การแบ่งปัน คือแบบฝึก ความเป็นคน

กาลครั้งหนึ่ง ... นานมาแล้ว นานจนจำไม่ได้ ... หนังสือมือสองเล่มหนึ่งถูกวางไว้ในกระบะหนังสือที่ขายลดราคาแบบหั่นแหลก ผมคิดว่า ตัวเองคงเปิดอ่านแล้วถูกใจ ซื้อได้ซื้อมาเก็บไว้ในห้องสมุดเล็ก ๆ ส่วนตัว

หลังจากที่บล็อก "อารมณ์พาไป หัวใจพาเดิน" ได้ตั้งปณิธานไว้ว่า จะเป็นบล็อกสำหรับฝึกการเขียนบทกวีที่ตัวเองไม่มีพรสวรรค์ไปเรื่อย ๆ ทำให้ผมหันหลังกลับไป แล้วพบหนังสือเล่มนี้วางอยู่ด้านบนสุดของหนังสือในหมวดบทกวีที่อายุนับ 20 ปีผ่านมา

หนังสือเล่มนี้ เป็นบทกวีเยาวชน ชื่อ "เนียนนิ้วน้อย" เป็นบทกวีที่รวมเล่มของคุณจุฬา ละคร ที่เน้นการเขียนบทกวีจากพ่อถึงลูกสาวตัวน้อย รวมถึงคำสอนต่าง ๆ ในเรื่องธรรมชาติรอบ ๆ ตัวให้กับลูกที่เขารัก

บทหนึ่ง ผมเห็นว่า ยังคงไม่ล้าสมัยเลย และเหมาะกับการแลกเปลี่ยนเรียนรู้ของกัลยาณมิตรใน Gotoknow เป็นอย่างมาก

ขอนำเสนอครับ ;)...

โลกรู้แบ่งปัน

มองฟ้าก็เห็นว่าฟ้ากว้าง
ความอ้างว้างแฝงด้วยสิ่งสวยใส
หากล้มแล้วลุกขึ้นยามใด
พลังใจก็จักมาทักทาย

ตื่นเถิดตื่นในหัวใจฝัน
โลกแบ่งปันผู้คนค้นความหมาย
ใช่มีเพียงเปล่าเปลี่ยวและเดียวดาย
ตราบเก็บเกี่ยวแพ้พ่ายมาพากเพียร

พากเพียรสานต่อพร้อมก่อฝัน
อุปสรรคขวางกั้นย่อมแปรเปลี่ยน
ชีวิตคล้ายกำหนดเป็นบทเรียน
ย่อมจะมีวกเวียนและเปลี่ยนไป

ขอเพียงมีความคิดอิสระ
อาจไม่แพ้ไม่ชนะไม่ยิ่งใหญ่
ขอเพียงคิดดีงามความเข้าใจ
ชีวิตมาเช่นไรในต้นตอ

เปรียบบัวหยั่งรากลงในโคลนนั่น
ชูดอกเฉิดฉันขึ้นงามช่อ
แตกกลุ่มแตกก้านต่างต่างกอ
แต่บัวก็เป็นบัวบานระบาย

อาจแตกต่างตรงที่มีสีหวาน
แต่เต่งตูมแล้วบานยามเช้าสาย
ล้วนเติบโตจากตมจากดินทราย
คือเนื้อแท้ความหมายแห่งดอกบัว

มวลมนุษย์นี้หนามาจากไหน
ย่อมจิตใจต่างมีทั้งดีชั่ว
ย่อมรู้ย่อมเขลาย่อมเมามัว
โลกแบ่งปันทุกตนตัวทุกหัวใจฯ