นิสัยสามัญของคนต่อจากตอนที่แล้ว
นิสัยสามัญของคนต่อจากตอนที่แล้ว จริงๆแล้วอยากเขียนว่า “ตอนจบ” เกิดนึกขึ้นได้ ในฐานะที่เป็นผู้ละเอียด รอบคอบ และ มองการณ์ไกล ไม่เอ้า…ไม่เอา...ดีกว่า เผื่อทีไม่มีเรื่องเขียนจะได้หยิบมาขยายความต่อได้ แล้วแต่จังหวะและโอกาสไง เราย่อมไม่ปิดหนทางหากินของตัวเอง ฮ่าๆๆๆๆ ว่าแล้วก็เชิญติดตามตอนต่อจากตอนที่แล้วเลยเนอะ แล้วก็ยังมีตอนต่อๆไปอีก แหะ..แหะ....พา-ยา-ยามมม-ยืดดดดด จริงๆมีคนให้ข้อคิดว่าอย่าเขียนยาวๆ ชาวบ้านขี้เกียจอ่าน แหม... ตรงใจพอดี๋...พอดี ขอผู้ให้คำแนะนำจงได้รับคารวะจากข้าพเจ้า 1 จอก .....อึ๊ก.....
ชอบคนหน้าตายิ้มแย้มแจ่มใสมากกว่าคนหน้าบึ้ง โถ...โถ....มันเป็นเรื่องสากลอยู่แล้วอย่าว่าแต่คนเลย โทษที แม้แต่ มะ หมา 4 ขา มันยังเมินเล้ยยย ลองพิสูจน์มั๊ย ดิฉันพิสูจน์มาแหล่ว วันไหนดิฉันหน้าบึ้งอารมณ์เสีย มะหมาที่เลี้ยงไว้มันยังไม่เข้าหาเลย โน่น...มันรู้จักเอาตัวรอด หนีไปมุดอยู่ใต้ท้องรถนู้นนนน เรียกก็ยังไม่มา เห็นมะ...เห็นมะ เพราะงั้น สิ่งแรกที่เจ้าจงทำ คือ หัดยิ้มมาราธอนไว้ก่อนพ่อสอนไว้ กิ๊บ......กิ๊บ.........
อยากให้คนอื่นฟังเรื่องที่ตัวพูด แน่นอนนนน เรื่องของข้า สำคัญที่ซู๊ด ไม่ต้องดูอื่นดูไกล ดูตอนเลี้ยงรุ่นนั่นแหละง่ายสุด นานนนนเจอะกันที มีใครฟังใครซะที่ไหนมีแต่คนพูด...พูดดดด เสียงจ๊อกแจ๊กๆ ยิ่งกว่านกกระจอกแตกรัง แถมด้วยเสียงหัวเราะ เอิ้กๆ อ๊ากกกกๆ..... ไม่รู้ไอ้ที่หัวเราะน่ะได้ยินเรื่องที่พูดและเข้าใจเรื่องกันมั๊ย ก็เสียงมันดังซะแก้วหูแทบเต้นระบำนะซี ดิฉันเคยดูทีวีสัมภาษณ์ดาราตลก (คนไหนจำไม่ได้แล้ว จะเอาอะไรนักหนา วัยปูนนี้แล้ว ) เรื่องที่เขาจ้างไปแสดง ดาราตลกคนนั้นเล่าว่ารายการที่พวกเค้าไม่ยอมรับเล่น ต่อให้หัวเด็ด ตีนขาดก็ไม่เล่น คือ จ้างไปเล่นงานเลี้ยงรุ่น ต่อให้เอามุขที่สุด โค-ต-ระ ตลกมาเล่น ก็ไม่มีใครขำ ไม่มีใครสนใจ มีแต่คนพูด...พูด...และ ก็พูด โอ๊ย...ปวดกระดองใจ
ยังไม่จบ เชิญติดตามตอนต่อไปค่าๆๆๆๆ
ความเห็น (0)
ไม่มีความเห็น