พัฒนาองค์กรชุมชนด้วยการพึ่งกลุ่มตัวเองให้ได้มากที่สุด

บรรยากาศเก่าๆ ไม่มีสัญญาเงินกู้มีแต่สัญญาใจหรือสัจจะ

สวัสดีเจ้าคนหน้าเดิมแต่ไม่เคยเห็นหน้าใช่ไหมจ๊ะ

วันนี้จะเล่าเรื่องการพัฒนาองค์กรของเราให้ฟังว่าตอนนี้กลุ่มของชุมชน ตำบลล้อมแรดอยากจะพัฒนาการเก็บข้อมูลที่เป็นประวัติของกลุ่มต่างๆ ที่อยู่ในเครือข่ายองค์กรชุมชน "ออมบุญวันละหนึ่งบาทเพื่อสวัสดิการชุมชนสร้างทุนทางสังคมอย่างยั่งยืน" เราเป็นคนที่อาสาจะหาทุนที่ใช้ในการพัฒนาเองโดยพึ่งอาจารย์ที่เคยช่วยเราพัฒนาโปรแกรมกองทุนสวัสดิการชุมชน ถ้ามีผู้สนใจเราคิดว่าจะขอให้ผู้มีจิตอาสาช่วยเราให้การพัฒนาครั้งได้ประสบความสำเร็จอีกขั้นตอนหนึ่งเพื่อที่จะได้เป็นขอมูลที่อยู่คู่กับองค์กรชุมชน และได้เป็นข้อมูลพื้นฐานให้กับชุมชนด้วยพวกเราชาวบ้านที่อยากจะพัฒนาหลายเรื่องของชุมชนที่มีปัญหาทั้งมากและน้อยตามกำลังของชาวบ้าน เราอยู่กับชุมชนตลอดจึงรู้ถึงความรู้สึกคนในชุมชนต้องดิ้นรนต่อสู้ทำไม เพราะบางครั้งการดำรงชีวิตมันต้องบีบบังคับให้ต้องออกไปหางานทำนอกบ้านกัน เพราะสภาวะการณ์ตามยุคตามสมัยทำให้ความเจริญด้านเทคโนโลยีพัฒนาก้าวหน้าไปมาก งานไหนก็ไม่ค่อยที่จะพึ่งแรงงานคนซักเท่าไหร่ จึงทำให้คนต้องว่างงานกันมาก วันนี้เราได้ยินข่าวฆ่าตัวตายของคนที่มีการศึกษาถึงระดับปริญญาโทแล้วฆ่าตัวตาย น่าเสียดายคนที่อยากเรียนแต่ไม่ได้เรียนเพราะไม่มีเงินที่จะใช้จ่ายในการเรียนถึงระดับนี้ ถ้าใครคิดไม่ตกขอให้ปรึกษาผู้รู้ หรือเข้าไปฝึกจิตใจให้สงบก็ได้นะอย่าไปคิดสั้นเลยเสียดายเวลาที่เราเกิดแล้วยังไม่ได้ทำอะไร หรือหาเวลาช่วยเหลือชุมชนโดยเอาความรู้ที่ได้ร่ำเรียนมาแลกเปลี่ยนเรียนรู้กันก็ได้ เราเคยแลกเปลี่ยนกับน้องชายที่จบมาแล้วดิ้นรนที่จะเข้าไปทำงานในเมืองหลวงแต่เราเป็นให้ข้อคิดหลายเรื่องจนน้องได้ประสบการณ์การเรียนรู้ด้วยตัวเองหลายอย่างแล้ว ครอบครัวก็อบอุ่นด้วยโดยได้อยู่กับพ่อแม่ญาติพี่น้องที่รักทุกคนในครอบครัวและเพื่อนบ้านเห็นแล้วเราว่ามันเป็นความรู้สึกที่ดีนะ

ความจริงเราจะเขียนถึงการพัฒนาโปรแกรมแต่คิดได้ถึงข่าวก็เลยเขียนให้ได้รู้ถึงสังคมบ้านเราตอนนี้มันเกิดอะไรขึ้นแปลกๆนะจ๊ะ เฮ้ยเหนื่อยใจ อย่าถ้อเนาะก็ขอให้คนที่มีใจบุญใจกุศลอยู่ช่วยกันคิดที่จะพัฒนาบ้านเมืองให้อยู่เย็นเป็นสุขกันทั่วหน้าพวกเราไม่มีการศึกษาที่สูงแต่มีใจอาสาเต็มร้อยที่จะช่วยกันพัฒนาคุณภาพชีวิตในชุมชนให้ดีขึ้นแต่ก็คงจะขอกำลังใจจากทุกคนในการฝ่าฟันอุปสรรคในการทำงานที่เราคิดว่ามันหนักเอาการเหมื่อนกันนะ สวรรค์คงเห็นในการทำงานครั้งนี้เราไม่ขออะไรมากไปกว่าความเป็นอยู่ของสังคมไม่มีการเอารัดเอาเปรียบกัน ทุกคนมีแต่รอยยิ้มให้กัน แบ่งปันความสุขให้กันและกัน ห่วงหาอาทรกันเหมือนสังคมเก่าก่อนที่เราเป็นเด็กมันมีความสุขมากแต่คงจะหวนไปแบบนั้นไม่ได้แล้วแต่ก็ขอให้ได้ซึกครึ่งกับบรรยากาศเก่าๆ ที่ยืมเงินกันไม่คิดดอกเบี้ย ไม่มีสัญญาที่เป็นหนังสือ มีแต่สัญญาใจให้กันคือสัจจะเท่านั้นคือสิ่งที่เราใฝ่ฝันนะ อาหารที่เคยแจกแบ่งปันกันกินหนึ่งหม้อแจกกินกันทั้งซอย ตอนนี้บ้านใครบ้านมันเสียแล้วแต่ยังดีเราก็พยายามเป็นคนที่ต้องถามก่อนทุกครั้งที่สวนทางกัน บางครั้งก็ถามเก้อ ตลกเหมือนกันนะ แต่ก็ไม่ละความพยายามเรายังมีชีวิตที่จะต้องพบอะไรอีกมากกับอนาคตที่เรายังไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับโลกใบนี้ วันไหนที่องคกรชุมชนบ้านดอนไชยขอปรึกษาใครก็ช่วยเป็นครูให้พวกเราได้เรียนรู้ด้วยนะค่ะ