หลังจากที่ตั้งหน้าตั้งตาทำงานในพื้นที่สามจังหวัดมา 1 ปีเต็มก็ได้เวลาต้องออกจากพื้นที่แล้วแต่อย่างไรก็แล้วแต่นะ บ้านเราอย่างไรก็ต้องกลับไปบ้านอยู่ดีแหละนะ คิดถึงปัตตานีคิดถึงเขตรั้วสีบลูที่เราเคยอยู่ด้วยกันมาตั้ง 4 ปีคิดถึงอาสาชนรุ่นเดียวกัน คิดถึงต้นหูกวาง คิดสหายร่วมอุดมการณ์ที่หมาวิทยาลัย คิดถึงห้องทำงานที่สนุกสนานเฮฮา หวังไว้เป็นอย่างยิ่งว่าเพื่อนร่วมงานเก่าจะเปิดบล็อกนี้บ้างนะ
ทุกวันนี้เฝ้าแต่ฟังข่าวเหตุการณ์ที่มันเกิดขึ้นอยู่ทุกวันถ้าเป็นแต่ก่อนเราจะเป็นคนคอยตอบคำถามว่ามันเกิดอะไรกันขึ้นในพื้นที่ 3 จังหวัดชายแดนภาคใต้แต่หลังจากที่ออกจากพื้นมาเราก็กลับกลายเป็นคนนอกพื้นที่ต้องคอยถามคนในพื้นที่ว่าเกิดอะไรกัน มันคงเป็นความรู้สึกอีกแบบหนึ่งที่ผมจะได้สัมผัสหลังจากที่เป็นคนคอยตอบคำถามมาเป็นเวลา 4 ปีเต็มแล้ว
ความจริงในพื้นที่ กับสื่อที่ออกมามันไม่เหมือนกันเลย อยากให้คิดดู นี้คุยเฉพาะเรื่องเท่านั้นเองนั้น
สวัสดีค่ะคุณซัมรี
เข้าใจเลยค่ะว่ารู้สึกอย่างไรจากผู้ที่ตอบคำถามกลายมาเป็นผู้ที่ตั้งคำถาม...เป็นความคิดถึงที่ท่วมท้น มากมายเลยนะคะ
ปัตตานีเบิร์ดไม่เคยไป แต่เห็นในภาพรู้สึกว่าสวยมาก ธรรมชาติงดงามเสมอไม่ว่ามนุษย์จะเป็นเช่นไรเลยนะคะ...ขอเอาใจช่วยให้ใต้สงบ งามโดยเร็วค่ะและเป็นกำลังใจให้คุณซัมรี ( อดทน ) อยู่ได้แม้คิดถึงนะคะ...เอาใจช่วยค่ะ
ทำอะไรอยู่ที่ไหนครับ...ตอนนี้
คิดถึงปัตตานี คิดถึงบ้านที่2 คิดถึงอาจารยที่เคยเรียน คิดถึงจังเลย
อยากไปแต่กลัว