ดอกไม้

เขียนเมื่อ

6,762

ถึงจนได้..."วัดเกาะเมตตาธรรม"

น้อย น้ำพอง

..."ในผู้อื่นก็มีเราอยู่ในนั้น" ปีนี้ฝนฟ้าดูท่าคงคาดเดายาก สังเกตจากมดก็มีทีท่าว่าฝนหนักยังมี แต่หากสังเกตจากต้นไม้เหมือนกำลังจะบอกว่าหน้าหนาวใกล้จะมาเยือนเต็มที...

...ปีนี้นอกจากสวนตัวเองที่ต้องดูแล ยังเพิ่มเรื่อง(งาน)ให้ตัวเองจนได้ จากการที่ชวนญาติปลูกต้นไม้ ผักหวาน(แสนอแนะดีนัก ก็เลยได้วางแผน-ลุยพื้นที่แบบเต็มๆในการคุมหญ้า ดูแลซ่อมแซมตะขบ)...

...หันซ้ายแลขวาก็ไม่เห็นมีใคร(นอกจากพ่อหนุ่มเหลือน้อย กับตัวเราเองส่วนเจ้าของที่ดินตัวจริงก็ทำงานอยู่ในเมืองขก.)...

...หลายวันที่ผ่านมาไปเพียงไปปักเสาไม้ไว้กับต้นตะขบในพื้นที่3ไร่ ออกกำลังกายเต็มๆคนเดียวกลับถึงบ้านทานข้าวแทบหลับกลางอากาศ ส่วนคอมฯไม่ต้องพูดถึงลูบๆคลำๆก็เหนื่อยแล้ววว...

...แม้จะรู้สึกเหนื่อยแต่ก็สนุก ยิ่งเห็นสภาพดินดีดีที่แตกต่างราวฟ้ากับเหว กับในพื้นที่สวนผักหวานที่มีแต่หินกับหิน ในหัวใจตอนนี้จึงหมุนลิ่วๆกับการคิดหาจะนำพืชชนิดไหนมาปลูกที่ตัวเองจะแบ่งเวลาไปดูแลได้(งานนี้ไม่รู้จะผอม หรือจะได้เผา อิิอิ)...

...พื้นที่โล่งโปร่งได้เห็นสีเขียวๆของทุ่งนาแล้วพาสุขใจ แม้จะต้องเข้าไปดูแลต้นไม้คนเดียวก็ไม่รู้สึกเปลี่ยวเหงากลับได้ยินเสียงหัวใจพูดคุยกับตัวเองแบบดังๆ ในยามที่เหนื่อยล้าสังขารกลับได้ยินเสียงหนึ่งเปล่งออกมาดังๆจากข้างใน "ในผู้อื่นนั้นย่อมมีเราอยู่ในนั้นด้วย" การทำเพื่อละ การให้ที่ไม่หวัง"

...นึกถึงหัวใจบางดวงที่ยังหาทางออกกับบางสิ่งยังไม่เจอ(บางครั้งชีวิตที่เห็นเพียบพร้อมด้วยวัตถุภายนอก แต่ภายในหัวใจกลับมีแต่ความเศร้าหมอง) ความรู้สึกสงสาร(เข้าใจ)ก็พลันให้หายเหนื่อยจากงานและความอ่อนล้ามีแรงพลังที่จะสร้างโมเดลแปลงปลูกผักหวานป่าให้เป็นรูปธรรมขึ้นมาให้จงได้ อย่างน้อยก็เพื่อทำให้หัวใจตัวเองได้เห็นกับสิ่งที่ คิด พูด ทำ ของตัวเองมันตรงกันไหม!...

...คงได้เวลาหลับแล้ว พรุ่งนี้มีงานถางหญ้าในแปลงแต่เช้า(คุมกำเหนิดตอกระถิน)...