เนิ่นนานในความรู้สึกของผมที่ไม่ได้เขียนบันทึก ณ แห่งนี้
(แต่เขียนในสมุดบันทึกของตนเองก่อนนอนทุกวัน)
มีหลายเรื่องราวที่เหมือนใบไม้ร่วงทิ้งตัวลง
แต่ยังมีกรงดักของใยแมงมุงไม่ให้ตกลงพื้นสักที
พร้อมๆ กับการจากไปของคนที่เรารัก...เลยทำให้ไม่ได้เขียน...
(เกรงใจผู้อ่านกับการเป็นส่วนตัวมากเกินไป)
กำลังมุ่งมั่นในการกราบและสวดมนต์ทุกขณะจิตที่ทำได้
ทั้งที่เมื่่อก่อนคิดว่าจะทำมันไปเพื่ออะไร
บางทีมันอาจเป็นบทลงโทษ
สำหรับคนที่คิดถึงใครมากเกินไป...
##อังคาร 22 ตุลาคม 2557##
ขอให้ผ่านไปด้วยดี
ชีวิตคนมี เกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป ครับ
หายไปนาน
คิดถึงนะเนี่ย...
ด้วยความคิดถึงนะคะ น้องชาย คนที่เรารักที่กล่าวนั้นคือใครค่ะ ขอแสดงความเสียใจด้วยคนนะคะ และขอเป็นกำลังใจให้คนที่ยังมีลมหายใจนะคะ
เป็นกำลังใจให้นะครับ/ด้วยความระลึกถึง…
เป็นกำลังใจให้คุณทิบดาบ ครับ เขียนเล่าให้ฟังนะครับ นี่คือสิ่งเดียว ที่สามารถแทนความห่วงใยระหว่างกัน ในบ้านหลังนี้ครับ
ธรรมดาของชีวิต ทำใจนะคะ …. เวลา ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ คลี่คลายต่อไป สู้ ๆ ค่ะ คุณทิมดาบทำได้อยู่แล้ว