ขณะถ่ายภาพพระอาทิตย์ตกกลางท้องทุ่ง เมื่อหลายวันก่อน.. ซึ่งหลายคนมักเปรียบเทียบกับห้วงเวลาท้าย ๆ ของชีวิต ชวนให้หวนถึงบางสิ่งบางอย่างในใจที่ยังค้างคา
โลกโหดร้ายมากต่อความรู้สึกคนเรา ปฏิสัมพันธ์ในครอบครัว ซึ่งเป็นพื้นฐานของสังคม ชุมชน..ทำให้โลกมนุษย์เต็มไปด้วยความผูกพันหรือความรัก บางคนจึงเปรียบเปรยไว้ว่า "ความรักสร้างโลก"
แต่เมื่อมาถึงวาระสุดท้าย ความรักความผูกพันที่มีต่อกันนั้น กลับสิ้นประโยชน์หรือหมดความจำเป็นลงดื้อ ๆ หมายถึงหากใครฝืนมี ไม่รับรู้ถึงความจริงแท้แน่นอนนี้ ยังห่วงหา..ความทุกข์ ความเศร้าโศกที่เกิด จะไม่มีวันสิ้นสุด
ไม่มีอะไรจีรังยั่งยืน วันหนึ่งประโยชน์คณานับจนขาดเสียมิได้ ขนาดสร้างโลกใบนี้ขึ้นมา ขณะอีกวันหากไม่พยายามลด ละ หรือยังทำใจไม่ได้ ก็ยากจะมีชีวิตอยู่ ที่ว่าโลกใบนี้โหดร้ายมากก็ตรงนี้..
เพราะความพยายามลด ละ ความรักความผูกพันหรือความรู้สึกดี ๆ ที่มีต่อกันให้หายออกไปจากใจใช่ว่ากระทำได้โดยง่าย ในเมื่อเราต่างเชื่อ ดำเนิน หรือยึดถือปฏิบัติอย่างนี้มาตลอดทั้งชีวิต
เวลาเปลี่ยน อะไร ๆ ก็เปลี่ยน การทำความเข้าใจความจริงชีวิตที่เกิดขึ้น โดยเฉพาะการเกิด แก่ เจ็บ ตาย จึงมิอาจหลีกเลี่ยง หากไม่ปรารถนาซึ่งความทุกข์ ความกังวลใจ..
สวัสดีปีใหม่ '๒๕๖๘ ครับ!
