@31397  ขอบพระคุณค่ะคุณ แก้ว อุบล  ครูตาลถือว่าเป็นกำลังใจจากคนรอบข้างนะคะ ปกติก็นอนดึกค่ะ  เลยอยากหลับให้สนิทจนถึงเช้า แต่เอาเข้าจริงมันไม่หลับ คงกังวลเรื่องงาน ที่อยากให้เสร็จ ขอบคุณมากค่ะที่แนะนำวิธีดี ๆ ให้ค่ะ ครูตาลจะทำตามนะคะ

๑. เดี๋ยวนี้พอตีสี่ ก็นอนไม่หลับ  ปวดหัวด้วย อากาศก็หนาวพยายามจะหลับมันก็ไม่หลับ เลยต้องลุกมาทำงานเสียเลย และต้องใช้ยาพาราช่วยให้หายปวดหัว ทรมานจังเลย จะเป็นแบบนี้อีกนานแค่ไหน การทำ คศ.3 เนี่ย มันโหดร้ายนะ  เผลอ ๆ ตายก่อนได้ใช้เงิน บางทีก็ต้องมีกำลังใจเป็นสิ่งสำคัญ จากภายใต้สโลแกน  "ไม่มีอะไร ที่รัชดาวัลย์ ทำไม่ได้" มันจะกลายพันธุ์ เป็น "ไม่มีอะไรที่ รัชดาวัลย์ ทำได้" อยู่แล้วนะ เหนื่อยเหลือเกิน  ปวดตรงขมับ  พอเอาเข้าจริง ก็ไม่มีสมาธิ ก็คนมันปวดหัว จะให้มีสมาธิได้ยังไงกันหล่ะ  เฮ้อ....เอาน้ำตาล้างหน้าแต่เช้าซะแล้วเรา.....ท่องไว้ต้องเข้มแข็ง  อย่าหวังกำลังใจจากคนอื่น ให้กำลังใจตัวเองซิ....ไม่เว้าวอนใคร  ไม่ง้อใคร  ต้องไม่แสดงให้ใครเห็นถึงความอ่อนแอ  สู้...สู้...เอ้าแล้วกันยิ่งร้องไห้ใหญ่เลย....ทำไมต้องคิดถึง.....ทั้ง ๆ ที่เค้าไม่เคยคิดถึงเราเลย....อย่าเรียกว่าคนในหรี่หางตาเลย  คนนอกสายตา นั่นแหละถึงจะเหมาะ....

๓.จดหมายรัก...จากเพื่อน   ครูตาลคิดดีและคิดถูก สูงสุดคืนสู่สามัญ...นั่นเป็นความจริงที่เที่ยงแท้...คนเราในทุกวันนี้...อยากได้ใคร่ดี ไม่มีสิ้นสุด (อันตำแหน่งขีดขั้นดาวเขาสมมุติถึงที่สุดเกษียณไป...ได้แต่ลม)... พ่อแม่ลูก...ครอบครัว...คือสิ่งที่มีคุณค่า และเป็นความจริง มากว่าลาภ ยศ สรรเสริญ เงินทอง ไม่ใช่สื่งที่เที่ยงแท้ ซ้ำร้ายถ้าไม่เข้าใจอยู่ไม่เป็น ใช้ไม่ถูก...อาจจะเป็นภัยมาทำร้ายเรา ในทุกเวลานาทีให้ทุกข์ทรมาน..ก็เป็นได้

คนส่วนใหญ่...เดินไขว่คว้า...ตามหาฝัน    ทิ้งลูกนั้น ...ให้ใครใคร ??...ก็ไม่รู้.......ใช้เงินตรา...ฝากลูกเรา ...เขาเลี้ยงดู.....ทิ้งลูกอยู่...กับเภทภัย...ไม่ดูแล........  ทุกนาที...ทุกๆวัน...อันตราย !!! .......รู้หรือไม่...หัวใจน้อยค่อยเป็นแผล...... ความอบอุ่น...อ่อนวัย...กลายเปลี่ยนแปร  ครวญหาแม่...แม่รู้ไหม ??...อาจสายเกิน                                                      ขอเก็บมาไว้อ่านเพื่อเตือนใจ  และเป็นกำลังใจให้ตัวเองนะคะ

๒. ย้อนไปเก็บเอากำลังใจเก่า ๆ ที่คนดี...เคยมีให้กัน มาเติมเต็มอีกครั้ง รู้สึกดีทุกครั้งที่ได้อ่าน   หนึ่งกำลังใจ...ในทุกยามที่ข้ามฝัน... หนึ่งกำลังใจ...ในทุกวันขันอาสา... หนึ่งกำลังใจ...ในชีวิตลอดมา ....หนึ่งกำลังใจ...จากปลายฟ้าชะโลมใจ.... ให้เธอเป็น...ประกายที่ปลายฟ้า....ให้เธอเป็น...ดวงตาฟ้าสดใส... ให้เธอเป็น...กำลังร่วมสร้างไทย.... ให้เธอเป็น...หนึ่งแรงใจได้ร่วมเดิน... สู่ปลายฝัน...วันพรุ่งนี้ที่สดใส... สู่ปลายฝัน...ก้าวไปไม่ห่างเหิน .....สู่ปลายฝัน...ก้าวไกลได้จำเริญ สู่ปลายฝัน......สรรเสริญเจริญธรรม

๔. เฮ้อ...ขอโทษเถอะนะคนดี...โรคจินตนาการเป็นพิษมันกำเริบอีกแล้ว...แต่พอได้อ่านตอบเม้นท์ในบันทึกของคนดี...แล้ว ทำให้รู้สึกเกลียดตัวเองที่เข้าใจผิดไปมากมาย ขอโทษอย่างแรงนะ ทราบแล้วว่าคนดี...ยุ่งงาน ร่างนโยบายให้กระทรวงต่าง ๆ ตามที่คนดีส่งข่าวมาว่าใจเย็นๆครูตาลผ่านไปก่อน... เพียงหนึ่งตอนตัวอย่างเป็นเช่นกระสาย...ติดไว้ก่อนตอนสองต้องทำใจ...งานค้างไว้นโยบายหลายหน่วยงาน...กมว.ขอเสริมสร้างร่าศีลธรรม...  งบประมาณเลิศล้ำตามสืบสาน...อุตสาหกรรมโรงเรียนเฆี่ยนก่อการ...  ธนาคารศาสนาขอพาเป็น  อยากจะบอกคนดีว่า งานใหญ่เข้ามากมายให้เป็นห่วง...ยามหาวง่วงไม่ได้นอนผ่อนสมอง...อย่าคร่ำเคร่งมากไปให้ไตร่ตรอง...โรคทั้งผองจะถามหาถ้าหนักไป...สุขภาพเราต้องไม่มองข้าม...ปฏิบัติตามที่ควรเป็นเว้นไม่ไหว...อย่าให้งานหามขึ้นเมรุก่อนถึงวัย...โลกจะไร้คนทำงานด้านทางธรรม...

๓. ยังวิเคราะห็ไม่ได้เลยว่าทำผิดอะไร ทำไมถึงมีอาการหมางเมินเกิดขึ้นได้ขนาดนี้ คนดี...ช่วยบอกหน่อยเถิดนะ...เป็นเพราะคนดีตึความบทกลอนในบันทึก "คนดีขอฉัน...วันนั้น..ถึงวันนี้" เข้าใจไม่ตรงตามที่ครูตาลสื่อหรือเปล่า...ครูตาลพูดถึงธรรมชาติของผู้หญิงกับผู้ชายทั่ว ๆ ไป ไม่ได้หมายถึง..คนดี กับ ครูตาล ซักหน่อย เพียงแต่สื่อให้รู้ว่า ไม่สามารถใกล้ชิดกันมากกว่านี้ได้  เพราะ...คนดีมีคนใกล้ตัว ซึ่งจะต้องเทคแคร์  สำหรับตัวครูตาลเองนั้น ไม่เป็นไร เพราะ ไม่มีคนใกล้ตัว  เนื้อหาของบทกลอนอยู่ตรงนี้ คำว่าคนใกล้ตัว  หมายถึง  คนใกล้ตัวของคนดี  ไม่ใช่ของครูตาล   ว้า....พูดยากจัง  แล้วจะอธิบายไปทำไม่เนี่ย  ยังไงเสีย  คนดี...ก็ไม่รับรู้อยู่ดี  อธิบายให้ตัวเองฟัง แล้วมันจะมีประโยชน์มั้ยเนี่ย  ไม่เป็นไรถือว่าเป็นการระบายความรู้สึกก็แล้วกัน เฮ้อ.... 

๒. เมื่อวานยังคิดอยู่ว่า "ไม่น้อยใจ" ที่คนดีของฉัน...ไม่เม้นท์ให้ในบันทึกที่ผ่านมา เพราะคิดว่างานคงยุ่ง  แต่เมื่อวานกับวันนี้ คนดี..เข้ามาในบ้าน วันละ 2 รอบ ทั้งเช้าทั้งบ่าย เม้นท์ให้คนโน้นคนนี้แต่ไม่ยอมเม้นท์ให้ครูตาล ยังไงกันอีกหล่ะ  เดาไม่ถูก จากที่ไม่น้อยใจกลายเป็นเสียใจ มากด้วย ตั้ง 3 บันทึกแล้ว ฮือ..ฮือ...จะปิดบล็อกแล้วนะ

๑. วันนี้เป็นวันพระ ไม่ได้ทำบุญตักบาตร อากาศหนาวตื่นไม่ทัน คิดแล้วสงสารพระที่ต้องเดินบิณฑบาตจังเลย  ท่านคงหนาวนะ ใส่เสื้อกันหนาวอย่างพวกเราก็ไม่ได้ จีวรก็บางเบา จะกันลมหนาวได้สักเท่าไหร่....ไปตลาดซื้อผลไม้  ดอกไม้ มาขึ้นหิ้งบูชาพระ...วันนี้งานเข้าเยอะมาก ทำทันมั้ยเนี่ย  อ้อ...ต้องไปเป็นยามเฝ้าโรงเรียนด้วยซิ เครื่องคอมที่โรงเรียนก็ใช้งานแทบไม่ได้  เน็ตก็ช้าชนิดที่ เปิดทิ้งไว้แล้วไปเข้าห้องน้ำสักสิบนาทีโน่นแหละหน้าต่างถึงจะมา  เฮ้อ...ครูไทย

๕. อีกซักหน่อยเถอะ อ่านแล้วตรงใจดีอะ

ระหว่าง "คนที่เรารัก" กับ "คนที่รักเรา" เราควรจะเลือกใครดี
คนที่เรารัก.....คือคนที่ใช่สำหรับเรา
แต่บางครั้ง.....เรากลับรู้สึกว่าเขาไม่ใช่
คนที่เรารัก.....คือคนที่เราคิดว่าเรารู้จักเขาดี
แต่แท้จริงแล้ว....เรากลับไม่รู้จักเขาเลย
คนที่เรารัก......คือคนที่เราพร้อมจะเป็นผู้ให้
แต่สิ่งที่เราให้.....เขากลับไม่เคยมองเห็นสิ่งที่เราให้ไป
คนที่เรารัก........คือคนที่เราอยู่ด้วยเวลามีความสุข
แต่เวลาเราทุกข์.....เรากลับมองหาเขาไม่เจอ
คนที่เรารัก....คือคนที่เราใส่ใจทุกเวลา
แต่ที่แย่กว่าคือ.....ตลอดมาเขาไม่ได้ "รักเรา"

๔. เจอข้อความโดนใจขอเก็บไว้อ่านหน่อยหล่ะกัน มันรู้สึกหายคันหัวใจ การที่รักใครแล้วไม่รัก เขาเรียกว่ามีกรรม แต่การที่ไม่รักเขา และเขาดันมารักเราเรียกว่ามีเวร...คราวนี้อยากได้เวรหรือกรรม หรืออยากได้กรรมหรือเวรล่ะ..เลือกเอา..เลยคุณ

๓. วันนี้คนดีของฉัน... คงมีงานยุ่งมาก ๆ ซินะ แต่ก็อุตส่าห์ปลีกเวลาเข้ามาตอบเม้นท์เพื่อน ๆ ในบันทึกของตัวเอง แต่ก็ไม่ได้แวะไปเม้นท์ให้เพื่อน ๆ คนอื่น เลย รวมทั้งครูตาลด้วย  ไม่น้อยใจเลย เพราะทราบดีว่า คนดี...มีงานเข้ามากมาย ในห้วงเวลาของการเมืองรัฐบาลใหม่ ขอให้กำลังใจ  ให้ทำงานเต็มที่ เพื่อพัฒนาคนรากฐาน(รากหญ้า) ขอแอบส่งกำลังใจอยู่ในอนุทินนี้ รู้ว่าคนดี...ไม่เข้ามาอ่านแน่ เพราะไม่ใช่คนชอบซอกแซกในเรื่องไม่เป็นเรื่อง แต่อยากให้คนดี...บันทึกเล่าเรื่องความสำเร็จของงานบ้างจัง  เพราะเพื่อน ๆ ทุกคนก็รอลุ้นกันอยู่

๒. ต่อเนื่องจาก ๑. เมื่อคิดถึงตรงนี้แล้วทำให้คิดถึงบทกลอนของคนดีของฉัน ที่แต่งให้ไว้ว่า

กำลังใจให้อย่างไรไม่มีหมด....อย่าจับจรดกำลังใจจากใครเขา

สร้างเครื่องชาร์ทอัดพลังจากใจเรา  ถึงยามเหงาเศร้าทุกข์ใจไม่กังวล

สร้างพลังตั้งสวิทย์คอยปิดเปิด... เร็วไวเถิดเกิดคนไกลใจสับสน

รอคอยเก้อเผลอไผลใจร้อนรน...จักทุกข์ทนปนน้อยใจกลายเศร้าตรม

สับสวิทย์ปิดเรื่องทุกข์อย่ารุกล้ำ...     คราดื่มด่ำรับเรื่องดีมีสุขสม

เปิดสวิทย์เร็วไวได้ชื่นชม......           สร้างเงื่อนปมภูมิคุ้มกันพลันสุขเอย  

คนดีของฉัน... ให้คำสอนดี ๆ กับฉันเสมอ   แบบนี้จะไม่ให้รักได้ไง o.k ครูตาล จะชาร์ทพลังเดี๋ยวนี้ ไม่รอกำลังใจจากใครแล้ว แต่...ถ้าได้กำลังใจจาก คนดีของฉัน...สักจี๊ด  ก็คงดี...เว้าวอน...ซะ

๑. ขอละสายตาจากงานวิจัยสักพักเถอะ รู้สึกเครียด ๆ เบื่อ ๆ ยังไงก็ไม่รู้ อยากจะให้เสร็จแย่แล้ว เงินก็หมด งานก็อืด เด็กก็โง่ลงทุกวัน ไม่น่าหลวมตัวเข้ามาเลย  ทำไงได้ถลำเข้ามาแล้ว ก็ต้องเดินหน้าต่อไป ผ่านก็ดี ถ้าไม่ผ่านก็ซีด เฮ้อ...ถ้าไม่มีG2K สมองแตกแน่เลย...สู้..สู้..หน้าเดิน  ฟ้ายังสดใส  ให้กำลังใจตัวเอง 

๕. จากข้อ ๓ สงสัยจะไม่ได้ซะแล้ว เพื่อนๆ อยากอ่านกลอนกัน ไม่ยอมให้ปิดบล็อก  เราเลยลองกลับไปอ่านทบทวนอีกที เอาน่า...เนื้อหาไม่น่าเกลียดซักเท่าไหร่ มันก็ได้สาระ ได้ข้อคิดพอประมาณ  สำคัญที่ คนดีของฉันนี่ซิ...จะตำหนิฉันหรือเปล่านะ เฮ้อ...ช่างเถอะ อะไรจะเกิด ก็ต้องเกิด

๓.วันนี้สร้างความสับสนให้เพื่อน ๆ นิดนึง คือลืมปิดบล็อกที่ไม่ต้องการให้เพื่อนเม้นท์ เผลอแป๊บเดียวเพื่อนเข้าไปเม้นท์ตั้ง ๘ เม้นท์ รู้สึกอ๊ายอาย เพราะมันค่อนข้างจะเป็นบันทึกเรื่องส่วนตั๊วส่วนตัว ค่อนข้างไร้สาระสำหรับคนอื่น แต่มันมีค่ากับจิตใจตัวเอง เลยต้องรีบขึ้นบันทึกใหม่ "น้ำใจจากรอยยิ้ม" เพื่อนจะได้ไม่เข้าผิดบ้านอีก ว่าแล้วก็รีบปิดบ้านอีกหลัง ก่อนจะอายไปมากกว่านี้

๒. ลืมไปว่า วันนี้ตื่นแต่เช้าเป็นพิเศษ ด้วยเป็นวันครู นอกจากจะรำลึกถึงพระคุณครูในสมัยเรียนระดับต่าง ๆ แล้ว ยังคิดถึงคนดีของฉัน...ในแง่ของบทบาทที่มีต่อครู ต่อสู้เพื่อวิชาชีพครู ถึงแม้จะไม่ได้เป็นครูที่สอนในโรงเรียนในชั้นเรียน แต่เค้าก็มีจิตวิญญาณแห่งความเป็นครูสูงมาก ควรค่าแก่การระลึกถึงในฐานะครูคนหนึ่ง...วันครูขอคารวะครูผู้สร้างชาติ...ครูผู้สาดแสงธรรมนำใจใส...ครูของคนรากฐานงานสร้างไทย...ครูผู้ให้ผู้สั่งสมอุดมการณ์...ครูเครือข่ายไทยรักชาติองอาจนัก...ครูสร้างหลักวิทยุไทยได้สื่อสาร...ครูภาษาใครก็ว่าปรมาจารย์...ด้านกลอนกานท์ท่านเลิศนักประจักษ์ใจ...ครูสร้างคนบนถนนคนสร้างชาติ...ครูผู้วาดนโยบายให้ไสว...ครูผู้ถางทางสู้เพื่อครูไทย...ครูยิ่งใหญ่ในใจครูทุกคน...ครูวิโรจน์...จึงคือครูผู้สรรค์สร้าง...ครูวิโรจน์...คือแบบอย่างทางฝึกฝน...ครูวิโรจน์...คือครูดีศรีชุมชน...ครูวิโรจน์...ครูคนดีศรีแผ่นดิน

• @31131 น้องมะปรางเปรี้ยวจ๋า
• ขอยืมดอกกล้วยไม้สวย ๆ ไปคารวะคุณครู หน่อยนะคะ
• คงไม่หวงใช่มั้ย
• ขอบคุณมากนะคะ 

๑.วันครู...ทำใจให้ใสพิสุทธิ์ แต่งชุดไหมไทยสุดสวย  ไปทำพิธีระลึกพระคุณครูในภาคเช้า  ตั้งใจฟังพระสวดด้วยจิตที่สงบ...พระสวดเสร็จสรรพก็ตั้งใจสดับรับฟังเทศน์  น่าเสียดายพระคุณเจ้าท่านผิดทิศผิดทางมากไปหน่อย เพราะท่านกล่าวโจมตีสีเหลือง และยกย่องสีแดง อีกทั้งยังกล่าวยกยอนายกเก่าสองท่านว่าเป็นคนดีมาก ทำให้ครูหลายคนเส้นกระตุก ลุกจากเก้าอีกันพึ่บพั่บ รวมทั้งครูตาลด้วยเจ้าค่ะ...ยังมีอีกเหรอ พระคุณเจ้า ยังแบ่งแยกแดงเหลืองอยู่อีก ทำไมท่านไม่ทำตัวเป็นสีขาว คอยเข้าไปเจือจางให้สีเหลืองจางลง ให้สีแดงเป็นสีแดงอ่อน  กลับถึงบ้าน ครูตาลเปิดบล็อกเขียนบันทึกเรื่องนี้จำนวนหกบทแต่งตั้งนานกว่าจะได้  พอคลิกบันทึกเน็ตดันล่มซะเนี่ย เฮ้อให้เขียนใหม่คงเขียนไม่ออกแล้วหละ เพราะใจมันแกว่งซะแหล่ว เฮ้อ....ฮือ...

๓. ต่อเนื่องจาก ๒ คนดีของฉันได้ตอบอย่างมั่นใจว่า................พระพุทธองค์ทรงแสดงแจ้งตัวอย่าง... ไม่หลงทางยึดสิ่งถูกปลูกทางใส....ข้อแนะนำของครูตาลนั้นซึ้งใจ...สิทธัตถะสละได้ไกลเวียงวัง....จากกษัตริย์ขัตติยะละอำนาจ... ปลดปล่อยทาสมารร้ายคลายคุ้มคลั่ง...ฆ่ากิเลสเหตุทุกข์ใหญ่ได้ปล่อยวาง... สร้างพลังดั่งแก้วใสทำลายมาร...ดั่งเปรียบเปรยเฉลยเป็นเช่นคำตอบ...อาจไม่ชอบไม่ถูกใจดังใฝ่ฝัน....ยิ่งไม่รับยิ่งได้ทำสร้างตำนาน... จิตคงมั่นไม่หวั่นไหวไทยเจริญ

สาธุ...จะมีสักกี่คนที่ทำได้เช่นนี้ สมกับเป็น "หยาดเพชรบนใบหญ้า" ที่ครูตาลขนานนามจริง ๆ

๓. อย่าเสียเวลากับความหลัง
  90% ของคนที่ทุกข์ เกิดจากการย้ำคิดย้ำทำ 'ปล่อยไม่ลง ปลงไม่เป็น'
  มนุษย์ที่สลัดความหลังไม่ออก เหมือนมนุษย์ที่เดินขึ้นเขาพร้อมแบกเครื่องเคราต่างๆ ไว้ที่หลังขึ้นไปด้วย   ความทุกข์ที่เกิดขึ้นแล้ว จงปล่อยมันซะ 'อย่าปล่อยให้คมมีดแห่งอดีต มากรีดปัจจุบัน'     'อยู่กับปัจจุบันให้เป็น'  ให้กายอยู่กับจิต จิตอยู่กับกาย คือมี 'สติ' กำกับตลอดเวลา