นังเด็กดื้อกับการเริ่มต้นชีวิตการทำงาน

นังเด็กดื้อคนนี้เริ่มต้นชีวิตการทำงาน ในโรงพยาบาลเล็กๆแห่งหนึ่ง ซึ่งอยู่ห่างจากตัวจังหวัดประมาณ 110 กิโลเมตร เชื่อไหมค่ะว่าวันแรกที่เด็กดื้อ ไปที่โรงพยาบาลแห่งนั้น ใจมันตุ๊บๆต่อมๆชอบกล วันนั้นเราเดินทางกัน 3 คน พ่อ แม่ ลก ค่ะ พ่อกับแม่อาสาไปส่งเพราะอยากรู้เหมือนกันว่าลูกสาวแสนสวยอยู่อย่างไร ด้วยความกังวลว่าลูกสาวจะลำบาก พ่อกับแม่เตรียมพร้อมสำหรับบ้านหลังไหม และหลังแรกของฉันเป็นอย่างดี ซื้อทีวี เทป ให้กลัวว่าจะเหงา ซื้อตู้เย็นไว้สำหรับตุนอาหาร ซื้อกะทะไฟฟ้าสำหรับการทำอาหารญี่ปุ่นอย่างง่าย (มาม่า) ติดตั้งเครืองทำน้ำอุ่นให้เพราะยัยเด็กดื้อเป็นโรคภูมิแพ้ กำหนดการของพ่อกับแม่คือไปส่งแล้วก็กลับ แต่ทนสายตาอ้อนวอนของลกสาวไม่ได้เลยต้องนอนเฝ้าอีกหนึ่งคืน...(ถ้าพ่อกับแม่กลับ หนูต้องร้องไห้แน่ๆเลย) ..เย็นวันนั้นหัวหน้าฝ่ายก็มาหาที่ห้องมาชวนไปกินข้าวแต่พอกับแม่อยู่ด้วยเลยกลับไปก่อน ...หัวหน้าดินเหรอค่ะ ดูเป็นคนดุๆนะ งี้แหละถ้าจะเป็นเด็กเรียน แต่เค้ากเทคแคร์ดีใช่ได้มีโทรมาคุยด้วยจะได้ไม่เหงา

          วันที่สองหลังจากพ่อแม่กลับไปตอนเช้าเด็กดื้อก็ต้องเริ่มทำตัวเป็นสาวเริ่มงานด้วยความมาดมั่น ในฝ่ายเพื่อนๆที่ร่วมงานก็ดีได้รับการต้อนรับเป็นอย่างดี ทุกคนที่นี้ทำงานร่วมกันแบบพี่น้อง ดูแล้วก็อบอุ่นดี ...ตกตอนเย็นหัวหน้าพานั้งมอเตอร์ไซด์ เที่ยวตลาดในอำเภอ ตื่นเต้นจนลืมเหงาเลยแหละ นี้ถ้าหัวหน้าหน่หล่อ ล่ำ แบบ พี่วิน ดีเซล น่ะ หนูคงแฮบปี้สุดๆ

.....พอตกตอนค่ำมีโทรคัพท์มาที่ห้อง ลืมบอกไปห้องพักที่เด็กดื้อพักเป็นแฟต 2 ห้องนอน 1 ห้องน้ำ แต่มีเด็กดื้อพักคนเดียว มีโทรศัพท์อยู่ที่ห้องโถง  หนูก็เลยต้องออกมารับโทรศัพท์ที่ห้องโถง พอรับทรัพท์มีเหมือนเสียงระเบิดที่หน้าห้อง ตกใจมากรีบปิดไฟแล้วก็วิ่งเข้าห้องนอน สักพักมีเสียงผู้ชสยบอกให้เปิดประตูฝันไปเถอะ ..ยังไงก็เข้ามาไม่ได้เพราะพ่อติดกลอนไว้อย่างแน่นหนาแต่พระเจ้าช่วยผ้ชายกลุ่มนั้นแกะกระจกที่บานเกร็ดหน้าห้องและปดล็อคประตูเข้ามา เด็กดื้อเลยตัดสินใจปีนระเบียงหลังห้องหนี มีผู้ชายคนหนึ่งหนึ่งเห็นเรากำลังปีน ตะโกนห้ามไม่ให้ปีนแต่ใครจะเชื่อล่ะ... 

เรารีบปีนหนีไปห้องข้างๆทางระเบียงหลังห้อง ชั้นสองแม้ไม่สูงมากแต่ถ้าตกลงไปคงเจ็บหน้าดู พี่คนที่ตามมาตะกนเรียกชื่อเราว่าไม่ให้ปีนกลัวเราจะตกลงไป พร้อมตะกนว่าเค้าไม่ได้เป็นโจร แต่เป็นการรับน้องของรพ. แล้วผ้อำนวยการกรออยู่ข้าล่าง ..โหพี่ทำกับหนูแบบนี้นี่นะ สุดท้ายเราก็ยอมตามพี่ๆเค้าลงไปข้างล่าง มีผ้อำนวยการนั้นยิ้มรออยู่ พร้อมกับบนว่าพรุ่งนี้ต้องโดนหัวหน้าเราด่าแน่ที่ไปแกล้งลูกน้องของเค้า ซึ่งก็แน่นอนเพราะเรากะโทรไปฟ้องหัวหน้าเราอยู่แล้ว ....ร้ายนักนะ คุณหมอขจร .....