จิตอาสาระดับครัวเรือน
หลังจากการฟันฝ่าอุปสรรคต่างๆในการก่อกำเนิด โรงเรียนวิถีพุทธ ตั้งแต่ปี๒๕๔๐ จนมาถึงปี ๒๕๔๖ รัฐบาลได้เห็นความสำคัญและมีนโยบายสนับสนุนอย่างจริงจัง ตลอดเวลา ๓ ปีที่ผ่านมารากฐานโรงเรียนวิถีพุทธที่ได้สร้างไว้จึงค่อยๆแข็งแรงขึ้น
แม้ผมจะมีเวลาชมน้องๆทำกิจกรรมการเรียนการสอนได้ไม่นาน แต่ภาพหนึ่งที่ประทับใจผมอยู่ทุกวันนี้ก็คือ เวลาพักเที่ยงหลังจากที่เด็กๆทานอาหารกันเสร็จแล้ว ทั้งเด็กเล็กเด็กโตจะต้องล้างจานเอง เช็ดจานและเก็บเข้าที่ เป็นความน่ารักและสเน่ห์ของโรงเรียนวิถีพุทธอย่างหนึ่ง ที่ไม่มองข้ามเรื่องเล็กๆน้อยๆที่ยิ่งใหญ่ เพราะการปลูกฝังความรับผิดชอบเล็กๆน้อยๆตั้งแต่วัยเด็ก จะทำให้เขาเหล่ากลายเป็นผู้ใหญ่ที่มีความรับผิดชอบในที่สุด
การล้างจานของเด็กๆไม่ใช่เป็นเพียงการล้างจาน แต่เป็นการล้างใจ เป็นจิตอาสาระดับครัวเรือน เพราะคงจะหายากที่จะมีลูกคนไหนช่วยแม่ของตนเองล้างจานโดยไม่ต้องรอให้แม่หรือพ่อใช้ให้ทำ แม้แต่ผู้ใหญหรือวัยรุ่นอย่างเรายังต้องอายเด็ก เพราะเราไม่เคยที่จะเกิดจิตอาสาช่วยแม่ของเราทำหน้าที่เล็กๆน้อยๆที่ยิ่งใหญ่นี้ โดยเฉพาะลูกชายของครอบครัว จะไม่เคยแม้แต่จะทำหน้าที่นี้ เนื่องจากเห็นว่าไม่ใช่หน้าที่ของตนเป็นหน้าที่ของลูกสาว
พ่อก็มีหน้าที่รับผิดชอบของพ่อ แม่ก็มีหน้่าที่รับผิดชอบของแม่ กลายเป็นว่าผู้เป็นแม่ที่เสียสละทำหน้าที่ของแม่ต้องกลายเป็นทาสในครอบครัวไปโดยปริยาย หากโดนแม่ใช้ให้ทำก็จะมีอาการบ่นกระอิดกระออดตามมา จะมีลูกชายคนไหนของแม่บ้างที่จะช่วยทำหน้าที่เล็กๆน้อยๆที่ยิ่งใหญ่นี้ให้กับแม่
ความจริงของชีวิตเราทุกคนเป็นเช่นนี้ สิ่งที่เราทำได้ก่อนที่จะไม่ได้ทำก็คือ สร้างประโยชน์ไว้ให้กับสังคมหรือลูกหลานเด็กๆเยาวชนของเรา อนาคตของเด็กๆคืออนาคตของเรา
ขอบคุณคุณครูทุกคนผู้เสียสละเวลา เป็นครูที่ดีของเด็กๆ สละความสุขส่วนตัวทุ่มเทและอุทิศชีวิตเพื่อการสอน ขอบคุณโรงเรียนวิถีพุทธและผู้อยู่เบื้องหลังทุกๆท่าน ที่ช่วยกันผลักดันวิถีพุทธให้คงอยู่ หากพุทธไม่เป็นพุทธแล้ว เราคงจะนึกภาพไม่ออกเลยว่าสังคมของเราจะเป็นเช่นไร.....
ความเห็น (3)
น่าส่งเสริมมากๆสอนให้รู้หน้าที่ ให้ทำงาน ให้มีน้ำใจ ให้มีสติ มีโรงเรียนแบบนี้เยอะๆก็ดีค่ะ
แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าห้ามมีโรงเรียนวิถีอื่นๆในไทยใช่ไม๊ค่ะ ใครชอบทางไหนก็ไปทางนั้นตราบใดที่สอน
- หน้าที่
- น้ำใจ
- สติ
: )
