๑,๓๕๓ ปิดเทอมสุดท้าย...

            ชีวิตกับการรับราชการครูเดินทางมาถึงจุดนี้แล้ว เหลือเวลาอีกไม่ถึง ๖ เดือน ก็ต้องร่ำลาและละทิ้งตำแหน่งหน้าที่การงานในโรงเรียนเล็กๆแห่งนี้

            ความรู้สึกเรียบเฉย ไม่ได้ตั้งตาคอยให้ถึงวันนั้น ไม่ได้เร่งวันเร่งคืนแต่อย่างใด ความรักความผูกพันกับโรงเรียนยังคงเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยนแปลง

            อันที่จริง หรือว่ามันอาจจะไม่จริงก็ได้ ว่าควรจะพักและผ่อนบ้าง ไม่ต้องไปโรงเรียนทุกวันก็ได้กระมัง อากาศก็ร้อนเสียเหลือเกิน ที่สำคัญก็คือ..มันเป็นช่วงของการปิดเทอมเดือนเมษายน

            ปิดเทอมทุกปี มีปีละ ๒ ครั้ง จำได้ว่าทุกครั้งจะต้องไปโรงเรียน เพื่อการมีส่วนร่วมดูแลและรักษาความปลอดภัยของโรงเรียน ซึ่งเป็นสถานที่ราชการ

            ครูเวรประจำวัน ปฏิบัติหน้าที่ในช่วงเวลากลางวัน วันละ ๑ ท่าน ผู้บริหารก็ต้องทำหน้าที่กำกับติดตามและตรวจเวรยาม เป็นความรับผิดชอบที่หลีกเลี่ยงไม่ได้เลย

            แต่ที่สำคัญเหนืออื่นใด คือความสะอาด ต้องรักษาไว้และต้องมีให้เห็นอย่างสม่ำเสมอ ถึงแม้ว่าจะไม่มีใครมาตรวจราชการหรือมานิเทศติดตามผลใดๆก็ตาม

            อีกทั้งไก่และปลา ตลอดจนต้นไม้เป็นอะไรที่ทอดทิ้งไม่ได้จริงๆ เคยทำก็ต้องทำ ปฏิบัติบำรุงส่งเสริมกิจกรรมให้มันมีชีวิต เพื่อการเรียนรู้ที่จะให้คงอยู่คู่โรงเรียนตลอดไป

            ถึงแม้จะเป็นช่วงเวลา..ของการปิดเทอมสุดท้าย..ก็ยิ่งต้องทำหน้าที่ให้ดีที่สุด อาจจะต้องทำอะไรให้ได้มากมาย หรือทำงานให้เป็นพิเศษที่สุด เพื่อการบันทึกและจดจำในสิ่งที่ดีงาม

            เมื่อถึงวันในสิ้นเดือนกันยายนนี้ ต่อจากนั้นก็จะปิดเทอมเล็กๆของเดือนตุลาคม ชีวิตจะแปรเปลี่ยนไปในทันที ไม่ใช่ครูที่จะต้องมาดูแลและห่วงใยโรงเรียน ไม่ใช่ผู้บริหารที่จะต้องตรวจตราเวรยามอีกแล้ว

            วันนี้ยังคงเหมือนกันกับปีที่ผ่านมา รอฝนจากฟ้าที่ดูเหมือนจะร่ำไร ไม่ยอมตกลงมาสักที หากตกลงมาในคืนนี้หรือพรุ่งนี้ ไม่อยากให้มีพายุฤดูร้อนเข้ามาแทรกแซงเลย

            ทุกครั้งที่มีลมพายุ ความเดือดร้อนเล็กๆน้อยๆจะตามมา พร้อมกับความเหน็ดเหนื่อยที่มากกว่าปกติ การเก็บกวาดอาจต้องใช้เวลาถึง ๓ วัน ปิดเทอมนี้จึงมีลุ้นรายวันในท่ามกลางอากาศที่ร้อนอบอ้าวเกินขนาด

            จริงๆก็เป็นเรื่องของธรรมชาติ ที่ไม่น่าจะเอามาเป็นปัญหาและอุปสรรค ในการดำเนินชีวิตอย่างปกติสุข ก็แค่ยอมรับกับสถานการณ์ให้ได้เท่านั้น

            อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด ไหนๆก็ปิดเทอมสุดท้ายแล้ว....

ชยันต์  เพชรศรีจันทร์

๘  เมษายน  ๒๕๖๖

 

       

    

[...วิโรจน์ ครับ]

ผมเคยฝันที่จะเห็นเมืองไทยมี Last Lecture ที่เป็นเหมือนมาตรฐานสำหรับครูหรืออาจารย์ทุกคนที่จะต้องเกษียณจากสถาบันการศึกษา ควรต้องเล่าเรื่องราวของการทำงาน(จริงๆ) ที่ผ่านเข้ามาในชีวิตที่จะเป็นบทเรียนแก่รุ่นน้องที่ยังทำงานต่อไป เหมือนอย่าง The Last Lecture ที่ Randy Pausch อาจารย์ของ Carnegie Mellon เขียนเป็นหนังสือไว้เมื่อ 2008 ครับ ด้วยความเชื่อมั่นว่า อ. ชยันต์ เพชรศรีจันทร์ ที่กำลังจะเกษียณจะได้ทำแบบนั้นบ้าง เพราะสังเกตจากข้อเขียนมากมายที่มาจากประสบการณ์เข้มข้น(ไม่ได้เจตนาว่าจะต้องทำตามฝรั่ง) และเป็นแบบไทยที่่อาจไม่ต้องสรรเสริญตัวเองมากเกินเลยไปก็ยิ่งดี…วิโรจน์ ครับ