2. หาสมุดบันทึกหนึ่งเล่ม ผู้เขียนใช้เป็นแบบปกแข็ง ขีดตารางเป็นช่องเหมือนในภาพ ช่องสุดท้ายอาจจะกว้างหน่อยหนึ่งเพราะเป็นรายละเอียดของงาน
3. กางสมุดเล่มนี้ไว้บนโต๊ะทำงานตลอดเวลา เพื่อที่เวลางานเข้ามา สามารถบันทึกได้ทันที
4. ถ้ามีใครติดต่อเข้ามาหรือมีโทรศัพท์ ในขณะที่คุย เราก็บันทึกไว้เลยโดยเฉพาะช่องวันรับงานกับเจ้าของงาน จะต้องได้รับการบันทึกก่อนทุกครั้ง สำหรับรายละเอียดของชิ้นงาน เราอาจบันทึกหลังจากคุยกันเสร็จก็ได้เพราะจะได้ใจความที่ชัดเจนกะทัดรัด และครอบคลุมดีกว่า ส่วนช่องที่สองจะบันทึกวันที่เราทำงานเสร็จหรือส่งงานแล้วเท่านั้น
วิเคราะห์แต่ละรูปแบบ
แบบที่ใช้ในปี 2535 ทราบแต่เพียงว่า วันไหนเราทำอะไรบ้าง
แบบที่ใช้ในปี 2539 ทราบว่า วันไหนเราทำอะไรบ้าง งานที่เราทำใครเป็นคน request เข้ามา บางรายการมีเวลาด้วย
แบบที่ใช้ในปี 2545 ทราบว่า วันไหนเราทำอะไรบ้าง งานเสร็จเมื่อไร ใครเป็นคน request เข้ามา โดยที่คน request อยู่ช่องเดียวกับรายละเอียดของชิ้นงาน
แบบที่ใช้ในปัจจุบัน คล้ายๆกับของปี 2545 เพียงแต่แยกช่องคนที่ request เข้ามา
รูปแบบในปัจจุบัน ทำให้เราทราบว่า วันไหนเราทำอะไรบ้าง งานเสร็จเมื่อไร งานที่เราทำเป็นของใคร ในตอนเช้ามาเปิดสมุดดู แค่เรากวาดสายตาก็รู้ว่า มีงานอะไรที่ยังคั่งค้างอยู่บ้าง ถ้าในช่องส่งงานยังว่างอยู่แสดงว่างานยังไม่เสร็จ และสามารถทราบได้ว่า งานชิ้นไหนมาก่อนมาหลัง เป็นการเข้าคิวไปในตัว ถ้าจะวิเคราะห์ย้อนหลังให้ลึกไปกว่านั้น ก็คือมาดูว่างานแต่ละชิ้นเราใช้เวลาเหมาะสมไหม งานเสร็จช้าไปหรือเปล่า เป็นต้น
หัวใจสำคัญคือเราต้องบันทึกทุกครั้งที่รับงาน ถึงแม้ว่าจะเป็นงานเล็กๆน้อยๆก็ตาม ถ้าเรามีข้อมูลดีกว่าไม่มี เพราะตอนสรุปเราอาจจะไม่ได้รายงานทั้งหมดก็ได้ ขึ้นอยู่กับการพิจารณา ณ เวลานั้นอีกที
