๑,๓๒๑ เรียนรู้....

เพื่อจะได้เล่าให้ลูกหลานฟังว่า"..พ่อ..เป็นคนเสนอให้โรงเรียนทาสีแบบนี้..แม่…ชอบสีนี้อยู่พอดี…ที่ประชุมเห็นด้วยกับแม่…ผอ.ให้ผู้ปกครองเลือกสีเองเลย….พ่อกับแม่ชอบมาก….."

บางครั้งการทำงานของผอ.ที่ผ่านมา ไม่แน่ใจว่าจะมากไปหรือน้อยไป เกิดประโยชน์ต่อใครมากน้อยแค่ไหน ในความรู้สึกคือต้องทำและทำเรื่อยไป อย่าบ่น อย่าเหนื่อยและอย่าท้อ

คราวนี้…พอทำในแนวทางเดิม ที่เห็นว่าถูกต้องเหมาะสม จึงทำซ้ำๆจนเคยชิน ในท้ายที่สุดก็ยังเชื่อว่าผู้ที่อยู่ในเหตุการณ์หรือผู้ที่มีส่วนเกี่ยวข้อง น่าจะได้เรียนรู้อะไรบางอย่างจากตัวผอ.

เพราะ ผอ.ทำให้ดูอยู่ให้เห็นมาตลอดอย่างต่อเนื่อง และตรงไปตรงมา ตามวิถีทางและบริบทของโรงเรียนขนาดเล็ก ที่ใกล้ชิดและผูกพันกับผู้ปกครองนักเรียน ไม่มีวันจะห่างเหินกันได้เลย

โรงเรียนและผู้ปกครองกับการมีส่วนร่วม จึงแยกไม่ขาดจากกัน ทุกกิจกรรมนับตั้งแต่การเรียนการสอน ไปจนถึงการพัฒนาสิ่งแวดล้อมและแหล่งเรียนรู้

การประชุม..ผู้ปกครองในวันนี้ ตอกย้ำให้เห็นความสำคัญซึ่งกันและกันอย่างชัดเจน เหมือนได้แลกเปลี่ยนเรียนรู้ด้วยกันทั้งสองฝ่าย

ผู้ปกครองมากันเกือบครบตามจำนวนที่ออกหนังสือเชิญ แต่คุณครูเตรียมเก้าอี้ไว้มากเกินความพอดี ผู้ปกครองจึงนั่งกันตามสบายกระจัดกระจายไปทั่วห้องประชุม

ผอ.ต้องเดินเก็บเก้าอี้ที่ไม่มีคนนั่งมาซ้อนกัน ให้ครูเชิญผู้ปกครองนั่งแถวหน้าให้เต็มก่อน จะต้องไม่มีเก้าอี้ตัวใดตัวหนึ่งว่างโดยไม่จำเป็น

ผอ.บอกครูว่า การที่เก้าอี้ว่างมากมาย นั่นหมายถึงความล้มเหลวของการประชุมตั้งแต่เริ่มแรก ผอ.บอกกับผู้ปกครองว่า..การมาประชุมมากน้อยไม่สำคัญ แต่การนั่งกันเป็นแถว ดูเป็นระเบียบเรียบร้อย ภาพที่ออกมาจะแลดูสวยงาม

อันนี้อาจเป็นการเรียนรู้นอกสถานที่ก็ได้ ไม่มีอยู่ในตำรา ความเป็น “ครู” จึงต้องกล้าใช้สถานการณ์ให้เกิดประโยชน์ ผู้ปกครองทุกคนมีความคิดและน่าจะเข้าใจได้ไม่ยาก จึงเชื่อว่า…เขาทั้งหลายจะมั่นใจในความเป็น “โรงเรียน”มากขึ้น

โดยเฉพาะ..การตรงต่อเวลาของ ผอ. นัดหมายที่เก้าโมงก็ต้องเก้าโมง ได้เวลาเปิดประชุมและกล่าว"สวัสดีและขอบคุณ"ทุกคนในทันที ที่มาประชุมโดยพร้อมเพรียงกัน เรื่องเวลาจึงมีความสำคัญ..ที่ผู้ปกครองรู้ซึ้งถึงเรื่องนี้แล้ว

เกริ่นกล่าว…๒ เรื่องสั้นๆ พรุ่งนี้จะมีกลุ่มเพื่อนของผอ. มาเลี้ยงอาหารกลางวัน มีผลไม้และไอศกรีม พร้อมกับมอบทุนการศึกษา ณ ห้องประชุมแห่งนี้ มีการแสดงบนเวที เพื่อขอบคุณคณะที่จะเดินทางมา

วันศุกร์ที่ ๑๓ มกราคม ๒๕๖๖ โรงเรียนจัดงานวันเด็กแห่งชาติ หากผู้ปกครองท่านใดประสงค์จะมาร่วมเลี้ยงอาหาร บริจาคของรางวัลให้นักเรียน โรงเรียนก็ยินดี วันนั้นจะมีดนตรีและมอบของขวัญกันจนถึงเวลา ๑๓.๐๐ น.

ผอ.นำเข้าสู่ประเด็นสำคัญของการประชุม…จึงเริ่มนำเรียนผู้ปกครอง ถึงงบประมาณที่ได้รับ ๑๖๔,๐๐๐ บาท สำหรับทาสีอาคารหลังเก่า ผู้รับเหมาจะเข้าปฏิบัติงานในวันจันทร์

คณะครูได้ขนย้ายวัสดุอุปกรณ์บางส่วนออกจากห้องแล้ว ยังคงเหลือแต่ของหนักๆ จึงใคร่ขอความอนุเคราะห์ผู้ปกครองมาร่วมด้วยช่วยกันในวันเสาร์นี้

ในที่ประชุมขอให้ยกมือเพื่อนับจำนวนให้แน่นอน โรงเรียนจะได้เตรียมอาหารและเครื่องดื่มอย่างพอเพียงกับผู้ปกครองที่จะมาช่วยงาน ปรากฎว่านับได้ ๒๐ คน ซึ่งก็เป็นที่น่าพอใจ

คนที่ไม่ยกมือบอกว่า…ต้องไปถามพ่อบ้านก่อนว่าว่างหรือเปล่า บางคนมีงานที่นัดหมายไว้แล้ว บางคนไม่แน่ใจเพราะว่ามาประชุมแทน บางคนมาช่วยไม่ได้จริงๆแต่จะส่งไก่ย่างมาช่วยเป็นมื้อกลางวัน ส่วนคนท้อง..นั่งนิ่ง..ยิ้ม..ไม่พูดอะไรเลย…

ผ่านไป ๒๐ นาที เท่านั้น การประชุมใกล้จะเสร็จสิ้น แต่ยังมีเรื่องสำคัญ อันที่จริง ผอ.ตัดสินใจคนเดียวเลยก็ได้ แต่งานนี้..ขอผ่าน…ใช้เวทีผู้ปกครองให้เกิดประโยชน์ที่จะเรียนรู้เรื่องราว..ของการมีส่วนร่วมอย่างแท้จริง

คือเรื่องสีของอาคาร…ต้องการให้ช่างใช้สีอะไร บอกกันมาได้เลย ให้ทุกคนในที่นี้ ลงความเห็นให้เป็นที่น่าพอใจและสอดคล้องต้องกัน ผลงานความสวยงามที่ออกมา จะได้ภาคภูมิใจไปอีกนานเท่านาน

ที่ประชุมช่วยกันออกความเห็น…"เอาสีที่ไม่เหมือนของเดิมดีกว่า มีคนเสนอสีชมพู…หลายคนคัดค้านด้วยเห็นว่ามีอยู่แล้ว…มีท่านหนึ่งชี้มาที่เสื้อผอ.แล้วบอกว่า..สีส้มๆเหมือนสีของก้อนอิฐดีไหมพวกเรา…"ทุกคนจึงเห็นด้วย

ความที่เป็น ผอ.และใกล้จะเกษียณแล้ว ไม่จำเป็นต้องให้เป็นที่ระลึกในทุกเรื่องก็ได้ แต่ทำอย่างไรจะให้ผู้ปกครองและชุมชน สำนึกที่จะรักโรงเรียนรักท้องถิ่น รู้สึกเป็นเจ้าของและหวงแหนร่วมกัน ที่จะรักษาให้มั่นคงและยั่งยืนสืบไป

ประสบการณ์ในวันนี้ จะเป็นอีกหนึ่งเรื่องราวการเรียนรู้…ถึงการตัดสินใจที่ถูกต้องของ ผอ…..

ชยันต์ เพชรศรีจันทร์

๔ มกราคม ๒๕๖๖