ท่ามกลางเมฆฝนบนฟ้ากว้างกำลังจะตกลงมาขณะนี้umiนึกถึงการคุยกันของนักคิดนักเขียนสองท่านเลยผูกเป็นนิทานมาเล่าสู่กันฟังดังนี้...
ในสวนป่าแห่งหนึ่งมีลำธารใสไหลเย็นเป็นที่อยู่อาศัยของหมู่สัตว์ทั้งหลาย ต่อมาสิงโตเจ้าป่าเกิดป่วยนอนซมอยู่ในถ้ำลุกไปไหนมาไหนไม่ได้เลย
เจ้าม้าแสนรู้จึงมาเยี่ยมถามข่าวความเป็นไปต่าง ๆ และที่หน้าถ้ำมีต้นไม้ใหญ่ให้ร่มเงาเป็นที่มารวมของหมู่สัตว์ทั่งหลาย หลังจากทักทายกันพอหอมปากหอมคอแล้ว
สัตว์ทั้งสองก็คุยกัน โดยสิงโตเจ้าป่าว่า ข้านี้คงอยู่ไปอีกไม่นานแล้วไม่เกินห้าปีก็ต้องตายจากกันไปเจ้าช่วยดูแลอาณาจักรของเราด้วยนะ...
เจ้าม้าแสนรู้ว่า ไม่หรอกท่านยังจะอยู่ไปอีกนานแสนนานเพราะท่านทำความดีไว้มาก ความดีต้องคุ้มครองท่านให้หายป่วยและอยู่รอดปลอดภัยได้มีชีวิตอยู่เป็นร่มโพธิ์ทองของพวกเราต่อไปแน่นอน...
เปรี้ยง...!!! เสียงฟ้าผ่าลงมาทำให้ฝูงสัตว์ต่างสะดุ้งกลัวและหลบเข้าที่กำบังกันจ้าละหวั่น
เจ้าสิงโต นิ่งอยู่นานพร้อม ๆกับมีน้ำตาคลอเบ้าแล้วพยายามพูดต่อไปว่า ธรรมดาความจริงกับความดีนั้นมันคนละเรื่อง เมื่อถึงเวลาพอสมควรแล้วเจ้าม้าแสนรู้ก็อำลาจากไป...
ท่านทั้งหลายครับ...umi ฟังแล้วสนใจและคิดต่อว่า แนวคิดของทั้สองนั้นต่างมุมมองแต่ความแหลมคมนั้นมาอยู่ที่สิงโตซึ้งรู้และเข้าใจเรื่องความจริงเป็นเรื่องทางอภิปรัชญา
แต่ความดีที่เจ้าม้าแสนรู้พูดถึงนั้นเป็นเรื่องของจริยปรัชญานั่นเองมันจึงเป็นคนละเรื่องที่มองเห็นต่างมุมกันในที่สุด. ฮา ๆ เอิก ๆ.
"Real Love are not for Love somebody, It for Everybody & Nobody”
ทั้งม้าทั้งสิงโต และเสียงฟ้าฝ่า ดีเสมอ
สุขสันต์วันแห่งครอบครัวครับ
รักคุณบุญรักษา ^^
สวัสดีครับ คุณ
สุขสันต์วันแห่งครอบครัวครับ...
ด้วยความยินดียิ่ง...
มาแบบเหนือเมฆไร้ตัวตนเลยนะครับผม...
ขอบคุณในความปรารถนาดีที่มีให้...และฝากมรรควิธีทางปรัชญาและศาสนาให้อ่านยามว่าง ๆ
รักคุณบุญรักษา ^^ เช่นกันนะครับ ฮา ๆ เอิก ๆ.