รอยยิ้ม..ปริศนา

ปลื้มในการทำความดี ขอบใจแล้วไงด้วยการยิ้ม ช่วยให้ถูกคน ถูกเวลา และถูกสถานที่ การช่วยนั้นจึงจะเกิด

วันนี้ไปตลาดซี้อกับข้าวเช้าวันหยุด...กำลังจะข้ามถนนหันซ้ายหันขวาเห็นคุณยายคนหนึ่งยืนอยู่ตรงทางข้าม ด้วยความรู้สึกคิดถึงแม่ก็เลยเดินไปจูงคุณยายข้ามถนนไปอีกฟากหนึ่ง คุณยายมองหน้าแล้วยิ้มไม่พูดอะไร เราก็แอบปลื้มในการทำความดี แต่ก็อดก็คิดในใจไม่ได้ว่า แหม..น่าจะขอบใจสักคำ กลับไปเล่าให้ที่บ้านฟัง ได้รับคำตอบว่ายายอาจเป็นใบ้ ยายขอบใจแล้วไงด้วยการยิ้ม และอีกหลายคำสันนิฐาน และมีคำตอบที่น่าสนใจอันหนึ่งบอกว่า ไม่ใช่ว่ายายเพิ่งจะข้ามไปยืนฝั่งนั้นแล้วถูกจูงกลับมาที่เดิมน่ะ อึม....น่าคิด บางที่การที่เราช่วยเหลือคนอื่นในภาวะที่เขาไม่ต้องการอาจจะไปสร้างทุกข์ให้เขาและไม่เกิดประโยชน์เท่าที่ควร แต่อยากช่วยน่ะ อยากช่วยจริงๆๆ ไม่ได้หวังอะไร พูดจากใจ มีหลักธรรมอยู่ข้อหนึ่งสอนว่าการช่วยเหลือผู้อื่น ต้องช่วยให้ถูกคน ถูกเวลา และถูกสถานที่ การช่วยนั้นจึงจะเกิดประโยชน์สูงสุด และที่สำคัญก่อนที่จะช่วยอะไรลองถามสิว่า ต้องการให้ช่วยไหม...น่าจะดี ทุกวันนี้คนเราพูดกันน้อย ต่างคน ต่างอยู่ มีอาณาเขตส่วนตัวที่ห้ามก้าวล้ำ ขับรถบนถนนยิ่งน่ากลัวไม่คุยกับใครบนถนนอันตรายมากๆ ที่ว่าไม่คุยกับใคร ก็คือการให้สัญญาณต่างๆเพื่อความปลอดภัยของตัวเอง และของคนอื่นด้วย ไม่พูดกับใครก็ได้แต่อย่าทำหน้าเหมือนแบกอะไรไว้มากมาย แค่ยิ้มให้ใครสักคนใช้กล้ามเนื้อบนใบหน้าน้อยมากกว่าการทำหน้าบึ้งเสียอีก..  และสิ่งที่ได้กลับมาก็จะเป็นรอยยิ้มเช่นกัน ถีงแม้ว่าจะเป็นรอยยิ้มที่งงๆก็ตามว่าแต่ว่า วันนี้ คุณยิ้มให้กับอะไรๆที่อยู่รอบๆตัวหรือยัง