สลักยึดความทรงจำ

คุณพ่อ คุณแม่ พาลูก 3 คน เดินทางจาก อ ยางตลาด จ กาฬสินธุ์ ท่านทั้งสองย้ายมารับราชการ พวกเราเข้ามา จ น่าน วันที่ 12 เมษายน 2512 พี่สาว 2 คน เรียน ร.ร.สา ส่วนผมเรียน ป.4 ร.ร.ศรีเวียงสา  เรียนต่อ ร.ร.เวียงสา ป.5-7 บ้านพักหลักแรก พักที่บ้านเช่าของร้านร่วง หงษ์ใจ ได้ 1 ปีแล้วมาเช่าบ้านจ่าวิทยา ใกล้สะพานแม่น้ำสา ธรรมชาติน่านในช่วงนั้น เงียบงดงาม ผู้คนเจอกันจะทักทายกันว่า ไปไหน กินข้าวกับอะไร อัธยาศัยไมตรีดี คุณแม่เป็นครูสอน ที่ รร.บ้านใหม่ ได้บอกกับคุณพ่อว่า  จะย้ายไปไหนไปเถอะแม่จะอยู่ที่น่าน ตอนนี้คุณแม่ มีอายุ 94 ปี สมองดี อ่านหนังสือดี สุขภาพจิตดี ส่วนคุณพ่อไปพักผ่อน(ล่วงลับ) ตั้งแต่ 16 มิ.ย.2531

ชาวบ้าน ชาวน่าน เท่าที่รู้จักพูดน้อย เป็นคนจิตใจดีงาม  ชาวน่านไม่มีเฉพาะคนอยู่พื้นที่ราบ ชาวน่านมีความหลากหลายชาติพันธุ์ จึงมีคำกล่าว แบบเหมารวมว่า เป็นชาวเขา อันที่จริงไม่ถูกต้องเสียทีเดียว แต่ผู้คนรักสงบ รักสันติสุข ไม่เสียเวลาต่อมาก ต่อคำ ให้เกิดความรู้สึกที่ไม่ดีต่อกัน ใครอยากจะคิด จะว่าอะไรแล้วแต่เขา ความจริง คือ ความจริง หากอยากเรียนรู้ความจริงต้องใช้เวลานาน ลงพื้นที่แต่ละพื้นที่ไปเรียนรู้สัมผัสชีวิตของชาวน่าน ที่อยู่บนภูเขาและพื้นราบ จาก 2512-2564  อยู่น่านนานพอสมควร

2 กุมภาพันธ์ 2564