ชีวิตที่พอเพียง 4686. กลับสู่ธรรมชาติ หลังจากไปเป็นไฮโซอยู่หนึ่งสัปดาห์

 

หลังจากไปนอนที่โรงแรมเซนทารา แกรนด์ ที่ราชประสงค์ ๖ คืน  ๗ วัน (๒๑ - ๒๗ มกราคม ๒๕๖๗)    เพื่อรับใช้มูลนิธิรางวัลสมเด็จเจ้าฟ้ามหิดล  โดยเข้าร่วมงานของ PMAC 2024 เรื่องภูมิศาสตร์การเมืองกับสุขภาพ    ผมกลับถึงบ้านก่อนบ่ายโมงวันที่ ๒๗ มกราคม ๒๕๖๗   อากาศเย็นสบาย มีลมพัดอ่อนๆ   มองไปทางไหนมีแต่สีเขียวของต้นไม้    ต่างจากบรรยากาศที่โรงแรม ที่มองไปทางไหนมีแต่ตึก และรถราขวักไขว่  ให้ความรู้สึกต่างกันมาก   

เป็นโอกาสได้รู้สึกและเข้าใจคุณค่าของธรรมชาติรอบตัว    ว่ามีคุณค่าต่อ สุขภาวะ ของตัวบุคคล โดยที่น่าจะมีน้อยคนที่เข้าใจ   คิดแล้วก็ขอบคุณภรรยา - ศ. พญ. อมรา (เศวตวรรณ) พานิช ที่เป็นต้นคิดให้หาซื้อบ้านที่ชานเมือง เพื่อจะได้มีพื้นที่รอบบ้านสำหรับปลูกต้นไม้ และมีความเป็นส่วนตัว    รวมทั้ง “ได้อยู่ติดดิน”  (ที่ปากเกร็ด) 

ในช่วง ๗ วันที่ผ่านมา  ตื่นเช้าผมออกไปเดินออกกำลังครึ่งถึงหนึ่งชั่วโมงตามถนนโดยรอบบริเวณนั้น    สภาพที่แปลกคือ การขึ้นไปเดินบนทางเดินเหนือถนน    ไปลงฝั่งตรงกันข้ามและเดินลงบันไดไปเดินดูบรรยากาศและชีวิตของผู้คนในกรุงยามเช้ามืด     เลือกเดินไปต่างทิศทางใน ๕ วันที่ผมออกไปเดิน   

ชนชั้นปฏิบัติงานในกรุงต้องขยันด้วยสถานการณ์บังคับ    ต้องตื่นแต่เช้ามืดเพราะต้องเดินทางด้วยยานพาหนะหลายต่อ   คนที่หากินโดยขายอาหารหรือสิ่งของตามริมถนน ก็ออกมาขายตั้งแต่เช้ามืด   ผมไม่ทราบว่าเมื่อสว่างจะมีเทศกิจหรือตำรวจมาไล่หรือไม่   คำพูดตำหนิว่าคนไทยขี้เกียจสันหลังยาวใช้ไม่ได้กับชนชั้นแรงงานในกรุง(เทพ)    ผมได้มีโอกาสเห็นรถเมล์ที่คนแน่นต้องยืนตั้งแต่เวลา ๖ น. เศษ   

ผมได้มีโอกาสเห็นบรรยากาศ street food ริมถนนและในซอยที่เขาอนุญาต    สังเกตเห็นว่าบางซอยไม่มีแผงลอยขายอาหาร เข้าใจว่าไม่ได้รับอนุญาต   สังเกตเห็นว่าบางร้านน่าจะเป็นอาหารอร่อย    เสียดายที่ไม่มีโอกาสลิ้มลอง    เพราะมีของฟรีรออยู่ที่โรงแรม   

หลังจากเดินออกกำลังริมถนนและเหนือถนน    ผมก็กลับโรงแรม ขึ้นไปชั้น ๕๑ ที่เป็นชั้นสำหรับอภิสิทธิชน   ที่พักอยู่ชั้นบนๆ ของโรงแรม ที่เป็นชั้นที่มีสิทธิ์ไปกินอาหารที่ชั้น ๕๑ ได้ตลอดวัน   โดยมีบริการแตกต่างกันตามช่วงเวลา   อาหารมีให้เลือกไม่มาก แต่บรรยากาศสงบ  และไฮโซ   ผมจึงได้เป็นไฮโซอยู่ ๑ สัปดาห์           

เลือกกินอาหารที่เป็นอาหารเพื่อสุขภาพ    ภายใต้บริการที่เอาใจลูกค้าเป็นพิเศษ    โดยมีหนังสือพิมพ์ บางกอกโพสต์ เป็นอาหารสมองแกล้มอาหารเช้า    กินอิ่มในเวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมง   ผมขอหยิบผลไม้ไปสองชนิด กลับไปที่ห้องเป็นเสบียงตอนเย็น   

อาบน้ำแต่งตัว ผมลงไปที่ประชุมก่อนเวลาครึ่งถึงหนึ่งชั่วโมงเสมอ    เพื่อดูบรรยากาศของการจัดการประชุม    ที่แปลกมาก คือผมเป็นประธานการประชุม    แต่ไม่ต้องรับผิดชอบงานส่วนใดเลย    มีระบบที่เจ้าหน้าที่เขารับผิดชอบกันเอง     โดยคนจัดระบบนี้คืออาจารย์บุ๋ม - ศ. เกียรติคุณ ดร. ชื่นฤทัย กาญจนจิตรา   คราวนี้ความท้าทายคือระบบไอทีที่เช่ามามันทำงานไม่ครบทุกเครื่อง ทำให้คิวลงทะเบียนยาวเกินไป    ผมแค่รับรู้ เพราะเขามีกลไกแก้ปัญหากันเอง      

ประชุมเสร็จ ๑๗ หรือ ๑๗.๓๐ น.   ผมกลับห้องพัก ปีนี้เลขที่ ๔๖๑๐   พอถึงเวลา ๑๗.๓๐ น. หรือเลยเวลานั้น   ผมขึ้นไปกินอาหารเย็นที่ชั้น ๕๑  เจ้าหน้าที่จะต้อนรับอย่างเอิกเกริก   ด้วยเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ และกับแกล้ม   ผมอยากแค่กินอาหารเย็น  แต่ต้องปรับให้เข้ากับวัฒนธรรมของโรงแรม ที่ช่วงนั้นเขาเน้นบริการเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ และกับแกล้ม    ผมจึงได้ดื่มไวน์ แกล้มเนยแข็งที่เป็นของโปรดของผมอยู่แล้ว   และกับแกล้มอื่นๆ    ตลอด ๕ วันที่ผมขึ้นไปใช้บริการ ผมขออาหารหลักคือบะหมี่เป็ดย่างชามเล็กๆ    ที่ช่วยให้อิ่ม 

กลับห้องพัก ผมได้สะท้อนคิดสาระและหลักการสำคัญในหนึ่งวันที่ผ่านมา    และเขียนบันทึกสำหรับลงใน Gotoknow   การได้มีโอกาสใคร่ครวญสะท้อนคิดคนเดียวในห้องพัก เป็นช่วงเวลาที่มีค่ามาก  สำหรับทำความเข้าใจคุณค่าของกิจกรรมที่ผมเข้าร่วมในวันนั้น วันก่อนก่อนๆ และวันต่อๆ ไป    ช่วยให้เข้าใจมายาของสิ่งที่เผชิญในชีวิต   

ราวๆ สามทุ่มผมก็เข้านอน   ก่อนหน้านั้นได้อาบน้ำในห้องน้ำไฮโซ   ที่บรรยากาศแตกต่างจากที่บ้าน แต่ก็ให้ผลการทำความสะอาดร่างกายไม่ต่างกัน    ที่จริงเขามีอ่างอาบน้ำให้ใช้    แต่ผมไม่เคยใช้เลย เพราะไม่จำเป็น    กว่าผมจะปรับวิธีการใช้หมอนและฟูกให้เหมาะต่อการนอนของผม ก็เข้าไปวันที่สามหรือสี่    ช่วยให้นอนต่อเนื่องนานขึ้น    คนแก่เสพติดสภาพที่เคยชิน    ทำให้นอนหลับในที่ไม่เคยชินได้ไม่ยาว 

ช่วง ๕ คืนแรก ผมตื่นราวๆ ตีสามหรือตีสี่   ลุกขึ้นมาชงกาแฟ (ด้วยเครื่อง) ดื่มและสะท้อนคิดเรื่องราวในวันวาน เขียนบันทึกไว้     พอ ๖ โมงหรือ ๖ โมงครึ่งก็ออกไปเดินออกกำลัง และเรียนรู้ชีวิตของผู้คนในกรุง    ได้ทำความเข้าใจชีวิตของเพื่อนมนุษย์คนไทย 

ได้รู้สึกว่า ผมมีบุญที่ได้มีทางเลือกชีวิตที่อยู่กับธรรมชาติรอบตัว    ตอนที่เขียนบันทึกนี้เวลา ๑๖.๓๐ น. วันที่ ๒๗ มกราคม ๒๕๖๗ ที่ระเบียงบ้าน   ก็มีเสียงนกหลายชนิดช่วยให้ความบันเทิงใจ 

ความสุขที่แท้ ได้จากชีวิตที่อยู่กับธรรมชาติ    และเป็นชีวิตที่ได้ทำประโยชน์แก่ส่วนรวม   

วิจารณ์ พานิช

๒๗ ม.ค. ๖๗