ทุกวินาทีที่เราได้คือเวลาที่เราเสีย (Every minute you gain is a minute you lose)
ผมเคยเขียนไว้ในบทเขียนแรกใน Gotoknow ว่าอีกไม่กี่วันจะถึงวันเกิดที่ครบ 6 รอบปีนักษัตร หรือ 72 ปี ที่ผมได้รับโอกาสได้เกิดเป็นคน และมีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้ครับ
วันนี้เมื่อ 72 ปีที่แล้ว เป็นวันเร่ิมต้นชีวิตใหม่ของสมาน อัศวภูมิ ลูกผู้ใหญ่อ่วม และแม่น้อย อัศวภูมิ จึงอยากจะเขียนบทสรุปสำคัญของชีวิตอีกบทหนึ่งครับ
ผมไม่ใช่คนที่จะฉลองวันเกิด แต่ก็ดีใจทุกปีที่มีโอกาสได้ครบรอบวันเกิดของแต่ละครั้ง และคิดเสมอว่าทุกปีคือกำไรชีวิต โดยเฉพาะหลังจากหายจากป่วยหนักเฉียดตายเมื่อสิบกว่าปีที่แล้วครับ คิดว่านั่นเป็นกำไรสุด ๆ
แต่แล้ววันหนึ่งผมก็ได้คิดว่า “ทุกปีที่เราคิดว่าเราได้ (อายุยืนขึ้น) นั้น แท้จริงแล้ว คือ หนึ่งปีที่เราเสียเวลาที่เราจะอยู่บนโลกนี้” ต่างหาก
เพราะจริง ๆ แล้ว “ทุกวินาทีที่เราคิดว่าเราได้ คือวินาทีที่เรานับถอยหลังสู่วันที่ต้องจากโลกนี้ไปครับ”
บทสรุปนี้ไม่ได้ทำให้ผมตกใจ หรือเสียใจนะครับ แต่เป็นจุดเตือนสติที่ดีว่า “เวลาช่างมีค่าจริง ๆ” ดังนั้นเราจึงควรใช้เวลาในทุกวินาทีให้คุ้มค่าและเป็นสุขที่สุดในชีวิตครับ
เพราะเราไม่รู้ว่าเมื่อไหร่เราจะต้องไปจากโลกนี้ ดังที่ผมเขียนไว้ในหนังสือ “บทเรียนของชีวิต: เส้นทางสู่ความสำเร็จ” ซึ่งเป็นหนังสือที่ระลึกในวันเกษียณอายุราชการ 65 ปี (ผมโชคดีที่ได้รับโอกาสขยายอายุราชการถึงอายุ 65 ปีครับ) หนึ่งในบทเขียนในหนังสือนั้นคือ “วีซ่าชีวิต” ความโดยสรุปว่า “เราทุกคนได้วีซ่ามาอยู่ (ท่องเที่ยว) ในโลกนี้คนละ 1 ระยะ เหมือนได้วีซ่าไปต่างประเทศ เพียงแต่วีซ่าชีวิตนั้นไม่รู้ว่าจะหมดอายุเมื่อไหร และเมื่อหมดอายุแล้ว ไม่สามารถต่ออายุได้เหมือนวีซ่าท่องเที่ยว” ครับ
จึ่งเป็นอุทาหรณ์เตือนใจได้เป็นอย่างดีว่าเราควรใช้เวลาขณะที่วีซ่าชีวิตของเราไม่หมดอายุให้มีคุณค่าที่สุด และเป็นสุขที่สุด เพราะหลังตายไปแล้วไม่รู้ว่าจะได้เกิด (เป็นคน) อีกไหม
ผมจึงเตือนตนเองอยู่เสมอว่า "จงใช้เวลาทุกขณะจิตอย่างฉลาด มีคุณค่า สนุกกับมัน และมีความสุขที่สุด ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต้องใช้สติปัญญาในการแก้ปัญหานั้น
แก้ได้ให้แก้ไขสุดกำลังสติปัญหา ถ้าแก้ไขไม่ได้ก็พยายามทุเลามัน แต่ถ้าทำทุกอย่างแล้วก็ยังแก้ไม่ได้ “ก็อยู่กับมันให้ได้” เมื่อไหร่พบวิธีแก้ไขก็แก้ ไม่เครียดกับมัน เพราะถึงแม้ว่าจะเครียด จะกังวล หรือกลัวว่าจะเป็นโน่นเป็นนี่ มันก็ไม่ทำให้อะไรดีขึ้น (นอกจากมีทางแก้ไข) จึงต้องเรียนรู้ที่จะอยู่ให้ได้อย่างปกติสุขและเป็นสุข ครับ
ปัญหาคือความแตกต่างระหว่างสิ่งที่เราอยากได้กับสิ่งที่เป็นอยู่เท่านั้นแล้ว ถ้าเราอยากได้แล้ว ทำทุกอย่างไรก็นยังไม่ได้ วิธีการแก้ปัญหาแบบหนึ่งก็คือ “ลด หรือเลิกความอยาก" ลง ปัญหาก็จะลดลง หรือหมดไปครับ
ผมเคยเล่าไว้ในบทเขียนก่อนหน้าที่ว่าผมเคยป่วยหลายโรค กลัวตาย และอิจฉาคนที่มีสุขภาพดี จึงเครียดและเป็นทุกข์ แต่หลังจากคิดได้ ว่ากลัวตายแล้วมันตายไหม คำตอบก็คือ “ตาย” อยู่ดี
เครียดแล้วหายป่วยไหม อิจฉาคนอื่นแล้วหายป่วยไหม คำตอบก็คือ “ไม่หาย”
แล้วเราจะไปกลัว ไปเครียด หรืออิจฉาคนอื่นทำไหม ใช้เวลากลัว เครียด หรืออิจฉาคนอื่นเหล่านี้ไปหาวิธีทำให้ตนเองสุขภาพดีขึ้นดีกว่า หรือถ้าทำแล้วยังไม่ดีขึ้นแล้วก็ใช้ ให้สนุกกับชีวิตมากกว่ากลัว เครียด หรืออิจฉาครับ
หลังจากคิดได้เช่นนั้นผมจึงเผชิญทุกปัญหาอย่างมีสติปัญญา และเป็นมิตรครับ
จุดหมายก็คือมีชีวิตอยู่บนโลกนี้นานที่สุด (แต่ไม่คาดหวัง ถึงก็ได้ ไม่ถึงก็ไป) ดีที่สุด และเป็นสุขที่สุขครับ
จึงอยากบันทึกความคิดนี้ไว้เป็นของขวัญวันเกิดของตัวเอง และเพื่อร่วมโลก (และจักรวาลย์) ทุกคนครับ
รักนะ จุ๊บ ๆ
สมาน อัศวภูมิ
11 กรกฎาคม 2565
Every minute you gain is a minute you lose.
I had written in my first massage in Gotoknow that in a few days would be my 6th round or 72nd birthday, the opportunity of being a human and living on the planet.
72 years ago today was the beginning of a new life, Saman Asawapoom, a son of Mr. AUM , a village headman, and Mrs. Noi Asawapoom. So, the special massage should be written.
I am not a kind of birthday celebrated man, but it is delighted when the day arrives every year, of course. I used to be proud that every year birthday annual, I am another year gained on earth. It my profit especially after I had recovered from near-death ill about ten years ago. That is super profit!
But one day I enlightened that "Every year that we think we gain (long life living), in fact, it is another year we lose our time on earth.
More exactly, "Every second we think we gain time on earth, it is a minute we lose (spend) our time.W
This conclusion does not cause me panic, but stir my nerve to that "Time is precious, so we (I) should spend every minute worthwhile and with happiest life.
The truth is that we never know when it is our time to leave for ever. I used to write in my retired day at age of 65 (I was granted to retire by 65) “Life lessons: Paths to Success” about this. One chapter, titled “Life Visa”, related it like a visa to visit another country, but expired date of Life Visa is not stated. Everyone has been granted One Life Visa to be on earth with undated expired visa and when you reach the expired date, you cannot expand your visa like tour visa.
This teaches us that we should use life-time visa mindfully with added value and happiness every second because after we died, we never know when we shall have an opportunity to be born as human being again (if you believe in reincarnation).
I always remind myself that "spend every single second on earth wisely, worth-living, enjoyably, and happily no matter what happens to ups. Deal with all mindfully.
When you face a problem that can be solved, then solve it. If not reduce the effect, but it you could not solve it insprite of all effort, then live with it peacefully and happily.
The problem is only the different between what we wanted and what we have. When the gap between the two is wide, the more problems we encounter. If you have strategies, close or narrow the gap. If your strategies do not work, reduce your desires. If you cannot do anything about it, just live with it.
I used to fear of death when I was so sick years ago. Stresses and envies filled my hear and I was unhappy. One day I enlightened that “fear of death, stress, or envies did not cure my illness.” So, stop fearing, stressing or envying, but look for ways to cure it. If it is impossible to do anything, then live with it. That is all.
My aim is to live the longest life (but not serious about it) my best happily.
Want to send this massage as my own birthday present and all living creators in the world (and universe).
With Love
Saman Asawapoom
11 July 2022
ความเห็น (2)
“วีซ่า ชีวิต” เฉียบคมมากครับท่านอาจารย์ ทุกชีวิตล้วนได้วีซ่าให้เกิดมาบนโลกใบนี้ใน “ระยะเวลาหนึ่ง” เป็นเวลาสั้นๆ ซึ่งเป็นวีซ่าที่ไม่สามารถต่ออายุได้ การใช้วีซ่าชีวิตในระยะสั่นๆ จึงมีความหมายมากว่าเราจะฝากอะไรดีๆ ไว้ให้โลกจำ อย่างที่ท่านอาจารย์ให้ไว้เป็นตัวอย่าง หรือจะปล่อยให้ผ่านไปอย่างน่าเสียดาย…ขอบคุณครับอาจารย์
