กลอนประตูบ้าน

นักวรรณคดีอาหรับได้แต่งบทกลอนสอนใจไว้ว่า

  لَقَـدْ هَتَفَتْ فِى جَنْحِ لَيـْلٍ حَمَـامَةٌ         عَلـَى فَـنَنٍ وَهْـنًا وَإنىِّ لَنـَائِـمٌكـَذَبْتُ وَبَيْتِ اللهِ وَكُنْتُ عـَاشِقـًا        لمَــَا سَبـَقَتْـنِى بِالْبُكـَاءِ الْـحَمَائِمُوَأَزْعَـمُ أنِّـىْ هَـائِـمٌ ذُوْ صَـبَابَـةٍ        لِـرَبِّى فَـلَا أبْـكِىْ وَتَـبْكِى الْبَهَائِمُ 

ความว่า

แท้จริงนกพิราบที่เกาะอยู่บนกิ่งไม้ร้องขันยามดึกสงัดของค่ำคืน ขณะเดียวกันฉันกำลังดื่มด่ำอยู่กับการนอนหลับ 

แท้จริงแล้วฉันโกหก ขอสาบานต่อบัยตุลลอฮ์ หากฉันเป็นคนที่รักยิ่งในพระผู้เป็นเจ้าของฉัน แน่นอนนกเหล่านี้จะไม่มีโอกาสได้ส่งเสียงร้องก่อนจากฉัน

 ฉันประกาศตั้งมั่นว่า ฉันคือผู้ที่หวังเป็นอย่างยิ่งว่าจะพบกับผู้ที่ฉันรัก...พระเจ้าของฉัน แต่ทำไมฉันไม่เคยร้องไห้ ในขณะที่สัตว์กำลังส่งเสียงร้อง