เมื่อวันที่ 2 สิงหาคม 2555 ที่ผ่านมา เวลาประมาณ 9 โมงเช้าได้ไปสัมภาษณ์ชาวต่างชาติที่บริเวณทุ่งศรีเมืองมา เดินหาชาวต่างชาติอยู่นาน กว่าจะพบชาวต่างชาติก็เกือบ 10 โมงเข้าไปแล้ว  ในที่สุดก็ได้พบชาวต่างชาติ ได้พูดคุยกันได้ความว่า ชื่อ มาร์ค มาอยู่ที่เมืองไทยได้ 9 ปีแล้ว สามารถที่จะพูดภาษาไทยได้เล็กน้อย เคยมีภรรยาเป็นคนไทยแต่เลิกกันแล้ว มาร์คเดินทางมาเที่ยวอุบลฯ โดยการปั่นจักรยาน และจะปั่นต่อไปที่ จ.อำนาจเจริญ "เขาบอกว่างานเทียนปีนี้มีความคิดสร้างสรรค์ดีมาก ชอบมาก"

        การที่ได้ออกไปสัมภาษณ์ชาวต่างชาติในครั้งนี้ได้เรียนรู้ว่าการพูดภาษาอังกฤษกับชาวต่างชาติไม่ใช่เรื่องที่น่ากลัวเลย แต่กลับเป็นสิ่งที่ท้าทายความสามารถมากกว่า 

        ในครั้งแรกที่พูดคุยกันรู้สึกตื่นเต้นมากๆ แต่ก็ได้รวบรวมความกล้าที่พอมีอยู่และสู้ต่อไปจนการสนทนาเป้นไปด้วยดี

        สถานกรณ์ทำให้เราได้พัฒนาตนจริงๆครับ

         การตื่นเช้า คิดว่าเป็นสิ่งที่ดีมากเพราะทำให้เราได้ทำอะไรหลายๆอย่าง ที่คนตื่นสายไม่สามารถทำได้ เป็นต้นว่าการใส่บาตร การได้รัความสดชื่นกับอากาศยามเช้าๆที่แสนจะบริสุทธิ ผู้เขียนเคยเป็นคนหนึ่งที่ตื่นนค่อนข้างเช้าแต่พอมาระยะหลัง(ปีสองปีที่ผ่านมา)นี้เริ่มตื่นสายขึ้น เนื่องจากว่าอุดมกการการตื่นเช้าเริ่มลดลง นอนดึกขึ้น ไม่ใช้เพราะเรื่องมีสาระอะไรหรอก แต่เล่นไปเรื่อยจนดึก แล้วก็ตื่นสาย มาบอกกับตัวเองว่าไม่คอยมีเวลานอน น่าสงสารตัวเองจริงๆ

         มาวันนี้ได้มีหน้าที่รับผิดชอบเปิดหอพัก จึงต้องตื่นมาแต่เช้า ตอนแรกว่าจะนอนต่อ แต่ว่าคราวนี้ชนะใจตัวเอง เลยลุขขึ้นมานั่งหน้าคอมพิวเตอร์ อันที่จริงแล้วมันอยู่ที่ตัวเรานี่เอง จะตื่นเช่สาตื่นสาย แต่ผมก็อยากชวนเพื่อนๆ "ตื่นเช้ากันเถอะครับ"

ประสบการณ์และความรู้สึกจากการไปสนทนากับชาวต่างชาติ

     เรื่องเกิดวันอาทิตย์ ที่ 5 สิงหาคม 2555 เวลาประมาณ 18.00 น. ครับ รวมกลุ่มกันได้ก็มุ่งหน้าไปที่ทุ่งศรีเมืองครับ ตอนนั้นตัดสินใจเป็นไงเป็นกันเราจะต้องกล้า เราต้องหน้าด้านและแล้วก็เจอกับชาวต่างชาติ...

• คนแรกผ่านไป(คงจะเจออีกแน่ 555+)
• คนที่สองผ่านไป(เออก็ยังมองเห็นอยู่)
• คนที่สามก็ผ่านไป(เริ่มหัวเราะไม่ออกแล้วครับ)
• เพื่อนๆครับใกล้จมืดแล้วนะครับ
• ตัดสินใจคนนี้ล่ะครับ(ยังไม่กล้าอีก)ถอยตั้งหลักก่อนครับ
• ในที่สุดก็เจอครับ...กลุ่มเราจัดเต็มครับ(ได้แล้ว)
• (ยังไม่พอใจ)สัมภาษณ์ชาวต่างชาติคนที่สองครับ

    อะไรจะขยันขนาดนั้น...ความรู้สึกทั้งกล้าๆกลัวๆครับแต่ก็เพราะมีเพื่อนๆในกลุ่มที่คอยช่วยเหลือซึ่งกันและกันครับ(น่ารักกันทุกคนเลย)...สนุกครับอย่างน้อยเขาก็พอจะฟังเราออกบ้างหรือปล่าว แต่ยังไงก็คุ้มค่ามากครับกับประสบการณ์ในครั้งนี้