เปรียบเทียบความแตกต่างระหว่างพศ. กับ ธศ.

เปรียบเทียบความแตกต่างทั้งหมดโดยประมวลเป็นตาราง มันมีมากโขอยู่ จึงสรุปมาเป็นแนวทาง ดังตาราง ที่กำลังจะจัดทำเป็นหนังสือสักเล่มหนึ่ง อาจจะออกสู่ตลาดปลายปีนี้ สำนักพิมพ์ใดสนใจ เชิญติดต่อมาได้

พุทธศาสน์	ธรรมศาสน์
ยึดพระพุทธ-พระธรรม-พระสงฆ์เป็นที่พึ่ง(สรณะแห่งชีวิต)	ยึดพระธรรมเป็นที่พึ่งเพียงอย่างเดียว (ยึดสมค. และอริยสงฆ์เป็นปูชนียบุคคล )
เรียกชื่อว่าพุทธศาสนา(พศ.)	เรียกชื่อว่าธรรมศาสนา(ธศ.)
ชีวิตเกิดมาเป็นทุกข์ เรามีหน้าที่เพื่อดับทุกข์	ชีวิตเกิดมาเพื่อเป็นสุข และเพื่อพัฒนาความสุขให้จำเริญยิ่งขึ้นจนถึงระดับสันติสุข (นิพพาน)
ตัณหามี๓ คือกามตัณหา ภวตัณหา และวิภวตัณหา	ตัณหามี๓ คือตัณหาดำ ตัณหาขาวและตัณหาใส
มุ่งดับตัณหาทั้งหมดคือกามตัณหา ภวตัณหา และวิภวตัณหา	มุ่งดับเฉพาะตัณหาดำและขาว คงไว้ซึ่งตัณหาใส ซึ่งเป็นตัณหาของอริยบุคคล
ทำหน้าที่บำบัดทุกข์	ทำหน้าที่บำรุงสุข
มรรคมีองค์๘	มรรคมีองค์๖
การมีปฏจ. ๑๒ กำ ไม่มีทางเลี่ยงเมือง	ปฏจ.มีเพียง๖ กำ และยังมีวงจรเลี่ยงเมืองให้เข้ามาเดินรอบในสำหรับอริยชน
ไม่มีสัญญาในวงจรปฏจ.	มีสัญญาโดยเอาไปรวมไว้กับปั้นอุปาทาน
ใช้อวิชชาเป็นตัวหลักในการหมุนวงจรปฏจ.	อวิชชาเป็นเพียงตัวเสริมในปั้นของภพ/ชาติ/ชรา/มรณะ
ศีลพระมี ๒๒๗ ข้อ	ศีลมีข้อเดียวคือสติและปัญญา
ห้ามกินเหล้า	ไม่ห้ามกินเหล้าถ้าไม่เสียสติ
ไม่มีขันติและศรัทธาในมรรค๘	มีขันติและศรัทธาอยู่ในมรรค๖
ไม่มีทางเลี่ยงเมืองในปฏจ.	มีทางเลี่ยงเมืองให้วิ่ง พ้นทุกข์ ไม่ต้องเกิดแก่ตาย
อุปาทานมี๑เดียวคืออุปาทาน	อุปาทานมี๓คือ ดำ/ขาว/ใส
สุขมี๑เดียว	สุขมี๓คือ ดำ/ขาว/ใส
สังขารมี๑เดียว	สังขารมี๓คือ ดำ/ขาว/ใส
ทำจิตให้บริสุธิ์ (โอวาทปาฏิโมกข์)	ทำจิตให้ใส มีตัณหาใสด้วย
ไตรลักษณ์คือ อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา	ไตรลักษณ์คือทุกขัง อนิจจัง อนัตตา (ดูรายละเอียดในเล่มนสลน.)
จิตว่าง (พุทธทาส)	จิตวาง/จิตใส
ไม่กำหนดการกิน	มีข้อกำหนดเรื่องการกินเนื้อ/ผัก
ตัวกู ของกู (พุทธทาส)	ตัวกูมีได้ แต่ “ตัวของกู” ห้ามมี
ห้ามนักบวชครองเรือน	นักบวชครองเรือนได้
นักบวชไม่ต้องทำงาน	นักบวชต้องทำงานหาเลี้ยงชีพตั้งแต่ ๙ ถึง ๕ วันทำการ ส่วนใหญ่จะทำเกษตร๗ชั้น
โยมถวายอาหารต่อนักบวชตอนบิณฑบาตร	นักบวชเอาอาหารไปถวายโยมตอนบิณฑบาตร
ผู้หญิงบวชไม่ได้	ผู้หญิงบวชได้ มีสิทธิเดียวกับนักบวชชาย
โยมไม่มีการสวดขอบคุณธรรมชาติก่อนกินข้าว	โยมมีการสวดขอบคุณธรรมชาติก่อนกินข้าว
ไม่มีระบบเศรษฐกิจที่แน่นอน หรือมีแบบพื้นฐาน เพียงแค่ให้แบ่งทรัพย์เป็น ๔ กอง	มีระบบเศรษฐกิจแบบเพียงพอดีให้เป็นหลักยึดสำหรับบุคคลทั่วไปจนถึงระดับนายทุนใหญ่