...กาลเวลา ความงดงาม ภาพ บรรยากาศ สายลม เป็นแค่ช่วงระยะเวลาหนี่งที่ผ่านไป...
นราธิวาสวันนี้ ถ้าถามใครต่อหลายคน ทุกคนคงตอบและเห็นร่วมกันคื่อ มันน่ากลัว ถามใคร ๆ ก็คงไม่อยากไปเที่ยว (คงไม่มีใครบ้าที่จะเอาของตัวเองไปเสี่ยง)
รถบัสที่ผมนั่ง เพื่อไปยังนราธิวาส 4 ปีก่อนเป็นอย่างไร วันนี้ก็ยังสภาพเดิม สีน้ำเงินพริ้มฟ้า หน้าต่าง ประตู ขรุ ๆ ขระๆ จับด้วยสนิมที่เป็นเพื่อน แต่เต็มใจบริการผู้คนที่ผ่านไปผ่านมาในทุกวี่ ทุกวัน เหมือนกับเป็นหน้าที่ของมัน ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง หากแต่ผู้คนเท่านั้นที่เปลี่ยนแปลง เปรียบดังวิถีชีวิตของมัน ในการใช้ชีวิตโลดแล่นอยู่บนเส้นทางเดินของมัน
...ระยะเวลา 2 ชั่วโมงในการเดินทาง พยายามข่มใจตัวเองไม่ให้หลับ ผมไม่เสียโอกาสที่จะเก็บเกี่ยวบรรยากาศรอบ ๆ ข้างทางของการเดินทาง เพราะนั้นคือ ประสบการณ์และความรู้อันยิ่งใหญ่สำหรับผม
พยายามนึกย้อนภาพบรรยากาศใน 4 ปีก่อน แล้วบอกบวกกับภาพบรรยากาศที่สัมผัสในวันนี้...ทุก ๆ ระยะทาง 100 กว่ากิโลเมตร สลับกับวิถีชีวิตของชาวไทยพุทธ มุสลิม
วิถีชีวิต วัฒนธรรม บรรยากาศ สายลม ก็ยังคงสภาพเดิมของวันวาน ยังคงเอกลักษณ์มลายูที่เป็นของตัวเอง ที่ผสมผสานกันของวัฒนธรรมความเป็นไทยพุทธและมุสลิม ที่ไม่ต้องการแบ่งแยก...
ผมใช้ชีวิต 2 วัน กับอีก 1 คืน ลานตระเวนไปทั่วเมืองนราธิวาสพบกับผู้คน ทั้งยามค่ำคืนและกลางวัน ภาพบรรยากาศและไออุ่น ยังคงเหมือนเดิม คอยต้อนรับทุกคนที่มาเยือน ณ ที่ตรงนี้ ตึกราบ้านช่องก็ยังคงเป็นเอกลักษณ์ ไม่เปลี่ยนแปลง
ท่ามกลางชีวิตของพวกเขาที่ย้ำกับตัวเองว่าต้องอยู่ต่อไปบนพื้นแผ่นดินแห่งนี้และ..
รอคอย “สันติภาพ” ที่จะกลับมาอีกครั้ง ณ ตรงนี้ยังสะกิดใจตัวเอง ว่าต้องกลับไปเยือนมันอีก... นักเดินทาง
ครับ ครูแอน
ไม่ได้เจอกันนาน แต่ผมก็ยังเข้ามาอ่านบล็อคของครู และคนอื่น ๆ
-- ทา ยุ