แม้จะอ่อนล้าทั้งกายใจ แต่คนไข้ก็ยังรออยู่
เป็นเรื่องเล่าครับ
วานนี้เป็นวันที่เหนื่อยมากวันหนึ่งของชีวิต ทั้งกายใจ (ความรู้สึกประมาณว่ากำลังสอบเอ็นทร๊าน)
หลังจากประชุมกับผู้เกี่ยวข้อง เพื่อแลกเปลี่ยนความเข้าใจต่อกัน
ใช้เวลาตั้งหลายชั่งโมง เพื่อให้ทุกคนได้แลกเปลี่ยนกันได้อย่าง เปิดเผย และพยามชี้ประเด็น เพื่อให้แต่ละคน แต่ละฝ่ายได้ตอบ คำถาม อธิบาย และแสดงความรู้สึกรับผิดชอบต่อเรื่องราวตางๆที่เกิดขึ้น ทั้งหมดเพื่อมุ่งหวังให้ได้รู้ เห็นเข้าใจ และให้อภัย
โดยใช้สมมุติฐานว่า
ทุกๆคนจะพูดจากใจจริงๆ ด้วยจิตที่เมตตา
มีเป้าหมายร่วมกันที่ความเข้าใจอันดี
ถ้าเราไม่สามารถเข้าใจทุกอย่างแต่ก็เป็นการเปิดประเด็นที่ชัดเจน
ว่าเรามีประเด็นที่ติดใจ ข้องใจเรื่องอะไร
จะเชื่อใจในสิ่งที่แต่ละคนได้กล่าวมา เพราะเชื่อในความดีงาม
พื้นฐานของการให้อภัย มองกันแบบพี่น้องมากกว่าอื่นๆ
ยึดหลักเวทีเพื่อทำความเข้าใจให้อภัย ไม่ใช่เวทีที่จะลงโทษกัน
เชื่อว่าจะเกิดสิ่งที่ดีงามจากการสื่อสารโดยตรง จริงๆ
เชื่อว่าถ้ายังไม่สามารถสรุปได้ ก็จะมีเวที่พี่น้องคุยกันเช่นนี้ต่อไป
หลังจบจากเวทีประชุม มีความรู้สึกที่ดีใจที่ได้ทำให้เกิดเวที แต่ก็ไม่มั่นใจในผลลัพธ์เท่าใดนัก แต่ก็คิดว่าเป็นเจตนาที่ดี
เข้าสู่เรื่องราวครับ
ประชุมแล้วเสร็จ ถึงบ้านก็สามทุ่ม รู้สึกมึนๆ และตื้อๆ
ทันใดนั้นก่อนที่ผมก็หลับตาลงก็นึกถึงคนไข้
ที่รับไว้และมีแผนว่าจะส่งไปเชียงใหม่พรุ่งนี้
คุณลุงมาด้วยเจ็บท้องขวาบน มา สามวัน ไม่มีไข้ มีตับโตและตาเหลืองร่วมด้วย และสงสัยน่าจะมีอะไรในตับ นัด US 21.00น
แต่ผมก็รู้สึกไปไม่ไหว จึงเลื่อนนัดเป็น 23.30 น
แบบว่าจะของีบก่อนสักเล็กน้อย พอมีแรงกายใจที่จะเดินต่อไป
เมื่อตื่นมาก็ไปหาคุณลุง
รู้สึกดีที่ท่านยังไม่หลับ เมื่อฟังปอดก็มีปัญหาเล็กน้อยจึงพ่นยาก่อน
ผมต้องเอาลุงไปตรวจ ultrasound ตามที่สัญญานะครับ.....
จะได้รู้ว่าเป็นอะไร พรุ่งนี้ก็จะส่งไปเชียงใหม่ด้วยนะครับ
คืนนี้ขอทำหน้าที่คนส่งคนไข้ เพราะต้องเข็นรถนั่งมารับไปตรวจ US ข้างนอก รู้สึกเข้าใจ จนท.เข็นเปล เพราะวันนี้ได้ทำงานของเขา
จากผลตรวจ ลุงอาจจะเป็นถุงน้ำดีอักเสบ
จึงเขียนใบส่งตัวเพื่อไปตรวจเพิ่มเติมและพบศัลยแพทย์พรุ่งนี้
กว่าจะเสร็จก็ 01.30 น
เดินกลับลงมาคิดว่า
อาชีพนี้มันแตกต่างที่ ความรู้สึกที่ต้องรับผิดชอบ
ความรูสึกที่ต้องเข้าใจในความต้องการและความคาดหวังของ
ผู้ที่ต้องการให้เราช่วยเหลือ
ทั้งที่บางครั้งเราก็ไม่ค่อยจะพร้อม แต่ก็จำเป็น
วันนี้ก็เช่นกัน หลังเลิกงานตรวจที่ คลินิกฝากครรภ์ 16.20 น
ก็ต้องขูดมดลูกคนไข้ที่เลื่อนออกไปตั้งแต่เช้า เสร็จก็ 16.50 น
เรื่องราวหลายสิ่งที่ผ่านเข้ามาดูแน่นเต็มความคิดความรู้สึก
แต่สิ่งหนึ่งที่จะต้องไม่ให้กระทบคือเรื่องคนไข้
ที่ก็ยังรออยู่....(แต่จริงๆก็มีผลบ้าง)
ความเห็น (20)
หมอและพยาบาลและงานอื่นๆที่ต้องทำงานดึกๆดื่นๆ น่าเห็นใจมากค่ะ เป็นกำลังใจค่ะ
เง้ง.... อะเฮียครับ....สบายดีไหมครับ
อะเฮีย....บายดีเีีฮียเง้ง....วันนี้เอาอะไรเ่อ่ย เติมน้ำมันชนิดใดเอ่ย
เง้ง....วันนี้เอาแบบพิเศษครับเฮีย...ผมขอ...กำลังใจสองถัง แบบไร้สารนะครับ ถังหนึ่งผมเก็บไว้เอง อีกถังผมเอามาฝากน้องชายในบันทึกนี้ครับ....เมื่อเค้าท้อวันไหนผมจะได้เติมในถังที่เต็มของผมให้เค้าสบายใจครับ
เฮีย....งั้นฮั้วไม่คิดค่า...ให้ฟรีๆ ไปเลย
เง้ง.... ขอบคุณมากครับเฮีย.....
......................................................................
สบายดีไหมครับ งานและชีวิต ผสมกันเป็นเรื่องธรรมดา สายฝนที่ตกลงมาที่หน้ากระจกรถ..มันอาจจะปิดบังเส้นทางบ้างในบางครั้ง หากเราปัดเป่าด้วยที่ปัดน้ำฝนออกไปบ้างกระจกก็ยังพอจะทำให้เรามองเห็นทางขับต่อไปได้ แม้ว่าอาจจะไม่เร็วมากนักอย่างที่ยามไม่มีฝนตกก็ตาม แต่ก็ดีแม้ว่ารถจะวิ่งไม่เร็ว อย่างน้อยเราก็ปลอดภัยยิ่งขึ้น...ถนนลื่นเราก็ขับช้าๆ ถึงเป้าหมายเหมือนกัน
งานที่มีอุปสรรคเป็นสิ่งที่น่าท้าทายหยดน้ำแห่งประสบการณ์ที่รอให้เราเก็บเกี่ยวอยู่ข้างหน้านั่นเอง
ขอเป็นกำลังใจในการทำงานให้น้องชายครับผม
พี่เม้งครับ
มาเป็นกำลังใจให้คุณหมอผู้เสียสละอีก 1 แรงครับ
ขอให้ทานแล้วอิ่ม นอนหลับสนิท และมีปีติเป็นเครื่องหล่อเลี้ยงจิตให้ทำงานต่อไปอย่างไม่เหน็ดเหนื่อยครับ
- คุณหมอหลายท่านมัวแต่ดูแลคนไข้จนลืมใส่ใจตัวเอง
- รักษาสุขภาพนะคะ
สวัสดีค่ะน้องหมอ..
แวะมาส่งกำลังใจให้ค่ะ งานมากจริงๆ
พี่จะเจอเป็นระลอกเหมือนกัน ประมาณว่า when it rains, it pours ค่ะ แต่อย่างไรก็ไม่หนักเท่าภาระที่น้องรับอยู่ค่ะ
เวลาที่อะไรๆ ระดมเข้ามาพร้อมๆ กัน สำหรับพี่ จะเหนื่อยจนจิตไม่สว่างเท่าไหร่ แต่สำหรับผู้ที่ฝึกมาดีแล้ว จิตจะไม่หม่นหมอง เพียงแต่ไม่รู้สึกสดใสเท่านั้น พี่ว่าน้องคุมสติได้ดีแล้ว เพราะคนเราก็มีข้อจำกัดเรื่องร่างกายพอสมควร จิตใจดี แต่กายรับไม่ไหวน่ะค่ะ
พี่ชอบคิดถึงช่วงเวลาแบบนี้ว่ามีเจ้ากรรมนายเวรมาทวง และคิดในแง่ดีว่าต้องรีบๆ ใช้เขาไปให้หมด จะได้สิ้นสุดกัน ^ ^ บางทีก็คิดว่ามีมารมาผจญ เพื่อให้เราพัฒนาจิต เพราะหลังจากเรื่องยากๆ จบทีไร รู้สึกว่ามีพัฒนาการทางจิตทุกที..
วันนี้ผ่านไปแล้ว พรุ่งนี้ยังมาไม่ถึง อยู่กับปัจจุบันนะคะ
สวัสดีครับ
วันนี้จะพาพี่สาวจากกรุงเทพ (จุฬา) ไปทักทายนะครับ
เห็นข้อคิดเห็นหลายๆท่าน ระดับเซียนเหยียบเมฆแล้ว ได้กำลังใจไปอีกหลายกระบุงนะครับ
สู้ สู้
cheer up นะ ..น้องสุพัฒน์..
เหนื่อยนัก ก็พักซะบ้าง นะคะ..
- สวัสดีค่ะ คุณหมอ..
เป็นกำลังใจให้ค่ะ ^_^
แวะมาเชียร์ครับ...
สวัดีครับอาจารย์ใบบุญ
ขอบคุณมากครับ
ตอนนี้มีกำลังใจมากๆครับ
แม้จะเหนื่อยแต่ก็รู้สึกว่าสิ่งที่เราทำ มีค่าบ้าง
และมีเพื่อนๆ พี่น้อง เข้ามาให้กำลังใจมากเลยครับ
สวัสดีครับพี่ เม้ง สมพร ช่วยอารีย์
ขอบคุณมากครับ
ผมเอามาฝากน้องชายในบันทึกนี้ครับ....เมื่อเค้าท้อวันไหนผมจะได้เติมในถังที่เต็มของผมให้เค้าสบายใจครับ....
อ่านแล้วรู้สึกได้กำลังใจมากๆครับ
สายฝนที่ตกลงมาที่หน้ากระจกรถ..มันอาจจะปิดบังเส้นทางบ้างในบางครั้ง หากเราปัดเป่าด้วยที่ปัดน้ำฝนออกไปบ้างกระจกก็ยังพอจะทำให้เรามองเห็นทางขับต่อไปได้ แม้ว่าอาจจะไม่เร็วมากนักอย่างที่ยามไม่มีฝนตกก็ตาม แต่ก็ดีแม้ว่ารถจะวิ่งไม่เร็ว อย่างน้อยเราก็ปลอดภัยยิ่งขึ้น...ถนนลื่นเราก็ขับช้าๆ ถึงเป้าหมายเหมือนกัน
ได้ข้อคิดมากมายจากตรงนี้ครับ...
ขอบคุณมากครับพี่ชาย ขอบคุณครับ
สวัสดีครับพี่ข้ามสีทันดร
ต้องขอบคุณพี่มากๆครับ
ที่ไม่ได้ให้เพียงกำลังใจอย่างเดียว
แต่มอบวิธีการเรียนรู้และเข้าใจชีวิตด้วยครับ
จากหนังสือที่ให้มา
ขอบคุณมากๆครับ
วันนี้วันที่2 แล้ว ผมดีขึ้นมากๆครับ
เพราะรู้สึกว่ที่ทำไป อาจจะได้ผลบ้างครับ
สวัสดีครับอาจารย์อ.ลูกหว้า
ขอบคุณมากครับ
ดีใจที่อาจารย์เข้ามาเยี่ยมนะครับ
รูปนี้ผมว่าสวยดีครับ...^_^
อาจารย์ผอมลงหรือยังครับ...
สนใจเรื่อง นน ถามผมได้นะครับ ^_^
สวัสดีครับอาจารย์ กมลวัลย์
ขอบคุณมากๆครับ
เห็นบันทึกใหม่อาจารย์หลายอัน ได้แต่อ่านก่อนครับ... ^-^
เป็นเรื่องที่หนักมากครับสำหรับผม...แบบว่านานแล้วที่ไม่เคย.. สารภาพว่าเครียดครับ
แต่ก็พยามตั้งสติครับ
ยอมรับว่าช่วงสองถึงสามวันมีอารมณ์หลากหลาย
เข้ามาเยือนเรามากครับ แต่พยามต้อนรับแต่อารมณ์ที่เป็นบวก และสร้างสรรค์หรือแก้ปัญหาได้ ไม่ไปตามอารมณ์หรือความคิดด้านลบ(ถ้าคล้อยตามคงจะแย่ครับ)
จริงๆแล้วไม่ได้มีสติมั่นคงแบบที่อาจารย์ว่านะครับ บางครั้งก็ไปเหมือนกัน แต่ก็กลับเร็วครับ
ขอบคุณครับอาจารย์ ตอนนี้ผมดีเกือบเป็นปกติแล้วครับ
สวัสดครับพี่เอกจตุพร วิศิษฏ์โชติอังกูร
ตอนนี้ได้กำลังใจมากจริงๆ แต่ก็ต้องขอบพระคุณพี่มากๆครับ
กับมุมมองที่ดีๆ และช่วยหนุนให้ความคิดผมหนีออกจากอารมณ์ ความคิดด้านลบ หรือท้อแท้ได้ครับ
ขอบคุณครับ
สวัสดีครับพี่กุ้ง coffee_mania
ขอบคุณมากๆครับ
ดีใจมากๆครับที่พี่เข้ามา
และเริ่มเขียนบันทึกครับ
พี่กุ้งครับ คนที่ผมว่าเหมือนพี่มากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
หลายๆอย่างอยู่ข้างล่างพี่ไงครับ
ลองทักทายเขาดูนะครับ
พี่เขาน่ารักเหมือนพี่เลยนะ ^_^
สวัสดีครับพี่เนปาลี
ขอบคุณครับ
แม้จะเข้าไป ลปรรก็พี่น้อย แต่พี่ก็ยังไม่ลืมมาให้กำลังใจ
ขอบคุณมากๆครับ ขอบคุณครับ
สวัสดีค่ะน้องหมอ
เดินเข้ามาเป็นรอบที่สอง เพราะเน็ตไม่เป็นใจและเวลาไม่เื้อื้อ ทำให้มาช้ามากๆต้องขออภัยอย่างสูงค่ะ
มหาสมุทรที่เงียบสงบ ไม่เคยสร้างนักเดินเรือที่ยิ่งใหญ่..ค่ะน้องหมอ
ขอให้น้องหมอมี ความสุข มากพอที่จะทำให้เป็นคนอบอุ่น อ่อนหวาน.. ผ่านการทดสอบมามากพอที่จะทำให้เข้มแข็ง ..มี ความเศร้าโศกพอที่จะทำให้ยังคง
ความเป็นมนุษย์ และม ีความหวัง มากพอที่จะทำให้น้องหมอเป็นสุขนะคะ
สวัสดีครับพี่ เบิร์ด
ขอบคุณมากๆครับ ได้ข้อคิดและกำลังใจจากตรงนี้มากครับ
จะขอจำไว้เอามาทบทวนเวลาที่จิตใจล้าลงครับ
ขอให้น้องหมอมี ความสุข มากพอที่จะทำให้เป็นคนอบอุ่น อ่อนหวาน.. ผ่านการทดสอบมามากพอที่จะทำให้เข้มแข็ง ..มี ความเศร้าโศกพอที่จะทำให้ยังคงความเป็นมนุษย์
และม ีความหวัง มากพอที่จะทำให้น้องหมอเป็นสุขนะคะ
ขอบคุณจริงๆครับพี่...