การอบรมการวิจัยแบบมีส่วนร่วม

(PAR, = Participatory Action Reaserch)

   เพราะผู้เข้ารับการอบรมปรึกษากัน  ลงมือทำกิจกรรมและเรียนรู้จากประสบการณ์ด้วยตัวเองอยู่ตลอดเวลา

          คิดตามหลักเหตุผลทั้ง  แอคทีฟ  เทรนนิ่ง  (Active  Training)  และ  แพสสีฟ  เทรนนิ่ง  (Passive  Training)    คงต้องนำมาใช้แบบประสมประสานอย่างเหมาะสม  คงไม่มีวิธีใดดีกว่าวิธีใด  หรือวิเศษมากว่ากันอย่างขาวกับดำ  และหลักในการประสมประสานก็คือขึ้นอยู่กับวัตถุประสงค์ของการฝึกอบรมแต่ละครั้งนั่นเอง  ว่าต้องการให้เกิดอะไร  อย่างละเท่าใด  อย่างน้อยก็ต้องเอา  KAP.  หรือ  ASK.  มาเป็นกรอบความคิด  เช่น  K.  =  ความรู้  จะให้เกิดสุตมยปัญญา,  จินตามยปัญญา เท่าไร  และต้องใช้กิจกรรมอะไร  เท่าไร    ต้องการให้ผู้เข้ารับการอบรมเกิดภาวนามยปัญญาในเรื่องนั้นเท่าไร  และใช้กิจกรรมอะไร
ตัว  A.  =  การตระหนักในความสำคัญ  ในการอบรมโดยมากจะใช้คำบรรยาย  ที่เป็นแพสสีฟ  เทรนนิ่ง  แต่ก็สามารถให้ดู  สไลด์  หรือ  วีดิโอ
ฟังเสียงจากเทป  อ่านเรื่องสั้นๆที่คัดเลือกมาให้  หรือออกไปดูงาน  ดูสถานการณ์จริงๆแล้วให้วิจารณ์แสดงความรู้สึก  โต้เถียงแสดงความคิดเห็น  ก็น่าจะเกิดผลดีกว่าการบรรยายอย่างเดียว  ตัว  P.  หรือ  ตัว  S.  P.  =   Psychomotor,  หรือ   S.  =  Skills   ซึ่งเป็นการฝึก  การสร้างทักษะ  ให้ทำได้ถูกต้อง  ทำได้ดี  ทำได้ชำนาญรวดเร็วนั้น  แน่ละ /. ส่วนที่เป็นทฤษฎี  เป็นคำแนะนำเบื้องต้น  คงต้องเป็นแพสสีฟ  เทรนนิ่ง  แต่การฝึกเพื่อสร้างทักษะต้องเป็นแอคทีฟ  เทรนนิ่ง  อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

           ที่จริงการสอน  หรือการฝึกอบรมใดๆ  ก็ต้องจัดทำ  “Lesson  Plan  หรือ  ทำแผนการสอน  หรือ บทเรียน  หรือ ที่พระท่านเรียกว่า “สิกขาบท”  นั่นกระมัง  ถ้าเรื่องนี้เป็นความจริง  ก็จะมีสิ่งที่ต้องคำนึงถึงหรือ  เข้ามาเกี่ยวข้องอีกก็คือ  “จำ ใจ ใช้ วิ สัง ประ”  ซึ่งเป็นสมรรถภาพทางสมองของคนอีกด้วย  ว่าในเรื่องนั้นๆ  ประสงค์จะให้เกิดอะไร  เท่าไร  จะเกิดได้โดยวิธีใด  ครู และ วิทยากรไทยควรจะได้สนใจให้จริงจังในเรื่องนี้  เพราะเป็นบ่อเกิด  หรือ  เป็นช่องทางในการสร้าง  “คุณค่า  หรือสมรรถภาพคนไทย”  นั่นเชียว/.