สังคมที่คิดถึงแต่ตัวเอง
เรื่องเล่า..............
วันหนึ่งมีผู้หญิงทำงานอย่างเราๆ โดยสารรถเมล์ออกจากบ้าน เพื่อไปทำงานตามปกติของชีวิตคนเมือง และพอใกล้ถึงที่ทำงานซี่งเป็นป้ายประจำที่เขาต้องลง แต่ด้วยอะไรมาสะกิดใจก็ไม่รู้ ทำให้เขานึกอยากจะลงก่อนถึงที่ทำงาน 1 ป้าย พอลงเรียบร้อยรถเมล์คันดังกล่าวก็วิ่งต่อไป.....
สักพัก เขาได้ยินเสียงรถชนกันด้วยความรุนแรงอยู่ข้างหน้า! เตชะบุญ เขามองไปมัน คือ รถเมล์คันที่เขาพึ่งลงมาเมื่อกี้นี่เอง และที่สำคัญน่าจะมีคนตายไม่น้อย!!!
เขาอุทานในใจว่าถ้าไม่ลงก่อน 1 ป้าย เมื่อกี้ เขาอาจจะเป็นคนหนึ่งที่บาดเจ็บ หรือเสียชีวิตก็ได้.....ซึ่งถ้าเป็นผมก็คงอุทานเช่นนั้น......
แต่ยังไม่ทันที่จะได้อุทานดังที่คิดไว้...ก็มีหญิงแก่คนหนึ่งซึ่งลงป้ายรถเมล์เดียวกันกับผู้หญิงดวงดีคนนั้น เดินมายืนใกล้ๆ และอุทานด้วยน้ำเสียงแห่งความปรารถนาดี ให้เขาฟังว่า “น่าเสียใจจริงๆ ถ้ารถไม่ได้จอดป้ายที่เราลง รถอาจจะวิ่งไปต่อโดยที่ไม่ได้หยุดให้เราลง แล้วเกิดอุบัติเหตุทำให้คนอื่นต้องมาบาดเจ็บล้มตายเพราะเราเลย”
ด้วยรัก
ความเห็น (4)
อ่านแล้วก็ใช่...ครับ
แต่ในบางครั้งเราก็ทำอะไรไม่ได้มากกว่านี้ครับ...
ขอบคุณครับ...
สวัสดีค่ะเข้ามาเยี่ยมขอทำความรู้จักโครงการฯด้วยค่ะ
สมาชิกใหม่
ขอบคุณครับที่เข้ามาเยี่ยมชม
โครงการพัฒนาผู้บริหารเครือข่ายบริการปฐมภูมิ เป็นโครงการความร่วมมือระหว่าง สปสช.กับ คณะสาธารณสุขศาสตร์ ม.มหิดล เพื่อพัฒนาผู้บริการ CUP โดยเฉพาะในส่วนของการบริหารจัดการให้เกิดการบริการสุขภาพแก่ประชาชนแบบองค์รวม โดยมุ่งเน้นการบริการปฐมภูมิเป็นหลัก ครับ
โดยหลักๆ จะเป็นการอบรมผู้บริหาร CUP ประกอบด้วยแพทย์ นักวิชาการสาธารณสุข พยาบาล ที่เกี่ยวข้อง หลังจากนั้นทางคณะฯ จะพัฒนามาเป็นหลักสูตรปริญญาโทสำหรับคนทำงานในระดับบริการปฐมภูมิต่อไปในอนาคต
ไม่แน่ใจว่ารายละเอียดคร่าวๆ เท่านี้ตอบคำถามเพียงพอหรือเปล่าครับ
ด้วยความเคารพรัก