๙๐๗. ชีวิตในยุคโควิด (Our life in Covid)
กาลเวลาผ่านไปย่างเข้าสู่ปีที่ ๒ กับสถานการณ์เกี่ยวกับเรื่องโรคระบาด Covid-๑๙…ทำให้ชีวิตมนุษย์แต่ละคนวุ่นวายเกี่ยวกับการใช้ชีวิตในแต่ละวัน เพราะไม่สามารถใช้ชีวิตที่เป็นอิสระเสรีได้เช่นในสมัยที่ยังไม่มีโรคระบาดเช่นนี้…จะกิน เดิน นั่ง นอน ก็ให้ระแวดระวังภัยเกี่ยวกับโรคระบาดโรคนี้
เมื่อปลายปีที่ผ่านมา ๒๐๒๐ เหมือนจะซา ๆ แต่ก็ไม่เป็นดังที่คิด กลับมาระบาดหนักอีก แถมมีการกลายพันธุ์ รุนแรงมากขึ้น…เป็นอีกเรื่องหนึ่งที่มนุษย์ต้องมีการเฝ้าระมัดระวังตัวเองให้มากขึ้นกับการใช้ชีวิตในแต่ละวัน จะใช้ชีวิตแบบสบาย ๆ เช่นก่อนคงไม่ได้มากนัก เพราะมีหลายชีวิตที่เสียชีวิตด้วยโรคดังกล่าว ทั้งที่ตนเองไม่คาดคิดว่าจะมาเกิดขึ้นกับตัวเอง แต่ก็เกิด
บางครั้งอดคิดไม่ได้ว่า…โรคที่เกิดขึ้นเกิดขึ้นมาจากอะไร เพราะมีคำทำนายหลากหลายเรื่อง แต่ก็ไม่ปรากฎหลักฐานเด่นชัดนักว่าเพราะอะไร แต่ในใจผู้เขียนคนหนึ่งที่คิด แต่ก็ไม่อาจเล่าให้ใครฟังได้ว่า เพราะ???…ได้แต่เก็บไว้ในใจ เพราะมันอดคิดไม่ได้ อาจด้วยอายุของผู้เขียนมากขึ้น ประสบการณ์การใช้ชีวิต และความรู้มีมากขึ้น มันเลยทำให้อดคิดไม่ได้กับเรื่องโรคระบาดแบบนี้…และยิ่งเกี่ยวกับวัคซีนอีก มันผสม ปนเปกันไปใหญ่ ขอเก็บไว้ในใจกับครอบครัวของผู้เขียนเองก็พอ สุดท้าย ก็คงปรากฎผลเองว่า โรคนี้มันเกิดขึ้นเพราะสาเหตุใด…ยังคิดต่อ บางคนอาจว่าคิดมากว่า หากโรคระบาดไม่ยอมหยุดแบบนี้ กลายพันธุ์ไปมากขึ้น สุดท้ายอากาศที่ใช้หายใจอยู่ในปัจจุบันนี้มีโรคร้ายมากขึ้น มนุษย์จะเป็นเช่นไร???…เหมือนเป็นคนคิดมาก แต่เรื่องที่เกิดทำให้น่าคิดไหมล่ะ???
สำหรับการใช้ชีวิตของพวกเราในช่วงโรคระบาดนี้…ต้องพลิกพันการใช้ชีวิตแบบสมถะ แบบเรียบง่าย ธรรมชาติ และธรรมดา เรียนรู้วิถีการใช้ชีวิตแบบรู้จักความจริงของโลกในการใช้ชีวิต…ไม่อู้ฟู่ ฟุ่มเฟือย เพราะการเรียนรู้ชีวิตจริงนั้น ปัจจุบันนี้ในระหว่างการเกิดโรคระบาดนี้ ทำให้พวกเราได้เรียนรู้การใช้ชีวิตจริงจากตัวเราเอง และผู้อื่นได้มากมาย และนำมาปรับใช้กับชีวิตของพวกเราเอง เพราะนี่คือ การเรียนรู้ และป้องกัน ระมัดระวังด้วยตัวของพวกเราเอง…เรียนรู้ด้วยการพึ่งพาตนเองให้มากขึ้น ไม่ทำให้ตัวเราและผู้อื่นเดือดร้อน จะทำ หรือคิดสิ่งใด ก็ระมัดระวังให้มากขึ้น ไม่ว่า การใช้ชีวิตในเรื่องใด ๆ ก็ตาม มีความระมัดระวังให้เพิ่มมากขึ้น แต่ก็ไม่ถึงกับต้องหวาดระแวง
พวกเราจะใช้ชีวิตแบบธรรมดา ๆ ไม่ทำชีวิตให้สูงเกินไปนัก เพราะเราได้เรียนรู้ชีวิต จากประสบการณ์ชีวิต เหตุการณ์ต่าง ๆ ที่ผ่านมา เรียกว่าเป็นประสบการณ์ชีวิตของพวกเราเอง…ข้อคิด ปรัชญาชีวิตมีมากมายให้ตัวเราที่เกิดมาได้เรียนรู้จากสิ่งต่าง ๆ เหล่านี้ และนำมาปรับใช้ชีวิตของพวกเราให้อยู่รอดได้ โดยไม่เดือดร้อนมากนัก…หันมาดูแล และใช้ชีวิตแบบธรรมดา เพราะสุดท้ายเมื่อตาย เราก็ไม่สามารถนำสิ่งต่าง ๆ ที่เราหามาได้ ติดตัวเราไปได้สักชิ้นเดียว ทุกสิ่งทิ้งไว้ที่โลกใบนี้…สิ่งสำคัญ คือ การกินอยู่ที่พอมี พอกิน ไม่หรูหรา ฟุ่มเฟือยก็พอ การกินด้วยราคาแพงก็ไม่ได้แตกต่างจากการกินอาหารราคาถูก เมื่อกินแล้วก็อิ่มเช่นกัน แล้วมันต่างกันตรงไหน…แค่กินเพื่อประทังชีวิตให้อยู่รอด แต่อาจต่างกันที่ “ค่านิยม” ของคนเรามากกว่าที่สร้างค่าว่าดูดี และแตกต่าง…หากเปรียบเทียบพวกเราจะใช้ชีวิตตามหลักธรรมคำสอนของศาสดาของศาสนาพุทธที่เราศรัทธาและนับถือกับการใช้ชีวิตบนโลกมนุษย์นี้
สถานการณ์โควิดที่เกิดขึ้น เข้ามาสอนชีวิตมนุษย์ได้อย่างมากมาย ขึ้นอยู่กับว่าตัวของเราเองจะสามารถเรียนรู้ และนำมาปรับใช้กับชีวิตของเราเองได้มากน้อยเพียงใด
สำหรับช่วงนี้ ครอบครัวของผู้เขียนก็ยังหันกลับมาทำนา โดยเจ้าตัวเล็ก “พ่อเพรียงของพี่ฟ้าคราม และพี่ Sky” ได้ทำด้วยสองมือของนายเอง เก่งมากลูก ไม่ต้องโก้ อวดรวย อวดหรู แต่เราสามารถมีอาชีพที่เลี้ยงตัวของพวกเราเองได้ในยุคโควิดนี้…ด้านล่าง คือ ผลงานของนายเองสำหรับเดือนกรกฎาคม ๒๕๖๔ คงได้เก็บเกี่ยวอีกคราวกับผลงาน ๔๕ ไร่ ที่นายได้ทำด้วยตัวของนายเองลูก…จากรวงข้าวออกรวง เมื่อรวงหนักขึ้น ยามลมแรงพัดมา ทำให้ข้าวล้มลงได้
*****************************************
ขอขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านบันทึกนี้ค่ะ
บุษยมาศ แสงเงิน
๔ กรกฎาคม ๒๕๖๔
ความเห็น (2)
มีข้าว มีปลา มีผักเราก็อยู่ได้แล้วค่ะ โลกสอนให้เรารู้ว่า สูงสุดคืนสู่สามัญดีที่สุดแล้วค่ะ เศรษฐกิจพอเพียงใช้ได้เสมอ ตามคำสอนของในหลวง ร 9 พิสูจน์ให้เราเห็นก็ตอนนี้เลย
ใช่ค่ะ พี่แก้ว…โควิดมาเตือนเราในการดำรงชีวิตหลายเรื่องเลยค่ะ เพราะฉะนั้น จงอย่าประมาทต่อการใช้ชีวิตจริงค่ะ…ขอบคุณค่ะ พี่แก้ว