ดิฉันเป็นครูประจำชั้นประถมศึกษาปีที่ 4 ปีการศึกษา 2550 ทุกเช้าต้องพบปะพูดคุยกับนักเรียนในชั้นก่อนวันละ 5 นาที ก่อนที่จะไปเวียนสอนในชั้นอื่นประกอบกับที่ได้สอนวิชาภาษาไทยซึ่งจำเป็นที่จะต้องให้เด็กได้อ่านและเขียนสะกดคำได้ถูกต้อง พบปัญหานักเรียนอ่านไม่ได้จำนวน 5 คน ได้สนทนากับนักเรียนถึงสภาพความเป็นอยู่ของแต่ละคน สภาพปัญหาคล้าย ๆ กันคือ
สัมผัส มุ่งสู่บ้าน กล่าวเล่าขานทุกเรือนไป
อยากรู้ เพราะอะไร เด็กทำไมอ่อนจริงเจ้า
สาเหตุ ต้องรีบแก้ เพราะ พ่อ แม่ไม่อยู่เหย้า
ฝากญาติดูแลเขา ทิ้งลูกเหงาโดดเดียวดาย
สาเหตุเพราะพ่อ แม่ มีหลายกรณี เช่น ไปทำงานต่างจังหวัด หย่าร้าง ฝากลูกไว้กับญาติ ญาติไม่มีเวลาดูแลปล่อยปะละเลย ทำให้เด็กขาดวินัยในตัวเองไม่สนใจการเรียนจึงเป็นปัญหาที่ทำให้เด็กอ่าน เขียนไม่ได้ ดิฉันจึงออกเยี่ยมบ้านเด็กในความรับผิดชอบ พบปะผู้ปกครอง สัมภาษณ์ซักถามความเป็นอยู่ในการดำเนินชีวิตที่บ้านของเด็ก เมื่อพบปัญหาแล้วกลับมาคิดแก้ไขช่วยเหลือการอ่าน เขียนของเด็กโดยการสร้างนวัตกรรมจัดทำแบบฝึกคำง่าย ๆ ที่เด็กคุ้นเคยและใช้ในชีวิตประจำวัน มาซ่อมเสริมฝึกบ่อย ๆ จนเด็กเริ่มอ่าน เขียนได้ ปรับเปลี่ยนนวัตกรรมที่ใช้คำยากขึ้นเป็นประโยคเป็นร้อยแก้ว ร้อยกรองเป็นหนังสืออ่านเพิ่มเติม เป็นเรื่องสั้น เป็นนิทาน สอดแทรกคติธรรม วาดภาพการ์ตูนระบายสีสดใสเรียกร้องความสนใจจากเด็กทำให้เด็กอยากอ่านและรักการอ่าน แล้วประเมินผลการอ่าน เขียนเด็กสามารถอ่าน เขียนได้เป็นผลสำเร็จ ขณะนี้นักเรียนในชั้นประถมศึกษาปีที่ 4 อ่านหนังสือได้ทุกคนแล้วค่ะไม่มีความเห็น