพียงประการเดียวก็คงยังไม่พอ เราต้องประยุกต์ใช้ เราต้องกระทำจริงอย่างหลากหลายจริงจังจนไม่มีที่สิ้นสุด จึงจะเพียงพอต่อการเรียนรู้ ( Lonado Divincy )
ชาวปกาญอ ซึ่งไม่ได้เรียนหนังสือ พูดให้ฟังว่า “ คนไม่ฟังปู่ย่า ตา ทวด เดินผิวปากจะเจอทางตัน พี่น้องประสานนิ้วมือ ฟ้าถล่ม ช่วยกันค้ำไว้ได้ , ไม้ไผ่ลำเดียวทอดข้ามน้ำไม่ได้ ข้าวเหนียวเม็ดเดียว ต้มเหล้าไม่ได้ พี่น้องมีกันไม่กี่คน ยามตกทุกข์ได้ยาก ต้องช่วยเหลือกัน ”
ใครตอบได้
ทำไม ไม้ไผ่ขึ้นมาจากดิน
ทำไม รูปู จึงลื่น
ทำไม เห็ดหัวไม่แหลม จึงขึ้นจากดินได้
ดร.สุรเสน ทั่งทอง
ผอ.สพท.ตาก เขต 1
13 ต.ค. 49ไม่มีความเห็น