๒๒๘. ๑๗ ปี...แห่งความหลัง

ไหนๆก็อยู่ทนทานนานกว่าใคร วันนี้ต้องขอทำงานให้โรงเรียนเป็นที่ระลึก ด้วยการตัดแต่งต้นเฟื่องฟ้า จากพุ่มใหญ่ใบหนา ให้เล็กลงเป็นทรงกลม มองดูโล่งตาและเป็นระเบียบเรียบร้อยมากขึ้น

เขาพูดกันว่า ถ้าหมกมุ่นอยู่กับการทำงาน เวลาก็มักจะผ่านไปอย่างรวดเร็ว แบบไม่รู้เนื้อรู้ตัว น่าจะเป็นความจริง ที่ประสบกับตัวเองที่ปฏิบัติหน้าที่การงานในโรงเรียนหลังเล็กแห่งนี้

ที่ต้นสังกัดออกคำสั่งตั้งแต่วันที่ ๑ กรกฎาคม ๒๕๔๙ กว่าจะได้รับทราบคำสั่งและเดินทางมาบ้านหนองผือก็ต้องรอถึงปลายเดือน เพราะต้องสะสางงานและมอบหมายงานให้เรียบร้อยก่อน

จริงๆแล้ว ไม่ได้นึกถึงวันนี้มากนัก คิดแต่เพียงว่าอีก ๒ เดือนก็จะอำลาแล้ว ยังต้องทำอะไรอีกบ้าง เพื่อจะได้วางมืออย่างสบายอกสบายใจ ไม่ต้องเป็นห่วงกังวลกับเรื่องงานที่คั่งค้าง

พอดีต้องไปทำงานที่โรงเรียน เพื่อเตรียมงาน”ผ้าป่าวันแม่” เหลือบไปเห็นทำเนียบผู้บริหารจึงนึกขึ้นได้ เพื่อมิให้เป็นการเสียเวลา รีบบวกลบเวลาทันที ได้จำนวนปีที่มากกว่าทุกคนที่อยู่ในทำเนียบ

๑๗ ปี ๒ เดือน ถ้านับถึงวันสุดท้าย พอมองไปรอบกาย เห็นแต่ต้นไม้เต็มไปหมด ถ้าไม่ปลูกไว้ตั้งแต่ปีแรกที่ย่างเท้าก้าวเข้ามา ก็คงไม่ร่มรื่นชื่นบานอย่างทุกวันนี้

อย่างน้อยก็ถือว่าได้พัฒนาอาคารสถานที่ เพื่อเตรียมการต้อนรับญาติมิตรและศิษย์เก่าที่จะเดินทางมาร่วมงานทำบุญโรงเรียนครั้งสุดท้ายของ ผอ.

หากจำไม่ผิด ผ้าป่าครั้งนี้ถือเป็นครั้งที่ ๔ แต่มีเป้าหมายไม่เหมือนครั้งก่อน ที่ทำงานบุญเพื่อสมทบทุนสร้างแหล่งเรียนรู้และอาคารประกอบ เพื่ออำนวยความสะดวกให้ครูและนักเรียน

แต่ครั้งนี้ ต้องการหาทุนทรัพย์จัดจ้างครูพิเศษ หรือครูพี่เลี้ยงดูแลนักเรียนชั้นอนุบาล ๒

เพราะครูไม่ครบชั้น พอผอ.เกษียณแล้ว ครูประจำการจะเหลือเพียง ๗ คนเท่านั้น จากห้องเรียนทั้งหมด ๘ ห้องเรียน เงินทำบุญผ้าป่าการศึกษาครั้งนี้ จะช่วยให้การจัดการศึกษาของโรงเรียนอยู่รอดปลอดภัยไปได้หลายเดือน

ตัดแต่งต้นเฟื่องฟ้าอย่างเพลิดเพลินเจริญใจ ด้วยความคล่องแคล่วชำนิชำนาญ เป็นงานอดิเรกที่ทำมาอย่างต่อเนื่องและสม่ำเสมอ ต้องจดจำไว้บอกครูธุรการด้วยว่า อีกประมาณ ๒ ปีเฟื่องฟ้าพวกนี้จะใหญ่ขึ้น อย่าลืมให้ผู้ปกครองมาตัดให้เหลือแต่ตอ เพื่อรอให้แตกยอดใหม่ จะดูแลได้ง่ายและมองดูสวยสดใสมากกว่านี้แน่นอน

ทำไปพร้อมกับสอดส่ายสายตาสังเกตการณ์กับสภาพทั่วไป มีอะไรตั้งมากมาย เปลี่ยนแปลงไปตั้งเยอะแยะ สมคุณค่ากับเวลาที่ผ่านไปนานถึง ๑๗ ปี พอเหมาะ พอดี พอเพียงและคิดว่าพอแล้วล่ะ

เวลาที่จะมองไปข้างหน้า เหลือน้อยลงทุกขณะ ทำให้รำลึกนึกย้อน มองกลับไปถึงความหลัง ตามประสา ผอ.สว. ที่อายุเลยเลข ๖๐ ปี มานานหลายเดือนแล้ว

ขอบคุณสุขภาพร่างกายที่ดูเหมือนว่าจะแข็งแรง สุขภาพใจที่ช่วยให้ยิ้มได้ ในรอบ ๑๗ ปีที่ครอบครัวกับหน้าที่การงาน พัฒนาควบคู่กันไป สุขบ้างทุกข์บ้าง แต่ก็ผ่านมาได้อย่างราบรื่น

ด้วยความพากเพียร มานะ อดทน และยืนหยัดอยู่ได้ด้วยลำแข้งของตนเอง...

ชยันต์ เพชรศรีจันทร์

๒๙ กรกฎาคม ๒๕๖๖