สุรชัย ไวยวรรณจิตร(ฟูอัด)
อัลลอฮฺฮุอักบัร อัลลอฮฺฮุอักบัร...(เสียงอาซานดังขึ้น)...ผมเดินออกจากบ้าน ในมือมีผ้าเช็ดหน้าสีชมพูที่ต้องการเอาไปให้ขุไลล่าเธอเป็นผู้หญิงที่หน้าตาดี ใครๆก็หลงชอบเธอ เพราะเธอเป็นดาวคณะของมหาวิทยาลัยก่อนผมจะออกไปพบเธอเธอโทรมาหาผม...ผมจึงวางผ้าเช็ดหน้าที่ผมวางไว้บนโต๊ะหลังจากที่เราทั้งสองพร่ำบอกรักกันด้วยถ้อยคำหวานหู ตามภาษาหนุ่มสาวเป็นเวลานานหลังจากนั้น...ผมรีบวางหูโทรศัพท์ แล้วคิดที่จะออกจากบ้านไปหาเธอ โดยหวังที่จะเอาผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นไปให้เธอผมเห็นแม่ของผมถือมันออกมา ในผ้าผืนนั้นมีรอยเลือด“แม่ทำอะไรหนะ” ผมโพล่งถามด้วยความโมโหแม่หน้าซีดทันที“ไอ้เหมียวหนะลูก ไอ้เหมียวมันโดนกัด แม่เลยเอาผ้าไปเช็ดเลือดให้มัน”“แม่รู้ไหม ผมกำลังจะเอาผ้าเช็ดหน้าผืนนี้ไปให้ขุไลล่า(คนรู้ใจของผม)”แม่เงียบ ผมเกลียดแม่จริงๆ แม่ทำอย่างนี้ได้อย่างไร แม่รู้ไหม ว่าแม่กำลังทำลายอนาคตของลูก“ผมเกลียดแม่.............ผมเกลียด......................................................แม่..................แมมมมมมมมมม่”ความโมโหของผมตอนนั้นสั่งผม ให้ทำได้แม้กระทั่งจะผลักแม่ด้วยความโมโห“แม่ขอโทษ มา นี่............” แม่ยื่นมือมารับผ้าเช็ดหน้า“แม่จะเอาไปซักให้เอง”ผมโกรธแม่ เลยพาลไม่ยอมพูดคุยพูดจากับใคร ไม่ยอมกินอะไร เอาแต่หมกตัวอยู่แต่ในห้องทั้งวันมีเพียงน้องสาวเท่านั้นที่คอยส่งข้าว ส่งน้ำให้ผมยามเมื่อผมมองตาน้องสาวครั้งใด ดวงตาน้องสาวจะแดงปรี่ด้วยน้ำตาผมเริ่มรู้สึกว่า บางครั้งผมทำอะไรเกินไปหรือเปล่าพรุ่งนี้เป็นวันรายอ (อีฎิลอัฎฮา)...ตั้งแต่ครั้งที่ผมเห็นน้องสาวของผมเอาแต่ร้องไห้ผมก็เริ่มรู้สึกว่าผมทำอะไรผิดไปหรือเปล่า(ผมอยู่กับแม่และน้องสาวเท่านั้น...พ่อของผมเสียตั้งแต่ผมยังเล็กแล้ว เรามีกันแค่สามคนเท่านั้น)ผมออกมาจากห้องในตอนเย็น ผมไม่เห็นแม่เดินออกมาที่ลานซักผ้าหลังบ้าน กะละมังยังมีผ้าที่ไม่ซักเป็นกองภูเขา ข้างๆมีกองเลือดอยู่และที่ราวตากผ้า มีผ้าเช็ดหน้าของผมตากอยู่ถึงจะล้างรอยเลือดไม่หมด ก็ยังดีที่แม่ยังแคร์ผม ยังห่วงใยผมอยู่แม่ครับผมอยากขอโทษครับแม่หันหน้าจะกลับเข้าในบ้าน ก็พบกับน้องสาวน้องสาวผมร้องไห้มาแต่ไกลวิ่ง........มากอดผม“แม่เสียแล้ว”ผมอึ้งน้องสาวลำดับเหตุการณ์ให้ผมฟังว่า...แม่เป็นวัณโรครอยเลือดที่เห็นเป็นรอยเลือดที่แม่จามออกมา“แม่กำชับน้องอย่าให้บอกพี่ ตอนที่พี่โมโห ว่าแม่ป่วย”“ทำไมละ”“แม่กลัวพี่จะเสียใจ จะพลาดโอกาสออกไปเจอพี่ขุไลล่า”ผมอึ้งเป็นครั้งที่สอง“แม่บอกน้องด้วยว่า ถ้าแม่เป็นอะไรไปวันนี้ อย่าเพิ่งบอกพี่ ให้พี่ได้ออกไปพบกับพี่ขุไลล่าก่อน แม่ไม่อยากให้พี่พลาดโอกาสสำคัญ แม่บอกว่า แม่ซักผ้าเช็ดหน้าให้แล้ว บางครั้งมันอาจไม่สะอาด แต่แม่บอกว่า แม่ทำดีที่สุดแล้ว”ผมกอดน้องร้องไห้วันนี้จะเป็นวันรายอ...ที่จะอยู่ในความทรงจำของผมตลอดไป“แม่ครับผมขอโทษ ผมรักแม่.........ครับ..........ครับบบบบบบบบบบบบบ......ผมรักแม่”อัลลอฮฺฮุอักบัร อัลลอฮฺฮุอักบัร ลาอิลาฮาอิลลัลลอฮฺ...(เสียงอาซานสิ้นสุดลง พร้อมการจากไปของแม่)เป็นเรื่องที่เขียนได้ดีมากนะครับ อ่านแล้วซึ้งดี
แล้วแวะมาที่บล็อกผมบ้างนะครับ
วันนี้ที่บ้านอากาศเย็นกำลังดี สบายมากๆๆๆๆๆๆ ฝนตกทั้งวันเลย ไม่โดนแดดเลยวันนี้(รู้สึกดีจัง) แล้วที่โน่นล่ะไงบ้าง
ไงคืนนี้ก็หลับฝันดี อย่าลืมห่มผ้าด้วยนะครับ
ปัจฉิมลิขิต. คิดถึงกันบ้างนะครับ
อึม เคยดูแล้วเรื่องนี้พอดีทางหอได้จัดวันกิจกรรมหอพักเพื่อนๆเลยนำเรื่องนี้มาแสดงเป็นละครชีวิต เศร้ามากเลยให้ข้อคิดด้วย
บังเคยเล่าให้ฟังทุกอย่างแล้ว และทุกวันนี้ยังคงจดจำคำดีๆที่บังได้สอน และขอบคุณที่ทำให้เด็กสวนยางมีที่เรียน
gเป็นเรื่องที่น่าเศร้าเหมือนกานน่ะ ผมเองก็บอกไม่ถูกเหมือนกาน คลับคล้ายชีวิตผมเลยแฮะ ใช่เรารักผู้หญิงที่สวย ดี แต่แม่คือ ทุกๆๆๆๆๆๆ สิ่ง ทุก ๆ อย่างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง เลย ว่าไหม คนอื่นผผมไม่รู้แต่ผมพ่อ แม่ คือทุกอย่าง ผมเคยทำอะไรหลาย ๆ อย่างที่ทำให้คนที่ผมรักที่สุดต้องีสยน้ำตา ต้องหลาย ๆ อย่างเพียงเพื่อยังงงัยก็ไพ่อให้ลูกคนนึงได้มีความสุข จบ...........................................................................