ภูมิปัญญาท้องถิ่นกับงานศิลปะการมัดเชือก
ผมได้มีโอกาสพูดคุยกับภูมิปัญญาท้องถิ่นเมื่อประมาณสิบกว่าปีที่ผ่านมาท่านหนึ่ง...(คอเดียวกัน)ในเรื่องการมัดเชือก และท่านได้ให้งานมัดเชือกให้ผม ..... ตอนนั้นผมรู้สึกตื่นเต้นกับเรื่องเล่าของท่านเป็นอย่างยิ่ง เราเป็นคนต่างวัยที่สนใจเรื่องเดียวกัน...และสิ่งที่เราสนใจ คือ "ศิลปะการมัดเชือก" และผมยอมรับว่าการพูดคุยกันในครั้งนั้น...ได้จุดประกายการนำการผูกเชือกไปใช้บูรณาการกับงานศิลปะต่างๆหลายแขนง....
ภูมิปัญญาท้องถิ่น ชื่อ นางเง็กจู แซ่ตั้ง ปัจจับันอายุ 70 ปี อาศัยอยู่บ้านเลขที่ 81-82 หมู่ 2 ตำบลบางบ่อ อำเภอบางบ่อ จังหวัดสมุทรปราการ
......ท่านเล่าให้ผมฟังว่า..เดิมท่านเป็นคนคลองสวน อำเภอบ้านโพธิ์ จังหวีดฉะเชิงเทรา แถวๆตลาดคลองสวน..ตลาดร้อยปีที่เป็ฯแหล่งท่องเที่ยวของอำเภอบางบ่อ ..สำหรับเรื่องเล่ามีอยู่ว่าท่านเริ่มมีการมัดเชือกช่วงตอนเป็นวัยรุ่น ซึ่งค่านิยมในสมัยนั้นผู้หญิงต้องมีฝีมือ เก่งงานบ้าน งานเรือน
ท่านเล่าต่ออีกว่า..งานมัดเชือกเป็นที่นิยมของคนแถวนั้น งานที่มัดกันมีรูปตัวสัตว์เล็กๆไว้ให้เด็กผู้ชายเล่นแทนตุ๊กตาของเด็กสมัยนั้น มัดเป็นรูปนกยูงไว้ตกแต่งบ้าน มัดเป็นกระเป๋าไว้ใส่ของ และกระเป๋าใส่เศษสตางค์
ท่านเล่าเสร็จท่านก็เดินไปค้นหางานที่ท่านเก็บไว้ ...หยิบมามอบให้ผมพร้อมกับเชือกที่เหลือ ผมขอบคุณท่านผม...รู้สึกว่าท่านโล่งอกที่ได้มอบสิ่งที่ท่านรักและคนที่ท่านไว้ใจว่า...สิ่งที่ท่านเก็บรักษาไว้(ไม่ทิ้ง)ตั้ง 40 ปี ให้กับบุคลที่ท่านไว้ใจ และวันนี้ผมก็ได้เผยแพร่...แล้ว
ผมหยิบเชือกขึ้นมาวิเคราะห์และถามท่านว่าหาซื้อเชือกได้ที่ไหน ท่านบอกว่าสมัยนั้นก็ซื้อที่คลองสวน ผมนึกย้อนไปในอดีต..สมัยนั้นคงเป็นที่นิยมของคนคลองสวน
....ลักษณะภายภาพของเชือก มี 2 ชั้น ด้านนอกมันแววเป็นพลาสติกห่อหุ้มด้ายในล่อนซึ่งเป็นแกนด้านในไว้ เมื่อผมได้เชือก ผมดีใจมาก นำตัวอย่างเชือกไปที่สำเพ็งเพื่อหาซื้อเชือก ร้านขายเชือกบอกว่าเขาเลิกขายไปแล้วประมาณสักยี่สิบปีแล้ว
การมัดเป็นของเล่นรูปตัวสัตว์
การมัดเป็นนกยูงใช้ประดับตกแต่ง
ความเห็น (2)
ไม่เห็นบอกวิธีทำเลย
สุดยอด