คุณค่าทางใจ

สมัยก่อนใช่จะได้กินบ่อยๆ ปีหนึ่งก็ตรุษจีน สารทจีนอะไรโน่น! จึงจะมีโอกาส ปีใหม่คุยกับเพื่อนวัยเด็กจึงนึกออก บ้านเราเจ้าเก่าก็เป็นคนจีน ไม่แน่ใจวันนี้ยังมีลูกหลานรับช่วงทำต่อกันอยู่หรือไม่?

พิษณุโลกมีร้านเก่าแก่ร้านหนึ่งที่หอนาฬิกา คงเป็นคนจีนเช่นกัน ช่วงเดือนสองเดือนที่ผ่านมาไปซื้อกินหลายรอบ อย่าคิดว่าหมู นึกอยากจะกินไปซื้อกิน..อาจไม่ได้กินก็ได้ เพราะไม่ได้ทำและไม่มีวางขายทุกวัน

ระหว่างเจรจาซื้อขาย(ฮา) ภรรยาหาช่องแอบถามจนพอเข้าใจ ร้านจะทำทุกวันอังคาร อยากซื้อควรเป็นวันพุธ จึงจะได้ขนมใหม่และมีหลายแบบให้เลือก หากไปวันอื่นอาจจะไม่มีให้เลือกหรืออาจไม่มีให้ซื้อเลย

แต่เอาเข้าจริง บางครั้งไปวันพุธก็ยังไม่ได้ เจ้าของร้านบอกต้องช่วงบ่าย ยังไม่ได้ทำ..ความชอบจำต้องง้อเขา รุ่งขึ้นไปอีก อย่างไรควรทำใจไว้ล่วงหน้า เคยแล้วที่ได้คำตอบเดิมๆซ้ำอีก ต้องเป็นช่วงบ่ายหรือพรุ่งนี้ เป็นต้น

ระยะหลังจึงสรุปได้ ม.น.ไม่แน่นอน ศิลปินตัวจริง ไม่มีอารมณ์ความรู้สึก ไม่อาจสะบัดปลายพู่กันสร้างสรรค์ลวดลายศิลปะอันเลอค่าลงบนผืนผ้าใบ จิตใจแน่วแน่ดั่งภูผา ไร้ซึ่งเมตตากรุณาปรานีต่อลูกค้าตาดำๆ ผู้มุ่งมั่น แม้เพียงเสี้ยวใจ(ฮา)

กำลังพูดถึง "ขนมเปี๊ยะแบบเก่า" จากเจ้าเก่าหรือของเก่าๆ ซึ่งบรรดาอนุรักษ์นิยมมักหลงใหล(ฮา)

[แก้ว..อุบล จ๋วงพานิช]

น่ากินค่ะ

ปัญหาร้านที่ทำอร่อยมักจะเหมือนไม่ง้อลูกค้า พอเราไปบ่อยแล้วไม่มีขาย ตอนหลังเราก็ไม่ซื้อค่ะ

[ธนิตย์ สุวรรณเจริญ]

ร้านเจ้าเก่าอร่อยๆร้านนี้ อย่างนั้นเป๊ะ!เลยครับคุณแก้ว