บ่น บ่น ประสาคนขี้กังวล
จริงๆ ไม่อยากเขียนถึงกรณีรัฐประหารในเว็บนี้ เนื่องจากไม่ใช่เว็บแสดงความคิดเห็นเรื่องการเมือง แต่อย่างไรก็ตาม การเมืองเรื่องรัฐประหาร เป็นการเมืองที่มีผลกระทบต่อชีวิตประจำวันของคนไทย พ.ศ. นี้อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
นับจากเดือนกันยายน ปีที่แล้ว การรัฐประหาร (อย่าใช้คำว่า 'ปฏิวัติ' นะคะ เพราะ 'ปฏิวัติ' นั้นใช้กับเรื่องการเปลี่ยนแปลงใหญ่และสำคัญมาก เช่น ปฏิวัติฝรั่งเศส - เปลี่ยนระบอบการปกครองจากสมบูรณาญาสิทธิราช มาเป็นประชาธิปไตย, หรือ ปฏิวัติอุตสาหกรรม - การใช้เครื่องจักรมาแทนที่แรงงานคน เป็นต้น) ล่วงเลยผ่านมาได้เกือบ 6 เดือนแล้ว แต่วิธีการจัดการของรัฐบาล (ที่แต่งตั้งจากคณะ คมช) กลับไม่สามารถทำงานได้อย่างมืออาชีพ
มีความเปลี่ยนแปลงรวดเร็วไม่น่าเชื่อหลายอย่าง ไม่ว่าการอยากยึดดาวเทียมคืน, การสั่งปรับสื่อฯ ด้วยมูลค่าที่สูงมาก สูงกว่ามูลค่าสัมปทานด้วยซ้ำ, นโยบายของความประสงค์ที่จะมีสนามบินนานาชาติ 2 แห่ง ฯลฯ มาจนถึงการให้สื่อที่ได้ชื่อว่า ทำผิดกฏหมาย ทำการเชื่อมต่อสัญญาณกับสถานีโทรทัศน์ของภาครัฐได้ และแล้วด้วยแรงกดดันของประชาชนและสื่อด้วยกันเอง ก็จำเป็นต้องอำลาจากจอแก้วของรัฐไปอย่างรวดเร็ว
ในขณะเดียวกัน ในภาคธุรกิจจริงๆ (real sector) กลับต้องทำธุรกิจ ธุรกรรมอย่างระมัดระวังตัวมาก มากจนไม่น่าเชื่อ (ลองสังเกตสิคะ ห้างใหญ่ลดราคากันทุกเดือน ยังไม่ค่อยจะมีใครซื้อของเลย) ทุกส่วนใช้ชีวิตกันลำบากขึ้น มองอีกแง่คือก็ดี คนไทยผู้ทำอะไรตามใจคือไทยแท้ รู้สึกระมัดระวัง รู้จักประหยัดอดออมกันแล้ว
ดิฉันติดตามข่าวต่างๆ ด้วยความเหนื่อยใจ และสับสนกับแนวทางการบริหารงานของรัฐบาลอย่างเต็มประดา อยากให้สถานการณ์มันคลี่คลายตัวโดยเร็ว เราจะได้ทำงานได้อย่างมีประสิทธิภาพได้ดังเดิม ไม่เช่นนั้น ก็จะรู้สึกเสมอๆ ว่า พื้นดินใต้เท้านี้มันไม่มั่นคง พร้อมจะแตกร่วงหล่นได้ทุกวินาที
เมื่อใดหนอจะได้เห็นสายรุ้งหลังพายุฝนเสียทีนะ