ที่จริงวันพุทธของทุกสัปดาห์ก็เป็นวันธรรมดา ที่ตื่นนอน ทำงาน ทานข้าว หรือกิจกรรมต่าง แต่วันพุทธ ที่ 14 กุมภาพันธ์ 2550 นอกจากจะเป็นวัน Valentine แล้ว พวกเราชาวคณะนิติศาสตร์มหาบัณฑิต ชั้นปีที่ 1 คือวันที่ทำให้หลายวันก่อนหน้าวันนี้ ร้องไห้ ท้อแท้ หมดหวัง และได้พยายามเรียนรู้ และเคร่งเครียดกับการทำงานส่ง เพื่อวันพรุ่งนี้ หลายคนคงไม้ได้คิดที่จะมอบของให้คนรัก บางคนอาจจะลืมด้วยซ้ำว่าวันที่จะถึงต้องทำอะไรให้คนรัก แต่ที่จริง การที่เราทำงานส่งนั้น ก็คือ เราได้รักตัวเราเองแล้ว สำเร็จ
ปีนี้ ๒๕๕๒ ไม่ได้้เติมมันเข้าไปนาน วันนี้ผมก็ไม่ได้ทำอะไรไปมากกว่าฟังบรรยายเรื่องสันชาติ จากพี่วีนัส และตอนเย็นประชุมเลิกสองทุ่ม กว่าจะได้ทานข้าวก็สามทุ่ม ไปเมามายกับเพื่อน ๔๔ ที่วอร์มอัพซะ เมื่อไหร่คำว่า "ใช่" จะมาถูกที่ถูกเวลากับผมซักที
อืม ... การรักตัวเอง มีหลายหนทาง มันอยู่ที่ว่า "ความรัก" ของคนแต่ละคนจะรักและแสดงออกไปทางไหน ในรูปแบบอย่างไร บางคนเลือกทางที่ตนเองมีความสุข และบางคนเลือกทางที่ทำให้คนอื่นมีความสุข จึงทำให้ความรักมีหลากหลายขึ้นอยู่กับว่าเราจะเลือกและเดินกับมันไปอย่างไร ...
ถูกของเธอนะ การที่เรารักใครซักคนไม่จำเป็นที่จะต้องการความรักจากใครตอบ แค่ได้รักเราก็สุขใจละ
คำผิด
1. วันพุธ ไม่ใช่วันพุทธ
2. นิติศาสตรมหาบัณฑิต ไม่มีการันต์นะจ๊ะ
คำคมของบทความนี้ "แต่ที่จริง การที่เราทำงานส่งนั้น ก็คือ เราได้รักตัวเราเองแล้ว สำเร็จ"
^_^
ป้าว่า 14 กุมภาพันธ์ 2550 คงเป็นที่จดจำอีกหลายปี...เนาะ -_-'
ที่จริงนะเพื่อนๆ ถ้าเราตั้งใจจะทำอะไร ไม่ว่ามันจะมีเวลาแค่หนึ่งนาที ถ้าเราได้ทำดีที่สุด พระเจ้าก็ว่าอะไรเราไม่ได้ เว้นแต่(กฎหมายยังมีข้อยกเว้นเลยนะ)ป้าต๊อกของเรานั่นแหละที่จะว่าเอา "ในที่สุดทุกคนก็ทำได้ เก่งจริงๆ" ปรบมือให้ตัวเองด้วย สำหรับศึกครั้งนี้เพื่อนที่ไม่ได้ร่วมรบด้วยกัน ครั้งหน้าศึกที่ต้องเจอเพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ ที่นี่เราพร้อมจะช่วยเหลือนะ บะบาย
เพ่ ไหนอ่ะเพ่ งานเขียนที่เพิ่งเขียนเกี่ยวกะขุนยวม