ทำกิจกรรมกับเด็กกลุ่มน้อย

ความสุขไม่ได้ขึ้นอยู่กับว่าจะมีคนมากหรือน้อย แต่ขึ้นอยู่กับว่าเราทำความสุขนั้นอย่างเต็มที่หรือไม่ต่างหาก

       
   วันนี้เป็นครั้งแรกที่ได้ไปทำกิจกรรมในโรงพยาบาลเด็ก ซึ่งวันนี้ไปกับน้องนักศึกษาฝึกงานสองคนคือ น้องบุ้ง และน้องภัทร กิจกรรมที่เตรียมไปวันนี้ก็จะเป็นการปั้นดินน้ำมัน การระบายสีภาพ เขียนABC และทำภาพตัดแปะ ซึ่งเป็นกิจกรรมที่ทำได้ง่ายๆค่ะ
        ความรู้สึกตอนแรกคิดว่าเด็กคงจะเยอะ เราคงจะได้ทำกิจกรรมหลายๆอย่าง เพราะเป็นโรงพยาบาลที่เกี่ยวกับเด็กโดยตรง แต่พอไปถึงพี่พยาบาลบอกว่ามีเด็กโตแค่สองคน นอกนั้นเป็นเด็กเล็กๆอายุไม่ถึงขวบ ซึ่งเด็กโตก็ไม่สามารถลุกจากเตียงได้ น้องคนหนึ่งเป็นเด็กผู้ชาย ซึ่งเค้าโตแล้วจึงไม่อยากเล่นแบบเด็กๆเท่าไหร่ อีกทั้งน้องจะกลับบ้านวันนี้ด้วย ส่วนน้องอีกคนเป็นเด็กผู้หญิงนอนหลับอยู่ เรานั่งงงกันอยู่สักครึ่งชั่วโมงก็พอดีที่น้องผู้หญิงตื่น พวกเราจึงเดินเข้าไปพูดคุยกับน้องและแม่ของน้อง 

            "เด็กหญิงพูดน้อย" น้องแตงกวาเด็กหญิงพูดน้อย อายุ 11 ปีตอนแรกที่ฉันเข้าไปทักทาย น้องยังไม่ค่อยพูดคุยกับพวกเราเท่าไหร่ ถามคำตอบคำ เพราะยังไม่คุ้นเคยและรู้สึกสงสัยว่าพวกเราเป็นใคร ฉันจึงชวนน้องระบายสีภาพ น้องมีสีหน้าสนใจแต่ไม่ได้พูดออกมา ฉันจึงถามย้ำอีกครั้ง น้องพยักหน้าแทนคำตอบ จากนั้นฉันจึงไปเอารูปภาพมาให้น้องระบายสีบนเตียง โดยมีแม่น้องคอยชมผลงานของน้องอยู่ข้างๆ แม่น้องถามฉันด้วยความสงสัยว่า พวกฉันเป็นใคร มาทำอะไรที่นี้ แม่น้องนึกว่าฉันมาฝึกงานที่นี้ แต่ฉันก็อธิบายให้แม่ของน้องเข้าใจว่าฉันมาทำอะไรที่นี้ ฉันถามแม่ของน้องว่ารู้สึกอย่างไรที่พวกฉันมาทำกิจกรรม แม่ของน้องก็บอกว่า ดีนะ รู้สึกดี ทำให้ไม่เหงา (ดูท่าทางคุณแม่เหงาๆและมีอาการเบื่อหน่ายอย่างเห็นได้ชัด)หลังจากคุยกับแม่น้องเสร็จแล้ว ก็เห็นน้องบุ้งเดินไปเล่นกับเด็กเล็กๆเตียงข้างๆ ฉันจึงเดินไปเล่นด้วยเพราะเห็นน้องงอแงอยู่ น้องบุ้งบอกว่าที่น้องงอแงเพราะหมอห้ามกินนม กินน้ำ เพราะต้องเข้าห้องผ่าตัดวันนี้เลยทำให้น้องหงุดหงิด มันทำให้ฉันรู้สึกสงสารน้องที่เด็กตัวแค่นี้อายุยังไม่ถึงขวบต้องมาอดกินนม คงหงุดหงิดน่าดูทีเดียว จากนั้นฉันก็ปล่อยให้น้องบุ้งเล่นกับน้องไป ส่วนฉันเดินกลับมาที่เตียงของน้องคนเดิม ลืมบอกไปว่าน้องแตงกวา มีอาการป่วยที่ขา ทำให้ตัวน้องแตงกวาเล็ก หลังจากที่น้องแตงกวาระบายสีภาพเสร็จแล้ว ฉันเลยชวนน้องปั้นดินน้ำมันต่อ น้องแตงกวาปั้นเป็นรูปตะกร้าผลไม้ มีผลไม้ด้วยนะ ฉันเลยให้น้องแตงกวาปั้นรูปอื่นให้ดู น้องแตงกวาก็ปั้นรูปคนกับกระเป๋าให้ฉันดู พอน้องแตงกวาปั้นเสร็จน้องก็หันมายิ้มให้ฉันหนึ่งที มันทำให้ฉันรู้สึกว่าสิ่งนี้สามารถแทนคำพูดทุกคำได้ดีทีเดียว เพราะตลอดเวลาที่ฉันยืนคุยกับน้องแตงกวา น้องแตงกวาแทบจะไม่พูดกับฉันเลย นอกจากการพยักหน้าให้ แต่จากการยิ้มของน้องแตงกวามันก็ทำให้ฉันเข้าใจถึงความรู้สึกของน้องแตงกวาได้เหมือนกัน
           "เด็กตัวน้อยเสื้อชมพู" วิ่งเล่นอยู่ข้างเตียงคนไข้ พวกเราหันมองหน้ากันแล้วคิดเหมือนกันว่าน่าจะชวนน้องมาทำกิจกรรมกับเรานะ แม้น้องจะไม่ใช่เด็กป่วย แต่ก็สามารถทำให้เด็กป่วยเกิดความผ่อนคลายได้ หากตัวน้องเองมีความสุข ซึ่งน้องเค้าเป็นพี่สาวของเด็กป่วย ชื่อ น้องออย อายุเพียง 4 ขวบ มากับพ่อแม่และยายที่มาเฝ้าน้องที่รอผ่าตัดในวันนี้ น้องออยเดินเข้ามาหาเราตามคำชวน โดยมีท่าทางลังเลเล็กน้อยถึงความเป็นคนแปลกหน้า แต่ด้วยความเป็นเด็กที่ร่าเริงจึงเข้ากับคนง่าย น้องออยมานั่งระบายสีภาพกับเรา โดยมีแม่กับยายคอยผลัดกันมาดูน้องทำกิจกรรมกับเรา หลังจากน้องออยระบายสีภาพเสร็จแล้ว น้องภัทรก็เอาตุ๊กตากระดาษมาให้น้องออยเล่น ดูเหมือนว่าน้องออยจะชอบเล่นตุ๊กตากระดาษไม่น้อยทีเดียว เพราะน้องออยเล่นไปหัวเราะไปอย่างสนุกสนาน (ที่น้องออยหัวเราะชอบใจอาจเป็นเพราะน้องออยเอาตุ๊กตากระดาษของน้องมากระโดดเตะตุ๊กตากระดาษของฉันแล้วฉันก็แกล้งตีลังกาก็เป็นได้)
        สิ่งที่สังเกตได้จากการไปเป็นอาสาสมัครในโรงพยาบาลครั้งนี้ ฉันสังเกตเห็นว่าเด็กๆยังเกิดความไม่คุ้นเคยกับคนแปลกหน้าเป็นอย่างมาก กว่าอาสาสมัครจะสร้างความคุ้นเคยกับเด็กก็ใช้เวลาพอสมควร แต่ผู้ปกครองของเด็กให้ความเป็นกันเองกับพวกฉันเป็นอย่างดีแม้จะยังมีความสงสัยในตัวพวกอยู่บ้างก็ตาม แต่ก็ให้ความร่วมมือในการทำกิจกรรมของเด็กและคอยสนใจในการทำกิจกรรมของเด็ก ทำให้การไปทำกิจกรรมครั้งนี้ได้รับความสนใจจากผู้ปกครองมากว่าตัวเด็กเสียอีก ถือว่าเป็นแนวทางที่ดีในการเป็นอาสาสมัครของฉันที่ผู้ปกครองเด็กให้การยอมรับในระดับหนึ่ง

        การมาทำกิจกรรมครั้งนี้ แม้จะพบว่าเด็กมีจำนวนน้อย แต่ก็ทำให้ฉันรู้สึกดีที่ว่าเด็กป่วยน้อยลง ถึงผู้ร่วมกิจกรรมจะมีเพียงไม่กี่คน แต่หากเราทำกิจกรรมนั้นอย่างสนุกและให้ความสุขกับเด็กอย่างเต็มกำลัง เด็กก็จะมีความสุข ผู้ปกครองก็จะผ่อนคลายไปด้วย