อนุทิน 134064

Wasawat Deemarn

| อนุทิน ... ๕๕๐๘ |

"ความหนักและเวลา"

เมื่อวาน (๒๕ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๗) เป็นวันที่ทำงานหนักและแข่งกับเวลาวันหนึ่ง

* ตื่นตี ๔ ถึงที่ทำงาน ๖ โมงเช้า
* ตรวจแฟ้มสะสมงานที่นักศึกษาจะมารับคืนตอนเที่ยงวัน ๑ ชั่วโมงครึ่ง
* ๗ โมงครึ่งไปรับข้อสอบ เพื่อคุมสอบเวลา ๘ - ๑๐ โมง แล้วนั่งตรวจงานเอกเทศไปด้วย
* ส่งข้อสอบแล้วกลับมาออกข้อสอบวิชาเอกที่ต้องสอบในวันนี้ (๒๖ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๗)
* แต่ยังไ่ม่เสร็จ เที่ยงครึ่งไปรับช่วยป้าอดีตคณบดีถือข้อสอบขึ้นห้องสอบ ๑๓ - ๑๗ น.
* แต่ขอตัวออกมาก่อน แล้วกลับมาออกข้อสอบต่อ ใช้เวลาไปอีก ๒ ชั่วโมง
* นักศึกษาเอกเคมีแวะมารับงานคืน แล้วก็มานั่งคุยด้วยในเรื่องต่าง ๆ
* เดินนำต้นฉบับข้อสอบมาให้เจ้าหน้าที่คณะฯ ไลโซกราฟ แล้วเดินกลับห้องอีกรอบ
* นั่งเขียนโครงการที่รองฯ ขอไว้ แต่ไม่เสร็จ รองฯ นั่งทำเองจนเสร็จไปแล้ว
* เดินกลับมาที่คณะ เพื่อนำข้อสอบใส่ซอง ตอนนั้นเป็นเวลาห้าโมงเย็นแล้ว
* กลับห้องอีกตอนห้าโมงครึ่ง นั่งตรวจงานร่างบทความที่ค้างเอาไว้
* Upload PPT ขึ้น Classstart ให้เด็กเตรียมสอบพรุ่งนี้
* นั่งตรวจงานนิเทศนักศึกษา ป.บัณฑิต เตรียมส่งเกรดที่คณะ
* ดู "เวียงร้อยดาว" ตอนจบจากเน็ตมอไปด้วย
* ออกจากตึกเวลา ๔ ทุ่มครึ่ง ถึงบ้านเกือบ ๕ ทุ่ม
* กว่าจะนอนก็ตี ๑

ใช้ชีวิตหนักเกินไป เกรงใจสุขภาพ อยากพักแต่ก็ยังมีงานอีกหลายกองที่ต้องเร่งตรวจ
วันนี้ไปสัมมนาที่ มช. เกี่ยวกับ Constructinism อะไรสักอย่าง

ความเห็น (6)

เพชรน้ำหนึ่ง

เขียนเมื่อ 26 กุมภาพันธ์ 2014 12:01 น. ()

เมื่อวานกิจกรรมแน่นมากนะครับอาจารย์..มีกิจกรรมหนึ่งที่เหมือนกันคือ “ดูเวียงร้อยดาวตอนจบ”อิๆ ผมมาดูสองตอนสุดท้ายน่ะครับ…..เดินทางกลับจาก กทม.ดึกเลย..แถมได้โรคกลับมาด้วย..ภูมิแพ้กรุงเทพฯ ฮ่าๆ

ไอดิน-กลิ่นไม้

เขียนเมื่อ 26 กุมภาพันธ์ 2014 12:14 น. ()

อ่านกิจกรรมตามลำดับ นึกภาพออกเลยค่ะ เพราะทุกกิจกรรมเคยมีประสบการณ์มาทั้งนั้น… สมัยทำงาน “การจัดการเรียนรู้ตามแนวคิดสรรค์สร้างความรู้ (Constructivism)” ก็ได้สอนในวิชาจิตวิทยาสำหรับครู บทที่ว่าด้วยการพัฒนาการเรียนรู้ของผู้เรียนค่ะ แต่ “Constructinism” นี่เป็นคนละอย่างกันค่ะ เกษียณแล้วมีความสุขมากขึ้น ตรงที่ไม่ต้องแข่งกับเวลามากเหมือนสมัยทำงาน นี่แหละค่ะ ยังไงก็ต้องหาเวลาพักด้วยนะคะ อย่าให้เป็นแบบอาจารย์แม่ ที่ทำงานหนักจนร่างกายรับไม่ไหว มีอาการโลกหมุนตลอดเวลา นั่งไม่อยู่ ยืนไม่อยู่ ไม่ยอมหายเองต้องไปพบหมอ หมอบอก “ร่างกายมันน็อค” บอกให้พัก หมอจะจับนอนให้น้ำเกลือ อาจารย์แม่แย้ง “นอนไม่ได้หรอกค่ะ งานด่วนรออยู่” หมอ (รพ.เอกชน) พูดด้วยเสียงเย็นๆ ว่า “จะกลับไปทำงาน แล้วหมดโอกาสที่จะทำงานอีก (ตาย) หรือจะยอมพักงานวันสองวันเพื่อให้มีโอกาสทำงานต่อไป ดีล่ะ” ถึงได้ยอมแพ้ค่ะ

อนุญาตให้แสดงความเห็นได้เฉพาะสมาชิก

Wasawat Deemarn