ประสบการณ์การเขียนบล็อก

ผมไม่ทราบจริงๆว่า การที่ผมชอบเขียนบล็อกเป็นชีวิตจิตใจตอนนี้ มันเป็นโรคเสพย์ติดอย่างหนึ่งหรือเปล่า? กำลังวิเคราะห์ตัวเองแบบงูๆปลาๆอยู่ครับ ขอความร่วมมือท่านผู้รู้ช่วยแจ้งด้วย จักเป็นพระคุณยิ่ง

 

ผมเคยทราบมาว่า ท่านภราเดช พยัควิเชียร ที่ปรึกษาระดับ 11ของ ททท. เคยไปบรรยายเกี่ยวกับการท่องเที่ยวที่อุทัยธานี เมื่อหลายปีมาแล้ว มีใจความสำคัญตอนหนึ่งท่านบรรยายว่า

นักท่องเที่ยวชาวไทยจำนวนหนึ่ง มีโรคเสพย์ติดทางการท่องเที่ยวอย่างหนึ่งคือ การชอบถ่ายรูปกับป้ายชื่อสถานที่ท่องเที่ยว ไม่ว่าจะไปเที่ยวที่ไหนจะไม่พลาดการถ่ายรูปกับป้ายสถานที่ท่องเที่ยว จนพรรคพวกเขาไปไหนกันหมดแล้ว เจ้าตัวยังมัวถ่ายรูปกับป้ายชื่อสถานที่ท่องเที่ยวนั้นอยู่เลย

แล้วท่านก็บรรยายว่า ก็น่าเห็นใจนะ เพราะป้ายสถานที่ท่องเที่ยวบางแห่งมันก็ชวนให้ถ่ายรูปด้วยนะ เช่น บนดอยอินทนนท์ มีบ้ายแจ้งว่าเป็นสถานที่ที่สูงที่สุดในประเทศไทย หรือป้ายสามเหลี่ยมทองคำ ฯลฯ เป็นต้น ที่ๆเราจะเห็นกันจำเจอีกแบบหนึ่งคือ การถ่ายรูปกับบัณฑิตที่จบการศึกษากับสถานที่ในสถาบันการศึกษาที่จะรับปริญญาบัตร

ที่อารัมภบทมายืดยาวนั้น ก็เพื่อจะโยงเรื่องเข้ากับที่ผมสงสัยตัวเองว่า จะเป็นโรคเสพย์ติดการเขียนบล็อกหรือไม่

เรื่องนี้มีที่มาอย่างนี้ครับ เมื่อตอนสมัยผมเป็นเด็กนักเรียนระดับมัธยมนั้น ผมมีงานอดิเรกอย่างหนึ่งคือ ชอบเขียนอะไรต่อมิอะไรลงบนกระดาษฟุลสแก๊ป (ไม่ทราบว่าคนสมัยนี้จะรู้จักหรือไม่) กระดาษที่ว่านี้มีความกว้างเท่ากับกระดาษ เอ 4 แต่มีความยาวมากกว่า กระดาษนี้เขียนด้วยปากกาหมึกซึมได้

เมื่อผมเขียนแล้วก็จะเขียนชื่อเรื่องอย่างสวยงาม แล้วเวียนให้เพื่อนๆในห้องอ่านกัน ต่อมาผมจึงทราบว่าข้อเขียนแบบนี้ในวงการนักเขียนรุ่นเก่า เขาเรียกว่าหนังสือพิมพ์ในห้องเรียน ต่อมาผมก็พัฒนามาเขียนเป็นไดอารี่ เขียนมาจนถึงตอนที่ทำงานแล้ว เขียนเรื่องต่างๆเกี่ยวกับการทำงานในแต่ละวัน จากพนักงานธรรมดาจนมาสู่พนักงานระดับบริหาร เมื่อเร็วๆนี้ผมนำสมุดไดอารี่เก่าๆที่รอดพ้นจากการถูกปลวกแทะกินมาอ่าน ก็สามารถระลึกถึงสมัยที่ผมทำงานในสาขาอาชีพต่างๆได้ดี นี่คือประโยชน์ของการเขียนไดอารี่

การพัฒนาขั้นสุดท้ายที่เกี่ยวกับสมุดไดอารี่คือ มีคนรู้ว่าผมชอบเขียนสมุดไดอารี่ จึงมีคนมอบสมุดไดอารี่ให้ผมมากมายตอนต้นปีใหม่ จนไม่สามารถจะเขียนได้หมดทุกเล่ม เลยกลายมาเป็นการสะสมสมุดไดอารี่หลายรูปแบบ มีทั้งหมดก่อนถูกเจ้าปลวกตัวแสบกัดกินไปเมือสองสามปีจำนวนประมาณ 500 เล่ม(ฮา)

จะเข้าเรื่องที่ตั้งใจจะเขียนวันนี้อย่างไรดีล่ะ? เพราะขี่ม้ารอบเมืองมาหลายรอบแล้ว อย่าเพิ่งเบื่ออ่านนะครับ

เมื่อมาพบการเขียนไดอารี่ออนไลน์ตามเว็บต่างๆแล้ว ผมมีความรู้สึกว่าเหมือนพบโลกใหม่แบบโคลัมบัสพบอเมริกานั่นเทียว แต่ด้วยความที่วันนี้มีอายุเกือบร้อยปีแล้ว จึงไม่ค่อยสนุกกับการเขียนไดอารี่ออนไลน์มากนัก เพราะตัวเองมีข้อจำกัดหลายอย่าง

เมื่อมาพบบล็อก (Weblog)เข้าตามเว็บฯต่างๆ จึงบอกกับตัวเองว่า นี่ใช่เลย... จึงเปิดบล็อกตามเว็บฯต่างๆมาจนถึงวันนี้น่าจะไม่น้อยกว่า 10 บล็อกนะ คนรู้จักกันค่อนแคะว่า บ้าหรือเปล่า(ฮา)

ขอตอบว่าถึงจะบ้าก็มีปัญญาเขียนบล็อกได้นะ (ฮา)

เอาละ น่าจะจบลงเพียงเท่านี้ก่อน ถ้าเขียนต่อไปเดี๋ยวโรคเสพย์ติดการเขียนบล็อกกำเริบมากกว่านี้ จะจบไม่ลงนะท่าน(ฮา)

[ขจิต ฝอยทอง]

• แหมเป็นเหมือนๆๆกันเลย
• ชอบเขียนบทความ เรียงความจนได้รางวัล
• อยากให้มาเขียนที่นี่เป็นประจำ
• เพราะมีการแลกเปลี่ยนเรียนรู้ได้มากทีเดียว
• ลองแวะไปทักทายคนอื่นๆๆบ้างก็ได้
• ขอบคุณครับ
• พ่อครูบาสุทธินันท์อยู่ที่นี่ครับ
• นี่พี่โอ๋อยู่ที่นี่ครับ