เรื่องเล่า
เมื่อเดือนมิถุนายน 2550
ข้าพเจ้าได้ไปออกกำลังกายที่สระพังทอง เริ่มตั้งแต่เวลา 17.00 น. ถึง 19.30 น. ก็แยกย้ายกันกลับบ้าน ระหว่างขับรถกลับบ้าน ข้าพเจ้าเกิดอยากจะแวะซื้อใช้ส่วนตัวและแวะเข้าไปจอดรถเพื่อที่จะเข้าไปซื้อของที่ เซเว่นหน้าตลาดเทศบาลเมืองสกลนคร ตอนนั้นเป็นเวลาประมาณ 20.00 น.พอจอดรถข้าพเจ้าก็หยิบเอาแต่กระเป๋าเงินแต่ไม่ได้หยิบเอากุญแจรถ พอลงรถก็ปิดประตูพร้อมกุญแจ ส่วนกระเป๋าสัมภาระก็ไม่ได้เอาออกมาด้วยเช่นกัน ในกระเป๋านั้นมีโทรศัพท์มือถือด้วย ในมือของข้าพเจ้ามีแต่กระเป๋าเงินเท่านั้นจะโทรฯกลับไปบ้านเพื่อบอกสามีและข้าพเจ้าเกิดปัญหา ข้าพเจ้ายืนงงอยู่พักหนึ่งก็นึกได้ว่า มีตู้โทรศัพท์สาธารณะอยู่ ข้าพเจ้าก็เลยเดินข้ามถนนไปเพื่อจะโทรศัพท์กลับบ้านเพื่อบอกกับสามีว่า ข้าพเจ้ามีปัญหาเกิดขึ้นแต่ไม่น่าเชื่อว่า ข้าพเจ้าใช้โทรศัพท์สาธารณะไม่เป็นได้แต่ยืนอยู่หน้าโทรศัพท์ว่าจะทำอย่างไรดีตอนนี้ พอดีตรงตู้โทรศัพท์มีวัยรุ่นเป็นชายยืนอยู่ ข้าพเจ้าจึงบอกกับวัยรุ่นชายคนนั้นว่า หนูช่วยป้าหน่อย ป้าจะโทรศัพท์ป้าใช้ไม่เป็น ชายวัยรุ่นคนนั้นก็มีน้ำใจช่วยจัดการโทรฯให้ หลังจากโทรศัพท์เสร็จ ข้าพเจ้าก็เดินกลับมาที่รถจอดอยู่ แล้วก็มีผู้ชายคนหนึ่งเป็นคนขับรถสองแถวสายสกล-โคกศรี เดินเข้ามาถามข้าพเจ้าว่าเป็นอะไร ข้าพเจ้าก็ได้เล่าให้ฟังว่า พี่ลืมกุญแจไว้ในรถ ผู้ชายคนนั้นก็ทำทีเข้ามาช่วยดูและเดินไปเดินมา แล้วก็บอกกับข้าพเจ้าว่ามีช่างอยู่จะเอาไหม ผมจะโทรให้ ตอนแรกข้าพเจ้าว่าจะจอดรถไว้ที่ตลาด เช้าถึงจะมาเอารถกลับ เพราะการปลดลูกกุญแจ ก็เคยพอรู้บ้างไม่ได้ยากเย็นอะไรเลยมันมีวิธีอยู่ เพียงแต่ว่าตอนนั้นเป็นเวลากลางคืนเท่านั้นเอง ข้าพเจ้าเลยตัดสินใจ แต่ผู้ชายคนนั้นก็ไม่ยอมเดินหนีไปไหนหว่านล้อมว่าราคาเท่านั้นเท่านี้ เคยเสียเงินบ่อย ข้าพเจ้าเลยตัดสินใจ เอาโทรฯก็โทรฯ แต่ระหว่างโทรศัพท์เขาเดินกลับไปโทรฝั่งถนนตรงข้ามกับรถจอด ข้าพเจ้ามีความแปลกใจอยู่ว่าทำไมเขาไม่โทรฯ อยู่ตรงที่เขายืนคุยกันอยู่ที่รถจอด นี่แหละจุดที่ข้าพเจ้าแปลกใจอย่างน้อย มันน่าจะเป็นความประทับใจในด้านบริการ หรือด้วยวาจาดีกว่านี้ ไม่คิดเลยว่าจะยังมีคนที่ทำงานด้านบริการประเภทนี้อยู่ในสังคม ท้องถิ่นเราหลงเหลืออยู่
ผู้เล่า นางรินทนา ผลวิเชียร รหัส4930123103754
