อนุทินที่ ๕๙๔๑

เป็นคนฉลาด…แต่จงอย่าขาดความเฉลียว

เรียนรู้…ด้วยตัวของฉันเอง

อนุทินที่ ๕๙๔๐

บางครั้ง…ก็นึกขำกับอาการที่คนรุ่นใหม่คิด ในเรื่องของการจัดทำกรอบอัตรากำลังสำหรับผู้มีความรู้ ความเชี่ยวชาญในงานที่จะมาช่วยเป็นกำลังหนุนในการทำงานระหว่างคน Gen เก่ากับ Gen ใหม่…บางทีความคิดที่พูดออกมาเสมือนว่าไม่อยากให้คนรุ่นเก่ายังอยู่ในวงจรการทำงานราชการ…มีความเข้าใจ นั่น สำหรับคนที่ไม่สามารถทำงานได้แล้ว (ขอบอกว่า อย่าคิดอคติ เพราะบางคนเขาก็มีความสามารถอยู่) สิ่งสำคัญในการจ้างงานต่อ นั่นคือ การสร้าง Job ในการทำงานให้ชัดเจนว่าจะให้เขาทำอะไรบ้าง จ้างด้วยเงินที่คุ้มค่าหรือไม่ นี่คือ ประเด็นสำคัญ มิใช่กล่าวหาเขาว่าไม่ช่วย ไม่ทำตามที่คุณคิด…มีอะไรมากมายในโลกของการทำงานที่ทำให้เห็นถึงความอคติ การนึกคิดที่ไม่ครอบคลุม…อย่าลืมว่า คนที่ทำงานมานาน มีประสบการณ์มากกว่าคนรุ่นใหม่ ที่อาจยังไม่รู้จริงในบางเรื่อง…คนรุ่นใหม่อาจนึกไม่ถึง เพราะคำนึงถึงแต่เรื่องความรู้ ฯ มากกว่า

เรียนรู้…ด้วยตัวของฉันเอง

อนุทินที่ ๕๙๓๙

เมื่อวานวันหยุด…มีน้องเจ้าหน้าที่มานั่งคุยด้วยเกี่ยวกับการทำประเมินค่างานระดับชำนาญการพิเศษ…และเธอก็บอกมาว่า สิ่งสำคัญที่หนูไม่เข้าใจพี่บุษ ก็เพราะว่า เราไม่ได้คุยกัน…ถูกต้อง การสื่อสาร สำคัญมาก และพี่บุษก็ไม่ทราบว่าจะคุยเรื่องอะไรให้คุณฟัง เพราะเหตุการณ์ สถานการณ์ต่าง ๆ ที่พี่ผ่านมา มันมากมาย ก็เลยไม่ทราบว่าคุณต้องการทราบเรื่องอะไร…เธอบอกว่า นับจากฟังพี่บุษบรรยาย อธิบาย อบรม หนูเริ่มเรียนรู้ เปิดใจฟังพี่มากขึ้น ทำให้หนูทราบว่า พี่บุษกำลังสร้างระบบในมหาวิทยาลัยนั่นเอง…ฉันได้แต่นั่งยิ้ม “ค่ะ ใช่” พี่ทำหน้าที่แค่สร้างพื้นฐานให้คนรุ่นใหม่เท่านั้นเอง…ก็ไม่จำเป็นต้องไปนั่งอธิบายมากมายให้พวกคุณฟัง…สิ่งที่พวกคุณต้องทำ นั่นคือ การเปิดใจ รับฟังว่าคนรุ่นเก่า เขาทำอะไรอยู่ แล้วคุณจะทราบเองว่า ทุกรายทาง ทุกย่างก้าว คือ การพัฒนาระบบ การพัฒนางาน การพัฒนาคนของส่วนราชการและประเทศชาติ…และคุณก็มีหน้าที่สานต่อค่ะ…โดยเฉพาะยุคนี้ เป็นยุคของการเปลี่ยนแปลง ๆ คือ การทำให้ดีขึ้น ตามนโยบายของภาครัฐค่ะ…สิ่งสำคัญ คือ ต้องมีความรู้ ความเข้าใจในการกระทำของคนรุ่นเดิม มิใช่ให้เขาต้องมาทำตามใจของคนรุ่นใหม่

เรียนรู้…ด้วยตัวของฉันเอง

อนุทินที่ ๕๙๓๘

เข้าร่วมอบรม EdPEx ในวันที่ ๑๖-๑๘ พฤษภาคม ๒๕๖๕…เหตุเพราะมหาวิทยาลัย ได้เข้าสู่กลุ่ม ๒ ซึ่งเป็นมหาวิทยาลัยเดียวของมหาวิทยาลัยราชภัฏ ในปี ๒๕๖๕ นี้…ในความจริง ฉันเคยบอกมหาวิทยาลัยมาเมื่อ ๑๐ ปีที่ผ่านมาแล้วว่าให้นำ EdPEx เข้ามาใช้ในการประกันคุณภาพเลย…แต่มีคนบอกว่า ไม่ทราบ ไม่รู้…มันแสดงถึงการมีวิสัยทัศน์ทางระบบการศึกษาเช่นกันว่า ใครมีวิสัยทัศน์ที่มองได้ไกลกว่ากัน…การมีวิสัยทัศน์สำคัญมากสำหรับการบริหารมหาวิทยาลัย เพราะมันบ่งบอกถึงการจะได้ไม่เสียเวลา ก้าวไปก่อน คิดก่อน ทำก่อน จะทำให้มหาวิทยาลัยล้ำหน้า และตอบโจทย์สังคมได้ก่อน…แต่แล้ว ณ ปีนี้ มหาวิทยาลัยเพิ่งจะนำมาใช้ คริ ๆ ๆ

เรียนรู้…ด้วยตัวของฉันเอง

อนุทินที่ ๕๙๓๗

ช่วงเช้าของวันนี้ที่ ๑๑ พฤษภาคม ๒๕๖๕ เข้าร่วมประชุมคณะอนุกรรมการประเมินเพื่อทบทวนการกำหนดระดับตำแหน่งของบุคลากรสายสนับสนุน มหาวิทยาลัยราชภัฏพิบูลสงคราม…มีหลากหลายองค์ประกอบหากศึกษาการทำงานในเบื้องต้นให้เข้าใจเกี่ยวกับภาระงานที่จะต้องกำหนด และตีค่างานให้มาเป็นเงินค่าตอบแทนของสายปฏิบัติได้ มันไม่ใช่ง่ายแบบที่ใคร ๆ คิด เพราะต้องคำนึงถึงหลักของความคุ้มค่าในการจ่ายเงินด้วย การตีค่างานต้องคิดถึงความเป็นธรรมทั้งฝ่ายทำงานและฝ่ายของนายจ้างด้วย…อย่าคิดแต่ว่าให้คนทำงานคุ้มค่า มิใช่แน่นอน

เรียนรู้…ด้วยตัวของฉันเอง

อนุทินที่ ๕๙๓๖

หากตัวเราเองได้กระทำความดีต่อหน้าที่ที่ได้รับผิดชอบแล้ว…ขอจงอย่าได้กลัวสิ่งที่ไม่ดีจะเข้ามาในชีวิต เพราะการกระทำในสิ่งดีนั้น จะคอยปกป้อง คุ้มครองตัวของเราเองให้แคล้วคลาดจากสิ่งต่าง ๆ ไปได้เอง…การกระทำดีนั้น ขึ้นอยู่กับการพินิจ พิเคราะห์ด้วยตัวของเราเองว่า “ใช่สิ่งที่ดีหรือไม่…ดีต่อส่วนรวมหรือไม่ ยุคนี้ชอบทำกันตามดีส่วนตนมากกว่า พึงให้ระมัดระวัง เพราะนั่นมิใช่ ต้องกระทำดีเพื่อส่วนรวมเป็นหลักให้มากกว่า”

เรียนรู้…ด้วยตัวของฉันเอง

อนุทินที่ ๕๙๓๕

เคยไหมกับคำว่า…ครูสอนเพื่อให้เรียนรู้และได้ปฏิบัติตามแบบอย่างที่ถูกต้อง แต่เมื่อถึงคราวในโลกแห่งความเป็นจริงแล้ว วิชาที่เรียนมาแบบที่ครูสอนว่าถูกต้องนั้น กลับนำมาใช้กับชีวิตจริงไม่ได้เลย เพราะมีตัวแปรที่ทำให้ชีวิตบิดเบือนในการทำงานมากมาย…เข้าใจถึงความแตกต่างทางด้านมุมมอง ความคิด การวิเคราะห์ของแต่ละบุคคลเลยว่า มันใช่ไหมนั่น!!! นี่คือ ปัญหาสังคมในเรื่องของการทำงานที่จะเข้ามาพัวพันกับชีวิตจริงของตัวเราเอง สุดท้ายหากเราไม่มีจุดยืน เราจะถูกลงโทษ ไม่ทางวินัย ก็จะประมาทเลินเล่อต่อหน้าที่…“กรรมของผู้ปฏิบัติ” ดังนั้น จงเชื่อมั่นในสิ่งที่ตนเองได้กระทำ และปฏิบัติ พร้อมมีหลักฐานที่สามารถเอาผิดต่อผู้สั่งการให้ปฏิบัติงานได้

เรียนรู้…ด้วยตัวของฉันเอง

อนุทินที่ ๕๙๓๔

เมื่อนักกฎหมายออกกฎหมาย…ขออย่าได้กลัวว่าตัวเราเองก็ต้องปฏิบัติตามกฎหมายนั้นด้วย กรุณาอย่าแถ เพื่อนำไปให้แต่คนอื่นได้แต่ปฏิบัติเพียงผู้เดียว มิควรทำ

เรียนรู้…ด้วยตัวของฉันเอง

อนุทินที่ ๕๙๓๓

อ่านตัวเองออก…บอกตัวเองเป็น สำคัญยิ่งนัก

เรียนรู้…ด้วยตัวของฉันเอง

อนุทินที่ ๕๙๓๒

หลังจากลงข้อมูลในระบบ ของกรมบัญชีกลาง เกี่ยวกับการขอรับเงินบำนาญ และ กบข. ฯลฯ เรียบร้อยแล้ว วันนี้เจ้าหน้าที่ได้ทำเรื่องส่งไปยังคลังจังหวัดพิษณุโลกให้กับการให้คลังยืนยันข้อมูลการได้รับบำนาญรายเดือนให้ เพราะคลังจังหวัดต้องคิดคำนวณอีกครั้งหนึ่ง…เป็นข้าราชการยุค IT ก็จะประมาณนี้ กรอกข้อมูลด้วยตนเอง ลงในระบบด้วยตัวเอง เพราะสิ่งต่าง ๆ เหล่านี้ คือ เรื่องส่วนตัวของข้าราชการเอง…บอกได้เลยว่า ทำงานภาครัฐต้องเรียนรู้อยู่ตลอดชีวิต มายุคนี้ โดยเฉพาะระบบ IT จำเป็นมากที่ต้องเรียนรู้ ไม่เช่นนั้นจะตกยุคของศตวรรษที่ ๒๑ ก็เป็นได้ คริ ๆ ๆ

เรียนรู้…ด้วยตัวของฉันเอง

อนุทินที่ ๕๙๓๑

ทราบข่าวมาจาก ผอ. รร.สาธิต มรภ.พิบูลสงคราม แจ้งว่า หลังจากที่พี่บุษ มาพูดเรื่องการประเมินเข้าสู่ตำแหน่งของสายวิชาการ ของ รร.สาธิต แล้ว ตอนนี้มีผู้ประสงค์ขอประเมินเข้าสู่ตำแหน่งระดับชำนาญการ ทั้งหมด ๒๑ คน…โอ้!!! มากมายเป็นประวัติศาสตร์…ทุกท่านบอกว่า พี่บุษ บรรยายให้เข้าใจถึงการทำผลงานเข้าสู่ตำแหน่ง…ขอบคุณนะคะที่ได้เรียนรู้ร่วมกันกับประสบการณ์ที่เคยเป็นผู้บริหารของประถมศึกษาอำเภอมาก่อน จึงนำมาบอกต่อ พร้อม ๆ กับที่ได้รู้จักพี่ศึกษานิเทศก์ ระดับเชี่ยวชาญ ที่เคยทำงานร่วมกันที่ สปอ.นครไทย ยังช่วยฝากการตรวจสอบผลงานได้อีกทางหนึ่ง สำหรับพี่บุษ ระดับชำนาญการ ยัง Basic ต้องระดับชำนาญการพิเศษ ระดับเชี่ยวชาญค่ะ ทำอะไรไม่ยาก หากคิดที่จะลงมือทำค่ะ ขอบอก…เป็นกำลังใจให้กับทุกท่านค่ะ…การเข้าสู่ตำแหน่งที่สูงขึ้น ๆ อยู่กับการเขียนผลงาน และการมีผลงานในการสอนนักเรียน ตามแบบที่มหาวิทยาลัยกำหนดค่ะ

เรียนรู้…ด้วยตัวของฉันเอง

อนุทินที่ ๕๙๓๐

เมื่อวานเข้ากลุ่มคนซื้อ- ขายที่ดินของจังหวัดพิษณุโลก…เห็นเขาประกาศขายกันในราคาไร่ละ ๑๖๐,๐๐๐ บาท/๒๓ ไร่ ซึ่งราคาที่นาในสมัยก่อนราคาไม่ถึง ๑ แสนบาท…นั่งคุยกับพ่อบ้าน ๆ บอกว่า ที่ดินมีแต่ราคาจะขึ้น ไม่มีลงนะ เก็บรักษาที่ดินกันไว้ให้ดี ๆ…กำไรเห็น ๆ ขึ้นอยู่กับอารมณ์ของเจ้าของที่ดินว่าจะอดทนเก็บไว้ได้นานเพียงใด…ทุกเรื่องขึ้นอยู่กับการบริหารจัดการชีวิตของตัวเราเองว่าจะมีการกำจัดกิเลส ความอยาก ความสนุกของตนเองได้มากเพียงใด…แม้ตนเองไม่ได้ใช้ ก็เก็บไว้ให้ลูก - หลาน ได้ใช้ก็แล้วกัน

เรียนรู้…ด้วยตัวของพวกเราเอง

อนุทินที่ ๕๙๒๙

การเป็นผู้บริหาร อย่ากลัวเรื่อง หลักธรรมาภิบาล…โดยเฉพาะการเป็นนักกฎหมาย ขออย่าได้กลัวในการวัดแบบของธรรมาภิบาล…ในความเป็นจริงหากเราทำตามแบบธรรมาภิบาลให้เข้ากับชีวิตประจำวันเราได้แล้ว…ขอจงอย่ากลัวในเรื่อง การนำหลักธรรมาภิบาลมาใช้กับชีวิตประจำวัน และการทำงานในปัจจุบัน เพราะมันเป็นเรื่องที่มนุษย์ทุกคนต้องปฏิบัติในทางชอบธรรม…มหาวิทยาลัยทุกมหาวิทยาลัยควรวัดธรรมาภิบาลกับบุคลากรทุกคน เพราะแสดงถึงการรู้กฎหมายที่แท้จริง แล้วได้นำไปประพฤติ ปฏิบัติกันได้จริงหรือไม่…คนรุ่นใหม่อย่าได้กลัว หากว่าได้นำไปปฏิบัติได้จริง คนจริงต้องไม่กลัว…คนกลัว คือ คนที่ไม่ได้ปฏิบัติได้จริง…หากถูกวัดด้วยแบบประเมิน ก็จะสามารถตอบสังคมได้ และแสดงถึงการเป็นคนที่อยู่ในองค์กรนั้นมีคุณภาพตามหลักธรรมาภิบาลค่ะ

เรียนรู้…ด้วยตัวของฉันเอง

อนุทินที่ ๕๙๒๘

มีบางท่าน ถามว่า…พี่บุษ วางตัวใครมาเป็น ผอ.กองบริหารงานบุคคล แทนหรือยัง…ก็อยากจะบอกว่า…การวางตัวใครมาแทน มิใช่ตอนนี้ มันคงสั่งสมความรู้ ความสามารถมายาวนาน พอ ๆ กับที่พี่บุษ ได้ทำงาน…เพราะงานบุคคลที่ทำ มิใช่สามารถเป็นกันได้ทุกคน เพราะในเนื้อในของแต่ละคนนั้น มิใช่มี หรือสามารถเหมือนกันได้ บางคนดี บางคนอาจไม่ดี มองผิวเผิน อาจมีความสามารถ แต่พอเป็น ผอ. เข้าจริง ๆ แล้วจะทราบว่า ใช่หรือมิใช่…ความรู้ ความสามารถ ทักษะต่าง ๆ นั้น เขามิได้ฝึกกันวันเดียว…ต้องดูกันให้จริงจังตลอดรายทางที่ได้เข้ามาปฏิบัติงานในมหาวิทยาลัย…ส่วนการตัดสินใจนั้น ต้องมาจากผู้บริหารที่มีความเป็นธรรมที่แท้จริงด้วย จึงจะได้มาซึ่งคนที่มีความรู้ ความสามารถอย่างแท้จริง มิใช่มาเพื่อคุณเป็นคนของใคร…มิใช่แน่นอน การเป็นผู้บริหารที่ดีนั้น ต้องมีคุณธรรมด้วย มิใช่ใครก็ได้ที่ถูกแต่งตั้งให้ขึ้นมาเป็น…สำหรับตัวฉันเอง ได้วางมาตรฐานการกระทำไว้ให้รุ่นหลังได้ดูแล้ว เพียงแต่ทำให้เท่า หรือทำให้ดีกว่า…เพราะไม่เช่นนั้น คุณจะมีตัวเปรียบเทียบในการกระทำของการปฏิบัติงาน และการใช้ชีวิตส่วนตัวในทุก ๆ ด้าน…ฉันผ่านมาเพียงเพื่อให้คนใน มรภ. ได้รู้จัก และเรียนรู้ค่ะ

เรียนรู้…ด้วยตัวของฉันเอง

อนุทินที่ ๕๙๒๗

อีก ๔ เดือนกว่า จะเกษียณ ก็ยังคงต้องทำงาน…งานหลัก คือ การประชุม ๆ เพื่อกำหนดนโยบายให้ฝ่ายปฏิบัติได้นำไปปฏิบัติ เพื่อให้บรรลุผลตามยุทธศาสตร์ของชาติ และมหาวิทยาลัย

เรียนรู้…ด้วยตัวของฉันเอง

อนุทินที่ ๕๙๒๖

เริ่มรับอ่านผลงานวิจัยระดับชำนาญการพิเศษจากมหาวิทยาลัยใหญ่ใน กทม. ครั้งนี้ จำนวน ๒ เรื่อง เกี่ยวกับการพัฒนางานในหน้าที่ความรับผิดชอบที่สายสนับสนุนได้ปฏิบัติจากงานประจำ

เรียนรู้…ด้วยตัวของฉันเอง

อนุทินที่ ๕๙๒๕

อีก ๔ เดือนกว่า ก็จะครบวาระของการรับราชการของผู้เขียนแล้ว…อาจารย์ภัคร ได้ทำอัตชีวประวัติ บุษยมาศอนุสรณ์ ให้กับแม่บุษ ด้วยการตรวจ บรู๊ฟงานเขียน ก่อนนำไปเข้าเล่มพิมพ์ให้กับแม่…เพราะเป็นอาจารย์สอนภาษาไทย หนังสือนี้ ร่วม ๒๐๐ กว่าหน้า…ค่าของคน อยู่ที่ผลของงาน ที่แสดงออกโดยงานเขียน

เรียนรู้…ด้วยตัวของฉันเอง

อนุทินที่ ๕๙๒๔

มนุษย์บางคน…ก็ยังไม่รู้จักตัวเองดีพอ…คอยคิดอยู่เสมอว่า “ตนเองดีพอแล้ว…ไม่ต้องเรียนรู้…ไม่ต้องพัฒนา ฯลฯ” ยังมีอยู่อีกมากมายบนโลกใบนี้…คอยคิดแต่เข้าข้างตนเอง…ยึดมั่น ถือมั่น แต่กลับมองว่าคนอื่นควรที่จะปรับปรุงตนเอง…บนโลกใบนี้ ยังมีอะไรให้เราเรียนรู้อยู่อีกมากมาย ขอบอก โดยเฉพาะทางธรรม

เรียนรู้…ด้วยตัวของฉันเอง

อนุทินที่ ๕๙๒๓

ดีที่เป็นเด็กที่เรียนสายวิทย์ ฯ มาเป็นพื้นฐาน…ต่อมาเรียนต่อทางด้านสังคม เอกบริหารธุรกิจ ด้านการจัดการทั่วไป ต่อด้วยปริญญาโท เอกบริหารการศึกษา…ทำให้ตนเองเป็นคนมีเหตุผลในการใช้ชีวิตและการทำงาน คนอื่นมองดู บอกว่ามันหนักมาก แต่สำหรับฉัน มันคือ พื้นฐานของการสร้างมนุษย์ที่มีคุณภาพ และทำให้มนุษย์มีประโยชน์บนโลกใบนี้…และคิดต่อว่า ไม่ว่าการเรียนรู้ทางด้านวิทยาศาสตร์ หรือสังคม ทุกสายมีความสำคัญด้วยกันทั้งนั้น ขึ้นอยู่กับมนุษย์มีความต้องการใช้ในชีวิตทั้งสองด้าน…ทำให้เห็นว่า “ความเหลื่อมล้ำ ยังมีอยู่ในสังคมไทยอยู่อีกหลายเรื่อง”…อายขึ้นอยู่กับกระบวนการความคิดของคนที่มีอำนาจในเรื่องของการบริหาร และมีโอกาสในการแสดงทางความคิดเห็น

เรียนรู้…ด้วยตัวของฉันเอง

อนุทินที่ ๕๙๒๒

มีน้องเจ้าหน้าที่คนหนึ่ง…เข้ามานั่งคุยกับฉันเมื่อเช้า มีโอกาสเม้ามอยกันในหลาย ๆ เรื่อง เกี่ยวกับการบริหารงานของมหาวิทยาลัย…สุดท้ายมาคุยกันถึงเรื่องตัวตนของฉันเอง…น้องบอกว่า “พี่บุษ เป็นคนเรียนรู้ โดยเฉพาะเรื่องการเรียนรู้ของโลก และมีการยอมรับกับการเปลี่ยนแปลงของโลก…เราเดินตามโลก แต่มิใช่ให้โลกเดินตามเรา…พี่บุษเป็นคนแก่ที่น่ารัก…ผมชอบคนแก่แบบนี้ครับ…คริ ๆ ๆ เข้าใจหยอดให้คนแก่นะจ๊ะ อิอิ…สำหรับพี่บุษบอกว่า แม้แต่ปู่เร เราก็เป็นคนแบบพี่บุษเช่นเดียวกัน คนแบบนี้จึงอยู่ด้วยกันได้อย่างมีความสุขไงคะ เพราะเป็นคนเข้าใจโลกมนุษย์กันค่ะ คริ ๆ ๆ

เรียนรู้…ด้วยตัวของฉันเอง

อนุทินที่ ๕๙๒๑

ฝึกให้ได้ และให้เป็นเสมอ…อะไรที่คนอื่นทำไม่ดี เมื่อเราเห็นไม่ดี ไม่สมควร…ฉันจะไม่ขอทำ ตั้งจิตอธิษฐาน คริ ๆ ๆ

เรียนรู้…ด้วยตัวของฉันเอง

อนุทินที่ ๕๙๒๐

ประสบการณ์ในการทำงาน…ในแต่ละสายงาน…ลักษณะงาน…ต่างหน่วยงาน…ต่างพื้นที่ มีส่วนสำคัญมากในการนำประสบการณ์ที่หลากหลายมาใช้ต่อการทำงานในหน้าที่ เพื่อแก้ปัญหาในงาน และการมองเห็นถึงกาลไกลของงานที่จะมีผลเกิดขึ้น เพื่อป้องกัน เตรียมแก้ไขปัญหาที่อาจจะเกิดขึ้นได้

เรียนรู้…ด้วยตัวของฉันเอง

อนุทินที่ ๕๙๑๙

วันนี้ ๓๐ เมษายน ๒๕๖๕…มีวาระที่เกี่ยวกับการบริหารงานบุคคลเข้าสภามหาวิทยาลัย ๕ เรื่อง…ก่อนเข้ามีความรู้สึกอึดอัด เกรงว่าไม่ผ่าน…จากการอธิบายเหตุผล สุดท้ายก็ผ่านไปด้วยดี…การสื่อสารเป็นทักษะหนึ่งที่สำคัญมากต่อการประชุม ฯ

เรียนรู้…ด้วยตัวของฉันเอง

อนุทินที่ ๕๙๑๘

ตลอดชีวิตของการรับราชการมา…ทำให้ทราบว่า ฝึกทำให้เป็นระบบ สร้างระบบในการทำงานที่ดี…คิดสร้างสรรค์…มีวิสัยทัศน์ที่มองกาลไกล…จะทำเราเกิดความสบายใจ ตอบโจทย์ของสังคมได้ โดยไม่ต้องเกิดความลำบากใจในภายหลัง…ขอบคุณครู อาจารย์ พี่ ๆ ร่วมงาน ที่อบรม สั่งสอนมา ซึ่งได้นำมาปฏิบัติโดยเป็นระบบที่ดีต่อการทำงาน สุดท้าย คือ ความสุข สบายใจในการทำงานที่ฉันได้รับ…เพราะการทำแบบนี้ ทำให้สามารถแก้ไขปัญหาต่าง ๆ ได้อย่างมีหลังพิงในการกระทำ เรียกว่า มีเกราะความดีในการป้องกันการทำงาน

เรียนรู้…ด้วยตัวของฉันเอง