เคยได้ยินเฉพาะนิทาน  เรื่อง  เด็กเลี้ยงแกะ  ที่ไม่เป็นคนจริงใจ  โกหก หลอกลวง  พอสนุกปาก  สนุกคำไปเรื่อย ๆ  ตามประสาเด็ก  ซึ่งทุกท่านคงพอทราบเรื่องราวมาเป็นอย่างดี
      แต่ในทุกวันนี้  ที่โรงเรียนบ้านเม็กดำ  มีเด็กเลี้ยงวัว
 หลาย ๆ คนอาจสงสัยว่า  ทำไมจึงเลือกกิจกรรมนี้
      โดยพื้นฐานของนักเรียนโรงเรียนบ้านนอกอย่างเรา  การเลี้ยงวัวควายเป็นเรื่องทั่ว ๆ ไป    แต่เด็กในห้องนี้มีมากกว่านั้น 
           

     ทางบ้านของเขาเคยเคยเป็นนายฮ้อย (คนที่มีอาชีพ  ซื้อวัวไปขาย)  เคยติดตามพ่อ พี่ น้า ลุงไปสนามบ่อย ๆ  เคยไปเหยียบเชือกกินมาบ่อย ๆ 
      บิลลี่  (ชื่อเท่ชะไม่มี)   เป็นหนึ่งหลายคนที่มีความรู้  ชนิดที่เรียกว่า  เป็นเซียนวัว  มองทะลุปรุโปร่งออกว่า  วัวแบบไหน  ลักษณะใดควรนำมาขุน  เช่น  หนังหนา  ปากไม่คาบแก้ว  หน้าไม่ด่าง 
หางไม่ดอก  ซึ่งเป็นความรู้จากประสบการณ์ที่สั่งสมมา
     อ้าว....  แล้วปากคาบแก้วเป็นยังไง
     บิลลี่  บอกว่า  “  เป็นวัวที่มีสีขาวอยู่ที่ปาก  วัวที่มีลักษณะนี้เป็นวัวเจ้าสำอางค์  ชอบเดินเตร่ไปเตร่มา  ไม่แทะเล็มกินหญ้า  เต๊ะท่าหล่ออย่างเดียว ”
     เราเริ่มเดินทางหาซื้อวัว  โดยใช้พาหนะมอเตอร์ไซค์  สะดวกที่สุด  ตระเวนไปตามที่ต่าง ๆ  โชคดีหน่อยในฤดูนี้  ชาวบ้านจะเอาหญ้ามาหาวัว   ทำให้ได้เห็นการเจรจาพูดคุยชองเด็กกับเจ้าของวัว  เป็นการทดสอบคุณธรรม  จริยธรรม  มารยาท ของนักเรียน โดยไม่ต้องเปลืองกระดาษ  ไม่ต้องไปทำลายสิ่งแวดล้อม  
     และแล้วในที่สุด  ก็เจอวัวในดวงใจ  2  ตัว  แต่ด้วยงบประมาณจำกัดสามารถที่จะซื้อได้เพียงตัวครึ่ง   แต่ด้วยแววตาที่ขอร้องและความตั้งใจจริงของเด็ก  ทำให้สามารถได้วัวเพศผู้จำนวน  2  ตัว
     เมื่อครูหรือใครก็ตาม  ถามว่า  ห้องนี้มีเท่าไร
     “ 32  คน  กับอีก  2  ตัวครับ”