ผมได้ยินคำว่า .. มีเราเมื่อไหร่ จัญไรเมื่อนั้น .. ครั้งแรกเมื่อหลายปีก่อน
ลองพิจารณาตามท่าน ก็พบว่า จิตสงบ เกิดปัญญาได้ดีมาก สาธุ
ระหว่างการปฏิบัติเมื่อคืนนี้ ประโยคนี้ผุดขึ้นมาอีกครั้ง
.. มี “เรา” เมื่อไหร่
จัญไร เมื่อนั้น ..
จึงขอนำสภาวะธรรมมาบันทึกไว้ ดังต่อไปนี้ หนอ
แต่ก่อนที่ฝึกมาหลายปี ผมจะเน้น สมถะภาวนา
ด้วยการเน้นฝึกสมาธิเป็นหลัก ให้จิตรวมเข้าสู่ความสงบก่อน แล้วให้จิตวิปัสสนาเอง
แต่ช่วงหลังนี้ เมื่อสมาธิใช้การได้แล้ว
ก็เริ่มเปลี่ยนมาเน้นฝึกมีสติ “รู้” อยู่กับปัจจุบันขณะ
หัวใจสำคัญ คือ จิตจะต้องรวมลงเป็นสมาธิก่อน
มีสติอยู่กับปัจจุบันขณะ จนสามารถเข้าสู่ “สัมปชัญญะ”
ตัวชี้วัด คือ จะเปลี่ยนจากสภาวะอยู่กับ การคิด เป็นสภาวะอยู่กับการ “รู้”
เมื่อวานนี้ เน้นฝึกแบบนี้ตลอดทั้งวัน ช่วงบ่าย ๆ ก็ชำเลืองเห็นว่า
จิตมันเป็นอนัตตา มันเป็นเช่นนั้นเอง มันไม่มี “เรา”
.. มีเราเมื่อไร จัญไรเมื่อนั้น..
