ภาษาไทย
ลูกคนขายส้มตำมุ่งทำเนียบ อรทัย หรือน้องตุ๊กตา เด็กสาววัย ๒๐ ปี เกิดและเติบโตในชุมชนแออัด เป็นน้องสาวคนเล็ก มีพี่สาว ๒ คน พ่อแม่ขายส้มตำที่ชุมชน จึงมีข้าวให้ลูกกินไม่อดอยาก และมีเงินให้ลูกเรียนหนังสือบ้างแต่ไม่มาก พี่สาวของตุ๊กตาไม่ยอมเรียนหนังสือเพราะมีปัญหาส่วนตัว ทำให้พ่อแม่ผิดหวังมาก ตุ๊กตาไม่อยากให้แม่ร้องไห้ ไม่อยากเห็นพ่อกินเหล้า เพราะผิดหวังในตัวลูกๆ จึงบอกพ่อแม่ว่าตนเองจะไม่เป็นอย่างนั้น จะทำให้ดีที่สุดทุกอย่างเพื่อไม่ให้พ่อแม่เสียใจ ตุ๊กตาเรียนอนุบาลที่โรงเรียนในชุมชน เรียนประถมที่โรงเรียนสายปัญญา ได้รับทุนการศึกษาด้วย ขณะที่เรียนอยู่เห็นพี่ที่โรงเรียนสายปัญญาคนหนึ่งสอบชิงทุน ก.พ. ได้ ก็รู้สึกทึ่ง อยากได้ทุนบ้าง จากนั้นก็เรียนบัญชีที่โรงเรียนบพิตรพิมุข ต้องอยู่กับตัวเลข ไม่ได้พูดคุย ตุ๊กตา ผู้ช่างพูดทนไม่ได้ จึงลาออกและสอบเข้าเตรียมอุดม สายศิลป์ เมื่อสอบได้ก็ขอทุนจากโรงเรียน โรงเรียนไม่เชื่อว่าตุ๊กตาเป็นเด็กชุมชน เมื่อตุ๊กตาพาไปดูบ้านโรงเรียนจึงให้ทุน ตุ๊กตาเป็นคนมัธยัสถ์ ขยันทำงานบ้าน พูดจาตรงไปตรงมา กล้าทำในสิ่งที่ถูกต้อง ไม่ชอบอยู่เฉย เป็นคนใฝ่รู้ ไม่อ่านแค่ตำรา จะไขว้คว้าหาความรู้อยู่ตลอดเวลา เพราะตุ๊กตาคิดว่า โอกาสที่ได้รับ ทุกคนมีเท่ากัน แต่ไม่ยอมคว้ากันเอง ตุ๊กตาชอบทำกิจกรรมมาตั้งแต่เด็กแล้ว ชอบร้อง ชอบเต้น ชอบเล่านิทาน เพราะเชื่อว่าการทำกิจกรรมมากทำให้คนเก่งขึ้น ดังนั้น เมื่อตุ๊กตาอยู่ชั้น ม. ๑ – ๒ ก็ไม่สนิทกับเพื่อนบ้านแล้วเพราะมีกิจกรรมที่โรงเรียนมาก สภาพชุมชนก็เปลี่ยนแปลง มีแต่ปัญหา โดยเฉพาะเรื่องยาเสพติด ตุ๊กตาเห็นเขาขายกันตรงหน้า แต่ก็ไม่ยุ่งเกี่ยวด้วยเพราะไม่สนิทกัน และคนอื่นก็ไม่มายุ่งกับตุ๊กตาเช่นกัน เมื่ออยู่ ม. ๖ ตุ๊กตาก็สอบทุนรัฐบาล (ก.พ.) ได้ แต่ขณะนั้นรัฐบาลขาดงบประมาณ เมื่อประกาศผลสอบเข้ามหาวิทยาลัย ตุ๊กตาก็เรียนอักษรศาสตร์จุฬาฯ ชั่วคราว ภายหลังจึงเป็นนักเรียนทุนคนแรกที่บินไปศึกษาที่รัสเซียในระดับปริญญาตรี – โท สาขาความสัมพันธ์ระหว่างประเทศ เอก รัสเซียศึกษา ใครจะคิดบ้างว่าลูกคนขายส้มตำในชุมชนแออัดคนนี้ จะเติบใหญ่ก้าวไกลไปถึงเมืองนอก และมีอนาคตอันสดใสรออยู่ การที่ตุ๊กตาได้เรียนสูงขนาดนี้เพราะแม่สนับสนุน แม่จะบอกว่า เรียนๆ ไปเถอะ เรียนให้สูงๆ จะได้ไม่เป็นเหมือนแม่ เหมือนพี่ๆ รายงาน จาก หนังสือพิมพ์สยามรัฐ ฉบับวันที่ ๑๒ สิงหาคม ๒๕๔๒
ความเห็น (0)
ไม่มีความเห็น