๓. แต่วันนี้ซิ...คนดี...คงเหนื่อยมาก ๆ เพราะมีงานประชุมวิทยุศาสนา ตั้ง 300 สถานี ที่วัดอะไรนะ...จำม่ายด่ายแหล่ว  รู้แต่ว่า...คนดี...มีงานใหญ่เข้าแน่ ๆ เลย คงเหนื่อยมาก อาชีพอาสาสมัครเนี่ย ทำงานใหญ่ ๆ ทั้งนั้น  ค่าตอบแทนก็คงไม่มี แต่คงได้ค่าตอบแทนทางใจมั้ง เพราะดูแล้วจะตั้งมั่นในการที่จะสร้างความมั่นคงให้กับพระพุทธศาสนา ด้วย "โครงการตามรอยพระบาทพระศาสดา" ครูอิงคงช่วยอะไรได้ไม่มากเอาไว้ใหเสร็จภาระกิจ คศ.3 ก่อนนะ สัญญาว่าจะร่วมบริจาคเข้าโครงการแน่นอน และถ้าผลงานผ่าน ครูอิงมีรายได้เพิ่มขึ้น ครูอิงคงได้จัดสรรเงินมาร่วมทำบุญกับคนดี...ได้บ้าง โดยที่ตัวเองไม่เดือดร้อนมากนัก....

๒. สำหรับในบันทึก เผยแพร่นวัตกรรม "ประโยค" คนดี...ก็เข้ามาเม้นท์แนะนำไว้มากมาย ลัวนแต่ความคิดที่เป็นประโยชน์ต่อครูอิงมาก ๆ เนื่องจากว่า เพื่อนท่านอื่น คงไม่กล้าติ ได้แต่ชมให้กำลังใจกันร่ำไป แต่สิ่งที่คนดี..แนะนำนั้นบางส่วนครูอิงก็ปรับปรุงเปลี่ยนแล้ว เพียงแต่ฉบับที่แก้ไขแล้ว ไม่สามารถขึ้นไฟล์ได้ แต่บางรายละเอียดที่ไม่มีใครเห็น คนดี...กลับมองเห็น  เชื่อเขาเลย...เรื่องความละเอียดและมุมมองที่แตกต่างจากคนอื่นเนี่ย สุดยอดจริง ๆ น่ารักที่สุดเลย

๓.กลับจากงานศพ สามทุ่มกว่าแล้วหละ เปิดเครื่องคอมฯ ทุกครั้งจะต้องเข้าไปเช็คดูก่อนว่าคนดี...แวะเข้ามาหรือเปล่า ดีใจจัง วันนี้คนดี...คอมเม้นท์ให้ครูตาลด้วย หลังจากไม่คอมเม้นท์ให้มาหลายบันทึกแล้วคงเห็นว่าบันทึกครูตาลไร้สาระกระมัง เม้นท์ของคนดีทำให้ครูตาลดีใจจนน้ำตาซึมอีกแล้ว นี่ไง ดีใจจังตั้งหลักคิดชีวิตใหม่.......กำลังใจอยู่ที่เราเข้าใจฝัน.......รายละเอียดของชีวิตมีผิดกัน.......เราเท่านั้นรู้เข้าใจได้ชัดเจน.......กำลังใจที่ใครๆให้มานั้น.......เพื่อยืนยันสัมพันธ์ดีมีให้เห็น.......เหมือนเครื่องเตือนเพื่อนให้เกิดใจเย็น.......สติเน้นเป็นสมาธิมิวู่วาม

จึงตอบคนดีไปว่า
คอมเม้นท์นี้ดีจังช่างน่ารัก.....หากรู้จักครูตาลท่านจะรู้.......มิเคยท้อต่อชีวิตผิดเป็นครู.......ใครได้อยู่ใกล้ชิดไม่ผิดใจ.......ก็มีบ้างบางคราเวลาเหงา.......มีงี่เง่าบางครั้งแต่ยั้งไหว.......ชอบออดอ้อนแหย่ยั่วชื่นหัวใจ.......ใครอยู่ใกล้ได้หัวเราะก็เพราะเราเรื่องความรักหญิงชายพ้นวัยแล้ว ........  "สหายแก้ว"มิต้องห่วงเลิกบ่วงเศร้า.......วันเวลาของใครใครใช่ยืนยาว.......กี่ร้อนหนาวมิรู้แน่เขาแห่ไป.......สมาธิสติมั่นมิหวั่นหรอก.......มิช้ำชอกหรอกท่านยังต้านไหว.......อีกสิ่งหนึ่งซึ่งอยากทำไม่ร่ำไร.......ชี้ทางใสให้ไ"คุณตา"เข้าหาธรรม .......คงไม่ยากหากเราเลิกทิฏฐิ......จะเริ่มริสร้างสุขปลดทุกข์ถลำ.......สิบกว่าปีบทเรียนมีคงหลาบจำ.......หลงลงต่ำจึงไร้สุขสิ้นทุกคน.......ขอบคุณเพื่อนที่หวังดีชี้ทางสุข.......คอยปลอบปลุกให้หายคลายหมองหม่น.......ขอเพียงใจห่วงใยกันมั่นกมล.......รักเพื่อนจนวันตายก็ไม่ลืม

๓. เอาอีกแล้วซิเรา จับรถยนต์ทีไรเป็นได้เรื่อง ตอนหัดขับใหม่ ๆ หัดถอยหลัง หนักไปหน่อยต้องเสียลูกในท้องไปหนี่งคน ปีก่อนนี้ชนเสาโรงอาหารหัก(เสาปูน กิ่ว ๆ) ดีทีหลังคาไม่ยุบลงมา ไม่นับที่ชนโน่นชนนี่อีกเท่าไหร่  คราวนี้เอาไปเบียดกับเสาเหล็กของโรงพยาบาลซะเนี่ย ที่จอดรถก็หายากเหลือเกิน เข้าจอดได้ ออกไม่ได้ ดีที่ รปภ. มาเคาะให้หยุด มิฉะนั้นกระจกข้างคงพัง ขูดเป็นแนวยาว คงหมดอีกสัก2-3 พัน รปภ.ก็ใจดีเหลือเกิน เรียกเพื่อน ๆ มาช่วยกันยกท้ายรถเหวี่ยงไปทางขวา จึงออกมาได้ เฮ้อ เนี่ยก็ใกล้ถึงวันสงกรานต์ จะต้องไปรวมญาติ ใครจะเป็นโชว์เฟอร์ให้หล่ะเนี่ย.....สงสัยต้องจองตั๋วรถไฟล่วงหน้าสักสองเดือน อิ...อิ...

๒. เมื่อวานคนดี...แวะเข้ามาหลังจากหายไปกับวันหยุด ๓ วัน งานคงยุ่งมาก ๆ เพราะเป็นสัปดาห์พระพุทธศาสนา และใกล้วันประชุมวิทยุ ฯ พอแวะเข้ามา ครูอิงก็ได้รับคำสอนอีกหนึ่งกระบุง จากการที่เอารูปพระจันทร์เต็มดวงไปเม้นท์ให้ท่าน ด้วยบทกลอนว่า....พระจันทร์สวยด้วยฉากดำจึงงามใส...       เปรียบเทียบได้ในภาพสีมีดำ-ขาว...บ้านอิงจันทร์สื่อภาพนี้มีถึงเรา...ขอยกเอาเล่าเปรียบเปรยเฉลยธรรม...จันทร์กลมโตโถเบี้ยวไปในวันพรุ่ง... ยากพยุงทรงกลมได้ให้น่าขำ...อจีรังอย่างนี้ที่โน้มนำ... อย่าหลงความไม่เที่ยงแท้คือแน่นอน    สาธุ สาธุ สาธุ  เจ้าค่ะ

๑. เมื่อคืนหลังจากไปเวียนเทียน ขากลับเห็นพระจันทร์สวยงามมาก พอดีกับบ้านอิงจันทร์หันหน้าไปทางทิศตะวันออก ภูมิทัศน์ดี ไม่มีบ้านเรือนใครบัง  สามคนแม่ลูกจึงช่วยกันกางเต้นท์แบบเข้าค่ายลูกเสือ กางเต้นท์นอนกันหน้าบ้าน อิ...อิ..อิ...ได้บรรยากาศ เฝ้ามองพระจันทร์จนสามทุ่ม ยังไม่เห็นเลย จันทรุปราคา

๒. วานซืนบันทึกเผยแพร่นวัตกรรม "วรรณยุกต์ไทยใช้ให้ถูกต้อง" เมื่อวานเผยแพร่อีกชุดหนึ่ง " ประโยค"  แต่ยังไง ๆ ก็คงต้องนำไปเผยแพร่โรงเรียนในศูนย์ฯ สัก 4-5 โรงเรียน เพื่อความชัวร์ แต่พี่คิมบอกว่า เผยแพร่ ใน G2K หน่ะ ดี  ได้คะแนนเยอะดี อิ...อิ...คงจะจริงเนอะ แค่ 2 เล่มพอ หัวกะท้าย  เล่ม 1 กะ 8 เดี่ยวค่อยเผยแพร่บทคัดย่ออีกทีตอนปลายเดือน  จะทันส่งมั้ยเนี่ย

http://gotoknow.org/blog/ruschadawon-namtal/240563

๑. เมื่อวานว่างเว้นบันทึกอนุทินไป ๑ วัน โดยไม่มีเหตุผลอันใด วันนี้เป็นวันมาฆบูชา หลายคนบันทึกเกี่ยวกับความสำคัญของวันมาฆบูชา ก็ได้แวะ ๆ เข้าไปอ่านไปเม้นท์ นิด ๆ แล้วกลับมาหน้างาน ทำไปทำมามึนเหมือนกัน เพราะไม่ได้ทำให้ติดต่อกัน ทำให้ขาดจังหวะ เฮ้อ...ต้องหยุดพักฟังเพลงโปรด "ให้กำลังใจตัวเอง" อดไม่ได้ที่จะต้องแต่งกลอนประกอบ เลยได้บันทึกใหม่ เป็นกลอนให้กำลังใจใคร ๆ ที่ก้าวพลาด และก็ให้กำลังใจตัวเองได้อย่างดี ก็ไม่ไร้สาระซะทีเดียว เออแน่ะ....อิ...อิ...อิ....สู้ ๆ  ๆ http://gotoknow.org/blog/ruschadawon-tal/240713

๓. เมื่อคืนน้องพิมญดา มีบันทึกใหม่ ขำ ขำ อีกแหละ ว่าจะชวนคนดีมาอ่าน  แต่กลัวท่านไม่ขำ เพราะท่านชอบมองอะไรต่างมุมจากคนอื่น เผลอ ๆ เดี่ยวครูอิงก็ได้คำสอนอีกหลายบท เฮ้อ...ไม่เอาแล้ว เดี๋ยวหน้าแตก ดูคำกลอนของน้องพิมเค้าแด่ะ  เจ้าบ่าวขึ้นไปกล่าวขอบคุณแขกที่มาในงานว่า" วันนี้ดีใจจะได้เมีย.....หลังจากที่ได้เสียกันหลายหน....วันนี้จะมีเมียเป็นตัวเป็นตน.....ขอบใจแขกทุกคนที่มางาน " ฝ่ายเจ้าสาวก็รู้สึกอับอายและเสียหน้าเป็นอย่างยิ่ง   จึงกล่าวขอบคุณบรรดาแขกที่มาร่วมงานด้วยเสียงหวานน่ารักว่า.." เช่นกันค่ะ"วันนี้ดีใจที่ได้ผัว..... เคยเสียเนื้อเสียตัวก็หลายหน ....วันนี้ดีใจได้ผัวเป็นตัวตน....แต่เป็นคนที่เท่าไหร่ไม่ได้จำ  อิ...อิ...อิ..ช่างสรรหามาเล่าจริงน้องสาวเรา

๒. วันนี้หลายท่าน เช่น น้องครูปู พี่คิมและเด็กนักเรียน น้องขจิต และอีกหลาย ๆ คน เดินทางไปบ้านครูบาสุทธินันท์กัน ครูอิงก็คอยติดตามสถานการณ์ จากบันทึกของน้องขจิต ดีจังเลยเนอะ มองดูมิตรภาพเหนียวแน่นดีจัง  คงได้เห็นภาพ ใคร ต่อใคร แจกกอดกัน จน อกอุ่นอีกแหละ

๑.หยุดยาว ๓ วัน คงหมกตัวอยู่แต่ในห้อง กะจะทำงานให้เยอะ ๆ จะได้แล้วเสร็จเสียที เมื่อวานขึ้นบันทึกเผยแพร่นวัตกรรม พยายามขึ้นไฟล์ตั้งนาน ทำอย่างไรก็ไม่ได้ พิมพ์ออกมา ติดบนไวท์บอร์ด ถ่ายรูป คิดว่าจะได้ก็เปล่า ไฟล์ขึ้นให้แต่ต้องโหลด ถึงจะเห็นนวัตกรรม คิดใหม่ เออ ลองไปโปรแกรมอื่นซิ เอ้า..ได้นี่ 20 หน้า ขึ้นไฟล์แป๊บเดียวเอง  แต่เอาแค่บางส่วน ไม่เอาทั้งเล่ม ดีใจที่มีอาจารย์ จากราชภัฎเพชรบุรี เข้าไปเม้นท์แสดงความคิดเห็นให้

๑. วันนี้คนดีเข้ามาตอบเม้นท์ในบันทึกของตัวเอง และแวะไปอ่านเรื่องขำ ขำ ที่ครูอิงเชิญชวนไว้ แต่คนดี..กลับไม่ขำ คนอะไร เขาอ่านแล้วขำกันทั้งนั้น แต่ท่านกลับบอกว่าอ่านแล้วเศร้า เออ..แน่ะ แถมยังเม้นท์สอนธรรมในการครองเรือนให้ครูอิงซะอีกหลายบท เฮ้อ..ไม่เจอกับตัวเองก็ไม่รู้หรอก คนดีบอกว่า..ไปเยี่ยมมาตายายในเรื่องเล่า.........อ่านเรื่องราวเศร้าหัวใจในเรื่องนี้.......ขอขอบคุณครูตาลผ่านเรื่องดี..........ได้คติชี้ให้เห็นเป็นทางเดิน.......พิมญดาถ่ายทอดสุดยอดเยี่ยม..........ได้ความคิดเต็มเปี่ยมเยี่ยมสรรเสริญ.......ชีวิตคู่อยู่ด้วยกันมีขาดเกิน......... จะเจริญหรือโรยราปัญญาเรา........คนหนักแน่นคือคุณยายในเรื่องนี้...      อดทนดีมิแตกหักปักใจเขลา.......ความทุกข์โกรธจะโทษตาหาเรื่องราว.........  คงต้องเข้าให้ถึงซึ่งความจริง 

จึงตอบคนดี..ไปว่า .... ขออภัยให้ไปอ่านนิทานขำ.......กลับได้ธรรมการครองคู่เป็นครูสอน.......ต่างมุมมอง  ต่างวาระ ตัวละคร       อุทาหรณ์ของรักร้างล้วนต่างกัน.......มิเห็นมีอะไรไยต้องเศร้า .......ทางเดินเราตอนนี้มีสุขสันต์.......ได้รู้ซึ้งถึงความจริงสิ่งยืนยัน .......  อดทนนั้นดีแน่แต่ไม่ทน อิ...อิ..อิ.......ไม่เคยเจ็บ...จะรู้ไหม...ในความเจ็บ  มิหนาวเหน็บปวดใจ...ไม่รู้ผล.......ไม่เคยทุกข์...จะรู้ไหม...ในทุกข์ทน   เรื่องบางคน..เกินหนักแน่น ...แต่..มิแค้นเคือง.......จะรอเลี้ยงดูคุณตาคราเกษียณ.......หากแวะเวียนเหตุก่อนเก่าไม่เอาเรื่อง.......ไม่ถือโทษโกรธใครให้ใจเปลือง.......เรื่องของเรื่องพ่อกับลูกควรผูกพัน

๓. สองวันมานี้คนดี...คงติดภารกิจการเมืองแน่ ๆ เลย ไม่แวะเข้ามา หลังจากเข้ามาบันทึก นโยบายแห่งชาติ (2) ไม่ค่อยได้รับความสนใจเท่าไหร่ เรื่องการเมืองเม้นท์ยาก ครูอิงเองก็ไม่รู้จะเม้นท์ว่าอย่างไร ก็บอกไปตามตรง คนดี..เลยสอนสั่งเสีย 2 บท อิ..อิ.. ว่า...ตอบอิงจันทร์การเมืองเรื่องของเรา...      ความผิดเขาเรารับผลคนอื่นสร้าง.......ต้องใส่ใจดูแลแนะแนวทาง...    มาร่วมคิดร่วมสร้างอย่างจริงจัง........ไม่ชำนาญเพียงบอกปัดผลัดภาระ...    จึงปล่อยปละละไว้ได้ผิดหวัง.........คนการเมืองแย่งยื้อรื้อจนพัง...   เมื่อผิดพลั้งดั่งที่เป็นกรรมเวรเรา   จึงเม้นท์ตอบคนดีไปว่า
ครูอิงแค่อนุบาลมิหาญกล้า      ยอมรับว่าขอนั่งฟังแถวหลัง...ไม่รู้จริงพูดมากไปไม่ระวัง       เกิดพลาดพลั้งขึ้นมาระอาใจ....มีบทเรียนให้เห็นเม้นท์บันทึก   เหมือนตกตึกโดนตอกว่าน้ำตาไหล.........ไม่อยากเขียนขอเรียนรู้อยู่ร่ำไป    ขออภัยนะท่านเรื่องบ้านเมือง..........คงเป็นได้แค่นี้ที่เป็นอยู่...........แค่คุณครูผู้น้อยด้อยฟูเฟื่อง.............ฝากคนดี...หน้าที่ท่านนะการเมือง   แยกแดงเหลืองคงหมดไปไทยหนึ่งเดียว..............ขอเป็นเพียงกองหนุนอย่าขุ่นโกรธ............ ต้องขอโทษนะพ่อคุณอย่าฉุนเฉียว...............ประสบการณ์ผ่านมาบ้าจริงเจียว...............  ทำใจเหี่ยวมิหาญกล้าอย่าว่ากัน

๒. ได้ออกกำลังกายบ่อย ๆ ก็ดี การว่ายน้ำทำให้ลดน้ำหนักได้ดี กระชับทุกสัดส่วน แต่เสียอย่าง ผิวดำคล้ำ และพอหยุดว่ายน้ำ โอ อ้วนขึ้นโดยไม่รู้ตัวเลย ตอนนี้หันมากเดินรอบหมู่บ้าน เดินเร็วบ้าง ช้าบ้าง เสร็จแล้วซิทอัพ แขม่วท้อง วันละ 100 ครั้ง อื้อ ฮือ เห็นผลทันตา ตอนนี้หน้าท้องยุบเรียบ รู้สึกมั่นใจขึ้นเยอะเลย อิ..อิ..

๑. วันนี้ได้รับข่าว ทั้งดีใจ ทั้งเสียใจ ดีใจที่น้องพนักงานราชการคนหนึ่งได้รับการบรรจุ ต้องไปรายงานตัวเพื่อเลือกโรงเรียนใหม่ เสียใจที่ไม่ได้ร่วมงานกับน้องอีก เพราะทำงานเข้าขากันดีกว่ากับคนอื่น ๆ และเป็นคนสงขลาเหมือนกัน คนสทิงปุระ นี่ก็อีกอย่างที่ไม่ค่อยเข้าใจ เขตพื้นที่เรียกสอบบรรจุเพราะขาดแคลนครู คนที่ไปสอบส่วนมากก็เป็นพนักงานราชการ หรือครูจ้างสอน เมื่อสอบได้ก็ไปเลือกโรงเรียนใหม่ โรงเรียนใหม่ได้ครู แต่โรงเรียนเดิมก็ขาดครูอยู่ดี แล้วจะแก้ปัญหาได้อย่างไร  ข้าน้อยปัญญาเบา ไม่เข้าใจเล้ย.......เอาเป็นว่าโรงเรียนของข้าน้อย ซึ่งขาดแคลนครูอยู่แล้ว ก็ขาดเพิ่มขึ้นอีก 1 อัตรา ไม่เป็นไร.....แค่บ่นแก้เบื่อ....ยิ้มเข้าไว้  ยิ้ม...   ยิ้ม....  ยิ้ม....

 @ 32398 ขอให้พี่แก้วหายเร็ว ๆ นะคะ

๑.ปกติไม่ค่อยขึ้นบันทึกตอนกลางวัน วันนี้นึกอะไรขึ้นมา ทานเข้าเสร็จก็มาขึ้นบันทึก เป็นบทกลอน มีเพื่อน ๆ น้องเข้าไปเม้นท์ ก็ดี แลกเปลี่ยนความคิดเห็นกัน ตอนเลิกงานแวะไปดูอีกครั้ง โดนจนได้...ไอ้พวกไม่แสดงตน เม้นท์ไม่เข้าท่า พวกจิตตก ริอ่านด่าเป็นคำกลอนแต่แต่งกลอนไม่เป็น ทำภาษาวิบัติหมด โทรบอกพี่คิม พี่คิมบอกให้ลบออกไป รีบกลับบ้าน ...จึงโทรหา ศิษย์น้องขจิต ฝอยทอง  น้องเค้าน่ารักมาก พูดจาดี คลิ๊กเข้าไปดูให้อีกรอบนึง แล้วก็บอกว่าบันทึกของเราก็ปกติดี ไม่มีอะไรหมิ่นเหม่ และไม่ใช่เม้นท์ของ....แน่ ดูรู้ ครูอิงก็ว่าเขียนด้วยความระวังแล้วนะ แต่ไม่เครียด เพราะคนเม้นท์เป็นแค่คนขี้ขลาด หรือไม่ก็กำลังเข้าสู่วัยทอง จิตใจคับแคบ มองโลกในแง่ร้าย ที่จริงน่าจะเก็บไว้อ่านประจานตัวมันเอง แต่ก็ดีใจที่ได้สนทนากับน้องขจิต ประทับใจในตัวน้องมาก  วันนี้คนดี...คงยุ่งงานมาก จึงไม่ได้แวะเข้ามาเลย

๓. ด้วยความซุกซน แอบตามคนดี...ไปเม้นท์ในบันทึกของเพื่อน ๆ อิ..อิ..อิ..เจอเม้นท์นี้เข้า ความรู้ดีที่มนัญญานำมาฝาก...    ต่อมลูกหมากในผู้ชายวัยฉันนี้.....ได้รู้ภัยได้เข้าใจในวิธี...  หลายอาการฉันก็มีที่น่ากลัว....   เฮ้อ ! สงสัย คงไม่รอด.................ครูอิง หัวเรากิ๊กเลย เออ มีอารมณ์ขันกับเขาเหมือนกันเหรอเนี่ย คิดว่าจะคร่ำเครียดอยู่แต่การเมือง หรือสงบเสงี่ยมอยู่ในหอพระธรรมซะอีก

๒. วันนี้ที่ทำงานมีทั้งเรื่องดีและไม่ดี  เอาเรื่องดีก่อน ผู้ปกครองนักเรียนมาชื่นชมครูอิงเรื่องที่สอนลูกเค้าจนอ่านหนังสือออก จากเด็กที่อ่านหนังสือไม่ออกเลย และก็ผ่านขึ้นมาถึง ป.4 แล้ว ชมซะจนครูอิงเขิน ทั้ง ๆ ที่ตอนต้นปี ด่าครูอิงซะแทบจะได้ฆ่ากัน ด้วยเหตุที่ครูอิงให้ลูกเค้าซ้ำชั้น ถึงตอนนี้เขาเข้าใจแล้วว่าครูอิงหวังดีและจริงใจกับเขาแค่ไหน  ส่วนเรื่องไม่ดี ก็คุณพ่อขี้เมา กับคุณแม่นักพนัน ผู้ปกครองของนักเรียน 2 คน มาเบิกเงินออมทรัพย์ ที่ลูกๆ อุตส่าห์ออมไว้ โถคุณเรื่องอื่นไม่สนเลย สนแต่เรื่องเงินของลูก มีอยู่แค่คนละร้อยกว่าบาท เลยโดน มีดโกนอาบยาพิษของครูอิง เชือดนิ่ม ๆ เสียจนเลือดไหลซิก มีอย่างที่ไหน ให้เงินลูกมาโรงเรียนวันละ 15 บาท กินข้าวกินขนมนิดหน่อยก็หมดแล้ว เด็กจะเอาที่ไหนมาออม ที่ได้ออมก็เพราะครูอิงให้ช่วยล้างจานแลกกับค่าอาหารหรอกนะ จะบอกให้

๓. ถึงฤดูกาลแห่งการเขียนย้ายอีกแล้วซิ 1-15 กุมภ์ เขียนไปแล้ว 2 ครั้ง ไม่ได้สักที เพราะโรงเรียนนั้นไม่มีตำแหน่งว่าง คราวนี้ชักลังเลเหมือนกัน ถ้าเห็นแก่เงิน ก็อยู่โรงเรียนเดิม ขั้นครึ่งทุกปี ทำงานดีอย่างเราด้วยหละก็ 2 ขั้น ปีเว้นปีด้วยซ้ำ มาแค่ 2 ปี ปีแรกได้ขั้นครึ่ง ปีนี้ ได้ 2 ขั้น ก็คว้าตำแหน่ง ครูดีในดวงใจ  และ ครูดีเด่นระดับจังหวัด ตามโครงการยกย่องคนดีอิ...อิ..อิ.. ก็ไม่ต้องดีมากก็ได้อยู่แล้ว ด้วยว่า พี่ ๆ ที่โรงเรียน 50 อัพ ทั้งนั้น เงินเดือนเต็มแม็คกันหมดแล้ว แต่มันก็อึดอัด ไม่มีอะไรท้าทายความสามารถ ความรู้ก็หดหายไปทุกวัน ก็พร่ำแต่สอนเด็กให้อ่านหนังสือคล่อง เขียนหนังสือคล่อง วัน ๆ ไม่ได้ใช้สมองทำอะไรเลย อุตสาห์ร่ำเรียนมา ปริญญา 2 ใบ แทบไม่ได้ใช้ประโยชน์ แต่ถ้าไปโรงเรียนใหม่แน่นอน ต้องแข่งขันเพราะบุคลากรส่วนใหญ่อยู่ในวัยทำงาน ความจริงปีละ 1 ขั้นบ้าง ขั้นครึ่งบ้าง ก็พอแล้ว เดี๋ยวก็ตัน เอาไงดีหล่ะเรา คิดไม่ตกเหมือนกันนะเนี่ย.....คนดี...ของฉัน อยู่ไหน....ช่วยคิดหน่อยดิ

๒.วันนี้ดีใจ ได้สื่อสารกับเพื่อนเก่าสมัยเรียน จากสุไหงโก-ลค ขำกับคำทักทายของเพื่อน ที่บอกว่า "ไงจ้ะเธอ ยังคงสวยเริ่ดเชิดหยิ่ง อยู่หรือเปล่า" ฉันหัวเราะก๊าก  เออ เปลี่ยนใหม่แล้วจ้ะ เป็น "ฟันเหยิน หน้ากว้าง คางทู่  แม่หมูอ้วน"  คราวนี้เพื่อนซี้เลยหัวเราะ แบบภาษาใต้ เค้าเรียกว่า  หัวเราะแถก  ก็มันจริงนี่นา แก่แล้วอะไร ๆ ก็ไม่ดีซักอย่าง มีเพื่อนคนนึงเป็น ศน. อายุ 45 ไปดัดฟัน อื้อฮือ ต้องใส่เหล็กอยู่ตั้ง 2 ปี แล้วมันจะได้ผลหรือเปล่า ไม่เอาด้วยหละ  ช่างมัน กายสังขาร เปลือกนอก  คบกันที่ใจดีกว่า.....อิ...อิ...เป็นคำพูดปลอบใจของคนขี้เหร่ หน่ะซิ  อิ...อิ...อิ...อีกบทนึงของการสนทนา "เป็นไงเจอฝันที่เธอ...ตามหาหรือเปล่า" เป็นอันรู้กันว่าเรื่องอะไร เลยตอบไปว่า "เจอซิ" เพื่อนตื่นเต้นใหญ  "เหรอ  เหรอ  เล่ามาให้หมดนะ" ฉันหัวเราะ ตอบเพื่อนว่า  "เจอกันทางเน็ตว่ะ"  ป้าดโธ่....เพื่อนอุทาน

๑.ไม่รู้เลยว่าความรักที่ให้ไป.....เธอเคยได้รับมันมั้ยหรือเพียงมองผ่าน.......ความสัมพันธ์แสนทรมาน.....  ที่แม้นเนิ่นนานยังเป็นอย่างที่เคย.......แต่ไม่รู้ว่าทำไมหัวใจถึงยังนิ่งเฉย......  ไม่ยอมรับรู้เหมือนเช่นเคย........ปล่อยให้เลยตามเลยแม้จะเข้าใจ.......เข้าใจว่ารักมันเหนื่อยหนัก..........เข้าใจว่ารักสำคัญแค่ไหน........เข้าใจว่ารักฉันมั่นคงเพียงใด........แต่ก็ยังไม่เคยเข้าใจ….ว่าทำไมไม่เลิกรักเธอ

๕. นานมากแล้วไม่เคยฝันอะไร เพิ่งจะฝันเป็นเรื่องเป็นราวอีกครั้ง ก็เมื่อคืนนี้เอง แปลกจัง ฝันว่าไปทำบุญที่วัด เจอคู่รักคู่หนึ่ง ครูอิงรู้จักฝ่ายชาย ไม่รู้จักฝ่ายหญิง ดูเขาสง่า งดงามมาก ครูอิงก็ชื่นชมเค้า แอบถ่ายรูปเขา มองเค้าเต็มตา ด้วยรู้อยู่ว่าเค้าไม่ทราบว่าครูอิงคือใครและรู้จักเขา พอละสายตาก็ไม่เห็นเขาอีกแล้ว  เลยเดินจะไปขึ้นรถส่วนต้ว ช่วงที่เดินไปยังไม่ถึงรถ ต้องผ่านตึกสูง มีเสียงตะโกนมาจากชั้นบน ๆ ของตึก เป็นเสียงของผู้หญิง โดยเรียกชื่อเต็ม ๆ ของครูอิง เมื่อแหงนหน้าขึ้นไปมอง เอ้า...เป็นคู่รักคู่นั้นนั่นเอง เขาทั้งสองยิ้มให้ครูอิง  ครูอิงยิ้มตอบ และรีบจ้ำอ้าวขึ้นรถ  ตื่นมาได้แต่คิด บ้าจัง...ขนาดในความฝัน ยังสูงขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย......

๔. ฝันเป็นเรื่องเป็นราวครั้งที่สาม  เมื่อบรรจุครูได้ไม่ถึงปี เค้าเปิดสอบ ครู กทม.อยากไปสอบบ้าง เตรียมอ่านหนังสือ ก่อนเดินทางไปสมัครฝันอีกแล้วว่า เดินทางไปในสาวเปลี่ยว  เจอทางแยกสองทาง ตรงกลางเป็นหนองน้ำใหญ่ ซึ่งต้องเลือกเดิน ทางใดทางหนึ่ง หรือไม่ก็กระโดดลงหนองน้ำ ทางหนึ่งมีหนามแหลมเต็มไปหมด ทั้งลวดหนาม ทั้งควันไฟ ที่มีไฟสุมอยู่ อีกทางมองดูไม่ลำบากนัก แต่มีงูตัวใหญ่มากขดตัวนอนอยู่  ดูแล้วไม่ค่อยดุ ไม่แผ่แม่เบี้ย คงไม่ใช่งูเห่า อิ..อิ...ในขณะนั้นครูอิงตัดสินใจ เดินย่องไปในทางที่มีงู และก็ผ่านไปได้ อีก ประมาณ 5 ปีต่อมา ครูอิงก็แต่งงานกับผู้บังคับบัญชาของตัวเอง (ผอ.)  อิ...อิ...ยังจำความฝันครั้งนั้นติดตา ติดใจอยู่เลย

๓.ฝันเป็นเรื่องเป็นราวครั้งที่ ๒ เมื่อสอบบรรจุครูได้ ต้องไปเลือกโรงเรียนที่กรุงเทพฯ ฝันว่า ปีนบันไดลิง อีกขั้นเดียวก็จะถึงที่หมายอยู่แล้ว ก็มีพายุพัดแรงมาก พัดบันไดลิง เอนไปเอนมา ครูอิงใกล้จะตกอยู่รอมร่อ  ก็มีคนที่ยืนอยู่ข้างบนส่งมือมาให้คว้า  ครูอิงเลยรอดตาย ไม่ตกบันไดลิง และครูอิงก็ตัดสินใจเลือกโรงเรียนที่กันดารที่สุดของประจวบ ฯ ด้วยความประชดชีวิต.....และใช้ชีวิตอยู่ที่นั่น หลังเขา ไม่มีทางรถยนต์ ไม่มีไฟฟ้า ไม่มีน้ำประปา และทุกวันนี้ที่นั่นก็ยังคงเป็นเช่นนั้น อ้อ มิใช่ซิ ตอนนี่มีถนนลูกรัง  มีพลังงานแสงอาทิตย์ แทนไฟฟ้า