ฝึกเป็นพิธีกร....เล่าเรื่องฝึกคำควบกล้ำ
ต่อเนื่องจากบันทึกนี้ (click) เราเริ่มต้นการออกไปยืนหน้าเวทีด้วยเหตุผลที่ไม่ต่างกันคือมีงานผลักหลังให้ออกไปบวกกับการไม่ปฏิเสธโอกาสที่จะเก็บเป็นเที่ยวบินแต่ทว่าส่วนที่ต่างคือครูกบและพี่จ้อยเริ่มต้นด้วยการเป็นผู้ประกาศ ผู้จัดรายการวิทยุ จึงไมมีปัญหาเรื่องอักขระและการออกเสียงในขณะที่ดิฉั้นต้องใช้เวลาในการปรับเรื่องอักขระภาษาและสำเนียงอีกยกใหญ่ เรามีนัดประชุมกันล่วงหน้าก่อนวันแลกเปลี่ยนจริงเพื่อออกแบบการถ่ายทอดประสบการณ์ของเรา
ช่วงแรกเราเริ่มต้นด้วยการเสวนาเล่าประสบการณ์ให้น้องฟัง "ประสบการณ์การเป็นพิธีกรในงานต่างๆ" ซึ่งโดยรวมแล้วเราแยกงานได้ 3 ลักษณะคือ งานวิชาการ งานกึ่งวิชาการและงานบันเทิง ที่เรามีโอกาสได้ไปทำหน้าที่
ช่วงที่ 2 ชวนคุยว่าพิธีกรเขาทำอะไรกันบ้าง มีบทบาทอย่างไรคุณสมบัติอะไรที่ต้องใช้ในงานพิธีกรและเล่ากรณีศึกษาในการแก้ปัญหาเมื่อ..ต้องใช้ไหวพริบในสถานการณ์ต่างๆเห็นตรงกันว่า..หลายครั้ง(ไม่ทุกครั้ง)เมื่อเกิดเหตุที่นอกเหนือการควบคุม..ได้แต่ยืนมองและจดจำไว้เป็นบทเรียน แน่หล่ะเมื่อมีเที่ยวบินมากๆจะพบกับสถานการณ์ที่ให้เข้ามาแก้มากภาพในการทำหน้าที่พิธีกรของเราที่ออกมาจึงดูเหมือนเราแก้สถานการณ์ได้ดูเหมือนว่าทำหน้าที่ได้ดี
สรุปท้ายการเสวนาเราให้ข้อคิดว่าปัจจัยหนึ่งที่ทำให้เรามายืนตรงนี้ได้คือการหาโอกาสมาให้ตัวเองจึงขอให้น้องๆอย่าขลาดกลัวหรือรังเกียจที่จะเริ่มต้นอย่าปฏิเสธโอกาสที่จะทำให้ตัวเองสะสมและเพิ่มเที่ยวบินเพราะเหตุการณ์ที่เข้ามาให้เราแก้ปัญหาจะเข้ามาแตกต่างกัน...สำคัญคือการประเมินตนเองทุกครั้งหลังเสร็จงานอย่างไม่เข้าข้างตัวเอง เมื่อพบแล้วในครั้งต่อไปก็พยายามปิดจุดบอดนั้น มีวิธีคือชวนเพื่อนช่วยดูบอกให้เขาสังเกตและวิจารณ์ให้ว่าวันนี้เรามีข้อที่ต้องปรับปรุงอะไรบ้าง
ในการร่วมพูดมีการพูดถึงสิ่งที่ตัวเองประสบพบเจอในเวทีและแก้สถาณการณ์กันอย่างไรการแลกเปลี่ยนครั้งนี้เองดิฉั้นถึงบางอ้ออย่างจังๆ เรื่องเราไม่สามารถควบคุม ผู้ฟังให้คิดตาม คิดคล้ายหรือคิดอย่างเดียวกับเราได้เราควรหลีกเลี่ยงการใช้ภาษาที่คิดได้หลายแง่หลายง่าม ซึ่งก็รู้ในทางทฤษฎีมานานว่าสิ่งที่พิธีกรที่ต้องระมัดระวังอย่างยิ่งคือเลือกใช้คำ.."ใช้คำเป็น" ใช้ให้เหมาะกับกลุ่มผู้ฟัง
และแล้วที่มาของแรงดลใจให้ดิฉั้นเขียนเล่าในบันทึกนี้ก็....เริ่มต้น...ดิฉั้นเล่าประสบการณ์เรื่องการฝึกออกเสียงให้ฟังว่า....เมื่อกว่า 10ปีก่อนจำได้ว่าเป็นครั้งที่ 3 ของการออกเวทีในงานอบรมต่อเนื่อง 5 วันมีคนเข้าประมาณ 50 คน ทำหน้าที่ดำเนินรายการไปตามกำหนดขึ้นต้นก็แนะนำรายการต่างๆ เชื่อมโยงส่งวิทยากรขึ้นเวที กล่าวขอบคุณวิทยากรเชิญผู้ใหญ่มอบของที่ละลึก..2วันผ่านไป ผู้เข้าอบรมท่านหนึ่งส่งจดหมายน้อยมาให้ที่หน้าเวทีว่า
คุณพิธีกรครับผมอยากจะแจ้งให้ทราบว่าคุณพิธีกรพูดคำว่ากลางคืน พักกลางวันเป็น"กาง..แบบกาง-ขา หมดเลย"
ทันทีที่อ่านจดหมายน้อยจบดิฉั้นสะดุด...อุ้ย!...ตายแล้ว...หลุดไปหลายทีแต่ก็เรียกสติคืนมาได้ ต่อจากนั้นมีอีกหลายครั้งที่ต้องปล่อยพักกลางวัน..ทุกครั้งที่จะต้องพูดคำว่ากลางวันก็จะเลี่ยงเป็น "เราจะพักกัน 1 ชั่วโมง สำหรับมื้อเที่ยงวันนี้" โดยไม่ได้นึกโกรธว่ามีคนจ้องจับผิดกลับนึกขอบคุณว่าเขาสนใจฟังจนสามารถสังเกตได้
นั่นเป็นความปราณีของผู้ฟังแท้ๆ ทำให้รู้ว่าตัวเองพูดควบกล้ำ "ล" ไม่ได้ และตั้งแต่บัดนั้นมาดิฉั้นก็มิได้ท้อถอยตั้งใจฝึกโดยการฝึกพูดคำว่า "กลาง-คืน" "กาง-ขา" "กลาง-คืน" "กาง-ขา" ทุกคืนก่อนนอน จนสามารถพูดถูกอักขระจนวันนี้"....ทันทีที่เล่าจบก็มีเสียงคิกคั๊กกิ๊กกั๊ก..แผ่เป็นรัศมีไปทั่วห้องมีการกระซิบกันอย่างผิดสังเกต "ต้องมีอะไรเกิดขึ้นแน่ๆ...จึงถามว่ามีอะไรเหรอคะ" คุณพี่ใช้ภาษาหวาดเสียวเหลือเกิน...เธอย้ำว่าดิฉั้นใช้คำว่า กลาง-คืน กาง-ขา..ฝึกทุกคืน ถึงบางอ้อ! ..เออจริงด้วย!
ดิฉั้นจึงแก้เขินอายด้วยการยกเป็นตัวอย่างว่าแท้จริงแล้วแม้เราไม่สามารถควบคุมอารมณ์คนฟังได้ขอให้เลี่ยงการใช้คำที่อาจคิดไปได้หลายแง่หลายมุม..ในบางครั้งอารมณ์ขันที่งัดมาใช้ในบางงานโดยมีความปารถนาดีที่จะให้งานสนุก..มีรอยยิ้มปนบนใบหน้าผู้เข้าร่วมโครงการบ้างในกรณีที่มองไปทั่วห้องแล้วดูเคร่งเครียดไปหมด แต่ทว่าให้พึงระวังว่า อารมณ์ขันมีหลายระดับตั้งแต่ อารมณ์ขัน-ตลก-ทะลึ่ง-สัปดน-ลามก..งานนี้สาบานได้ว่าหลุดจริงๆนึกไม่ถึงว่าเรื่องราวที่เล่าจะมีความหวาดเสียวปนอยู่ขนาดนี้.สาบานว่าจะไม่เล่าเรื่องการฝึกออกเสียงเรื่องนี้ให้ใครฟังอีกให้ตายเถอะ-โรบิ้น....
ความเห็น (15)
- ตามมาดู
- น้องคงไม่ผ่าน
- แค่มะขามเทศ
- คำเดียว
- หลานๆๆก็งง แล้วครับ
- มะขามเทตๆๆๆๆ
อ้าว..มะขามเทต นั่นเรื่องจริงเหรอคะ..นึกว่าแกล้งเด็ก..อิ..อิ
สวัสดีค่ะ
ตามมาขำ กลางคืน กางขา ค่ะ
เพี้ยง พี่ติ๋วอย่าแวะมานะคะ กลัวเธอจะเสริมว่า
กลางวัน ก็ กางขา ได้เหมือนกัน
ฮา
- เห็นคุณขจิตแวะไปบอกค่ะ ว่ามีคนคิดถึง...
- คุณน้องแป๊ดคิดถึงหรือคะ....ก็เลยแวะมาหัดพูดตามที่คุณเมตตาเธอแนะนำให้ชัดถ้อยชัดคำก่อนขึ้นเวทีค่ะ.
- ......อะ...แอ้ม....."กลาง-ค่ำ" "กลาง-คืน" "กาง-แข้ง" "กาง-ขา" ทุกค่ำ - ทุกคืน ก่อนนอน ...เจ้าค่ะ
คุณจิ๊บ...ขา นี่เขียนระดับมืออาชีพเลยนะคะ มีหักมุมด้วย เยี่ยมจริงๆ ขำมากๆค่ะ
ลองอ่านพิสูจน์อักษรดูอีกนิ้ด...นะคะ ฮะแอ้ม....ยามภาษาเขียนก็มีนะคะ มีคำขาดๆเกินๆที่น่าจะมาจากการพิมพ์เร็วไปหลงอยู่ค่ะ
ขอบคุณสำหรับบันทึกที่ได้ทั้งสาระและรอยยิ้ม(กว้างๆ)ยามเช้าบันทึกนี้นะคะ
1. ตามา "ฮา" กะคุณจิ๊บ
2. ตามมา "ฮา" กับพี่โอ๋
"ฮา" เรื่องอะไรพี่โอ๋ต้องถามคุณจิ๊บเองค่ะ (อิอิ)
หมายเหตุ : คุณจิ๊บเธอขึ้นบันทึกเรื่องนี้ไปแล้ว แต่ด้วยความไม่แน่ใจ เธอโทรมาถามว่า "ไอ้คำว่าควบ กล้ำนี่ ใช้รอเรือหรือลอลิง " ด้วยความไม่แน่ใจของเธอ และเกรงว่าถ้าพี่โอ๋เข้ามา(ตรวจ) ก็เกรงว่าจะเขียนผิด และแล้ว.....ก็มีเฮ...จนได้.....ขอบคุณพี่โอ๋แทนคุณจิ๊บนะคะ
เรื่องนี้เป็น "วิทยาทาน" จริง ๆ จะได้นำไปฝึกบ้างค่ะ
ตามมาขำยามเที่ยงอีกรอบค่ะ คุณอึ่งอ๊อบ
คุณจิ๊บอยากให้พี่ช่วยตรวจก็ได้นะคะก่อนจะโพสลงไป ส่งแปะมาในเมลถึงพี่ก็ได้ค่ะ อิ...อิ....จะได้ไม่ต้องกลัว.....พี่โอ๋เป็นโรค"ตาหาเรื่อง"ค่ะ รักษาไม่หายโดยเฉพาะกับคนที่รักที่ชอบ และยินดีถ้าโรคนี้มีคนติดไปเป็นกันเยอะๆนะคะ ภาษาไทยเราที่ถูกต้องจะได้คงอยู่ไปนานๆ
คุณขจิตไปตามคุณติ๋วมาทำต่อม ฮาแตกจนได้...เดี๊ยนสู้อุตสาห์ รักษาภาพลักษณ์ตัวเองมาแสนนาน...ก๊าก!
คุณโอ๋ ตามมาตั้งสองรอบ...รู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่ง....อ่านอีกทีก็ ข้ำ...ขำ...ล้อเล่นนะคะ เป็นมุขแกล้งหาเรื่องโทรหาคุณอึ่งอ๊อบ...ไม่รู้จะคุยอะไรดีก็เลยถามว่า..."ล" หรือ "ร" เป็นมุขครับผม อิ..อิ..
สวัสดีคะ 
อ่านแล้วเป็นประโยชน์กับตัวเองมากกก เก็บเล็กผสมใหญ่จากเรื่องที่คุณเมตตาเล่าไว้ เอาไปใช้ในงาน(กำลังสะสมเที่ยวบินเช่นกัน)
ขั้นแรก คืนนี้คงต้องท่อง
"กาง..ขา กลาง..วัน
ไม่ลืม กลาง..คืน กาง..ขา
ถ้าลืม ต้องให้ กาง..ขา ทุกคืน"
ขอบคุณค่ะ
- การใช้ภาษาไทยเป็นหัวใจหลักของความเป็นชาติ
- แต่ผมก็ยังประสบปัญหาเรื่องการใช้ภาษาไทยอย่างไม่รู้จบ
- ....
- ไปพักผ่อนและทำบุญที่ไหนบ้างหรือเปล่าครับ
- ขอให้มีความสุขมาก ๆ ...และเสมอไป...
แวะมาให้กำลังใจคนทำงานก่อนรุ่งเช้าจะมาเยือน
ผมแต่งกลอนให้เรียบร้อยแล้วนะครับ
เสร็จช้ากว่าที่ตั้งใจหลายวัน...คงว่ากัน
http://gotoknow.org/blog/pandin/120111ขอบคุณค่ะ...แวะไป อ่าน...ซึมซับเอาความตั้งใจมาเต็มอกแล้วครับ
โม้ซะไม่มีเลย