หลงรักตะวัน

ความพึงพอใจ ความสุข..ของแต่ละคนนั้นแตกต่าง แต่สิ่งหนึ่งที่เชื่อ คือสุขที่เกิดจากการกระทำในสิ่งที่ชอบ ย่อมนำมาซึ่งความอิ่มเอม

ครูกาญกับคุณนิด ออกเดินทางจากพิษณุโลกสู่อีสาน เพื่อเยี่ยมเยือนเพื่อนสมัยเรียน และหาโอกาสท่องเที่ยวอีกครั้ง..

วันแรก..พักที่อำเภออากาศอำนวย จ.สกลนคร พอเช้าวันรุ่งขึ้น เป้าหมายคือมุกดาหาร เราแวะเที่ยวตามสถานที่ต่างๆรายทางที่ผ่าน จวบจนใกล้ค่ำจึงตระเวนหาที่พักกัน ซึ่งไม่ง่ายนัก เพราะอยากได้บรรยากาศที่แวดล้อมด้วยธรรมชาติ แวะถามหลายแห่งก็ยังไม่ใช่ แล้วบางที่ก็เต็ม เริ่มขับรถไกลออกมาจากตัวเมือง ไกลขึ้น ไกลขึ้น จวนจะถอดใจ คิดว่ายังไงซะ ถ้าไม่ได้ จะตีรถกลับไปนอนที่เดิม

ฟ้าดินคงสงสาร ฮา.. เราได้ที่พักอย่างคาดไม่ถึงว่าจะถูกใจมากๆขนาดนี้ เป็นบ้านที่ตั้งอยู่ริมแม่น้ำโขง แสงจันทร์วันเพ็ญส่องลางเลือนทาบผิวน้ำ ยิ่งดึกยิ่งหนาว เย็นยะเยือกเพราะลมที่พัดแรง นำความเย็นมากระทบกาย

กระวีกระวาดตื่นแต่เช้า เพราะรู้มาว่าดวงอาทิตย์จะขึ้นทางฝั่งประเทศลาว ซึ่งอยู่ตรงข้ามกับที่พัก ประมาณตีห้ากว่าๆ เดินออกมาที่ริมแม่น้ำ ยังไม่สว่างนัก ท้องฟ้าเพิ่งจะเริ่มมีแสงรำไร เฝ้ารออย่างจดจ่อ

แต่ไหนแต่ไร ชอบถ่ายภาพดวงอาทิตย์ เมฆ ท้องฟ้า ส่วนใหญ่จะยามเย็น ตะวันใกล้ตกดิน คราวนี้จึงตั้งใจเป็นพิเศษ สายลมอ่อนๆโชยผ่าน ตาก็จับจ้องไม่ละจากท้องฟ้า เริ่มปรากฏแสงแห่งวัน..อีกครั้ง

ดุจแรกทิวาพาใจฝัน ดุจแรกตะวันอันสดใส

แรกรุ่งดุจดั่งดวงใจ ดุจหทัยแรกรัก

ของสองเรา...

แสงสีส้มแดงเปลี่ยนเป็นทองเรืองรองอร่าม ตะวันฉายแสงกล้าขึ้น ตาเริ่มพร่ามัว แต่ยังไม่หยุดกดชัตเตอร์

สุรีย์แสงระวิวอนอยู่ไรไร

ค่อยเคลื่อนย้ายเพิ่มแสงแรงทวี

อีกครั้ง ที่ถ่ายภาพเดิมๆนานนับชั่วโมง เกือบจะทุกวินาที นาที.. แสบตา ปวดมือ เจ็บนิ้วไปหมด แต่ตอนนั้น คิดแต่จะเก็บภาพให้ได้ทุกช็อต สักครู่ใหญ่ก็หยุดเพราะแสงจ้าขึ้นมาก

จึงนั่งพัก ซึมซับกับบรรยากาศเบื้องหน้า แม่น้ำโขงไหลเอื่อย ชาวประมงกำลังหาปลา เห็นฝั่งลาวลิบๆ ไทย-ลาว แม้ถูกขวางกั้นจากลำน้ำโขง แต่ยังไปมาหาสู่ มีมิตรไมตรีที่ดีต่อกันเสมอมา

ไหลลดคดเคี้ยวไป เซาะไซ้ทั่วพื้นดิน

แม่โขงที่ไหลริน แบ่งดินเป็นแดน แบ่งแสนล้านผู้คน

แม่น้ำที่ไหลริน ดั่งคล้ายหัวใจของคน

สับสนไม่เคยพัก จุดหมายไม่รู้อยู่ที่ไหน

แม่น้ำในใจมันไหล มันเลี้ยวตามใจใฝ่หา ไปพบมายาแห่งทุกข์ และสุขใจ

แม่โขงมันรินมันไหล ไม่ย้อน สอนให้คนคิด

ให้คนที่มีชีวิตผิดทิศ ได้คิดก่อนมันจะสาย

ไหลลดคดเคี้ยวไป คือใจของคนเรา

ไหลลึกยากคาดเดา บางคนมัวเมา บางคนพบความจริง...

(เพลง แม่น้ำ)

ครั้งนี้..นับเป็นทั้งภาพจริง ภาพถ่าย ที่ถูกใจ แม้ที่ผ่านมา บางภาพถ่ายอยู่ในความทรงจำตราบนานเท่านาน ขณะที่บางภาพก็ว่างเปล่า..

ความพึงพอใจ ความสุข..ของแต่ละคนนั้นแตกต่าง แต่สิ่งหนึ่งที่เชื่อ คือสุขที่เกิดจากการกระทำในสิ่งที่ชอบ ย่อมนำมาซึ่งความอิ่มเอม และอยากจะบอกว่า ครูกาญได้หลงรักตะวัน ดวงนี้ ที่ริมฝั่งโขง...แล้วล่ะค่ะ

ภาพ : กาญจนา สุวรรณเจริญ

เขียนใน GotoKnow โดย กาญจนา สุวรรณเจริญ
ใน ครูกาญจนา

คำสำคัญ (Tags): #กาญจนา สุวรรณเจริญ#ครูกาญจนา สุวรรณเจริญ#kanchana suwancharoen#โรงเรียนบ้านกร่างวิทยาคม#ตะวัน#แสงสีทอง#ริมโขง#หลงรักตะวัน

หมายเลขบันทึก: 559219เขียนเมื่อ 15 มกราคม 2014 15:49 น. ()แก้ไขเมื่อ 15 มกราคม 2014 16:03 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-ไม่ดัดแปลงจำนวนที่อ่าน